หลังจากที่ชิงชิงออกไปจากห้องความเงียบก็ทำให้ฉันเริ่มนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอีกครั้ง แล้วพอนึกถึงน้ำตามันก็ไหลออกมาอีก ฉันจึงพยายามไม่คิดฟุ้งซ่านและข่มตานอนหลับเพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้นอนเลย
"หลับเถอะข้าว...ถือว่ามันเป็นแค่ฝันร้ายก็แล้วกัน...แค่ตื่นมาแล้วทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็พอแล้ว" ฉันบอกกับตัวเองก่อนจะข่มตาให้หลับ
......
ข้าลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรงพร้อมด้วยความมึนงง
"เหตุใดข้าถึงอยู่ในตำหนัก?แล้วเหตุใดข้าจึงมีสภาพเช่นนี้?"
ข้าก้มลงมองตัวเองที่ไร้อาภรณ์ติดกายมีเพียงแค่ผ้าห่มคลุมกายเท่านั้นและบนเตียงของข้ามีรอยสีแดงของเลือดอยู่เล็กน้อย
ข้านึกย้อนภาพเหตุการณ์เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ข้าพาจินเยว่และหลี่อันออกไปชมเทศกาลนอกจวนแต่หลี่อันขอให้ข้าพากลับจวนก่อน
ข้าพานางกลับมาส่งถึงตำหนักนางเอ่ยชวนให้ข้าเข้าไปนั่งดื่มน้ำชาในตำหนักนางหลังจากนั้นเหตุใดทุกอย่างมันกลับเลือนลางจนข้
