ฉันนอนนิ่งอยู่บนเตียงของเขาโดยที่ไม่ขยับไปไหนหยดน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดตั้งแต่ตอนนั้น...ตอนที่เขาทำแบบนั้นกับฉัน...
ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว แต่มองออกไปข้างนอกเหมือนฟ้าจะเริ่มสว่างแล้วฉันคิดว่าฉันควรจะกลับตำหนัก....
"โอ๊ย..." ฉันหยัดกายลุกขึ้นมาด้วยความปวดร้าวทั้งร่างกาย
ฉันก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่โจวตงหยางฉีกกระชากเมื่อคืนกลับมาใส่ที่ตัวอีกครั้งแม้มันจะปิดอะไรแทบไม่ได้แล้วก็ตามพร้อมกับหยิบผ้าคลุมที่เขาโยนมันลงพื้นพร้อมกับเสื้อเมื่อคืนขึ้นมาสวมทับและยกส่วนหมวกขึ้นมาคลุมหัวไว้ด้วย
ฉันหันไปมองชายที่หลับอยู่บนเตียงทั้งน้ำตาเพราะสิ่งที่เขาทำกับฉันเมื่อคืนนี้ฉันไม่เต็มใจเลยสักนิด...
ฉันหอบร่างกายที่ปวดร้าวและจิตใจที่แตกสลายออกจากตำหนักเขา ทุกย่างก้าวมันช่างเจ็บปวดและยากลำบาก
ฉันพยายามหลบเลี่ยงทหารยามหรือเหล่าบ่าวรับใช้ที่เริ่มตื่นกันแล้วเพราะถ้าใครเห็นสภาพฉันในตอนนี้คงตกใจเป็นแน่
แอ๊ดดด~
