"ชานี้ท่านดื่มมากหน่อยนะเจ้าคะ จักทำให้ท่านแจ่มใสจิตใจเบิกบานขึ้น"ฉันเอ่ยบอกกับโจวหลี่อันออกไป
"เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้กับข้า? เจ้าเวทนาข้าเช่นนั้นหรือ?" นางหันมามองฉันด้วยสายตาที่เศร้าและสีหน้าสมเพชตัวเอง
"ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่มิอยากเห็นผู้ใดต้องทุกข์เจ้าค่ะ ดังเช่นที่ข้าเคยบอกท่านหากท่านมีเรื่องภายในใจท่านสามารถมาระบายกับก้อนหินอย่างข้าได้ทุกเมื่อ"
"แต่ในยามที่ผ่านมาเป็นตัวเจ้าเองมิใช่หรือที่ทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์"
"เจ้าค่ะ ข้าจึงพยายามที่จะไม่ดื้อรั้นเอาแต่ใจและพยายามที่จะทำความเข้าใจพวกท่านให้มาก เพื่อที่จะมิสร้างความวุ่นวายอีก"
"เป็นเจ้านี่ช่างดีนัก! แม้จักเคยทำผิดมากเพียงใดท่านอ๋องก็มิได้กล่าวโทษเจ้าอย่างจริงจังแม้เพียงนิด" โจวหลี่อันแขวะฉันเล็กน้อยพลางยกถ้วยชาในมือขึ้นดื่มจนหมด
"พระชายาท่านมิพอใจในตัวข้า ข้านั้นย่อมรู้ดีเจ้าค่ะ เพียงแต่ข้าอยากบอกให้ท่านได้รับรู้ว่าในยามนี้ข
