"ออกไปให้หมด! ถ้าไม่มีคำสั่งข้าห้ามใครเข้ามา!!" ข้าเปิดประตูตำหนักของจินเยว่เข้ามาและไล่บ่าวรับใช้ออกไปจนหมด ตอนนี้ในตำหนักเหลือเพียงแค่ข้ากับนางเท่านั้น นางจ้องมาที่ข้าแววตาสั่นระริก
ความโมโหที่คุกรุ่นอยู่ภายในอกมิได้คลายลงแม้แต่น้อยย้อนไปเมื่อคราตั้งแต่ที่รู้ว่านางมิได้อยู่ภายในตำหนัก ข้าสั่งให้บ่าวทุกคนออกตามหานางทั่วจวน ล่วงเลยเวลาจนมืดค่ำแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของนาง ข้าจึงคิดจะออกไปตามนางนอกจวน พอออกมาข้าก็พบกับนางที่เดินมากับมู่เฉินเมื่อเข้าใกล้ทางเข้าจวนนางทำท่าจะหนีไปอีกข้าจึงเรียกนางและมู่เฉินเข้าจวนมา นางเข้ามาภายในตำหนักริมน้ำอย่างกล้าๆ กลัวๆ จนเมื่อมู่เฉินกลับออกไปนางก็รีบตามออกมาทันที ข้านั่งข่มอารมณ์ที่ปะทุอยู่ในอกที่ตำหนักริมน้ำพลันก็นึกถึงคำที่มู่เฉินกล่าวว่าช่วยนางและบอกว่านางอาจจะบาดเจ็บนั่นยิ่งทำให้ภายในใจของข้าระส่ำระส่ายว่านางไปเจอเรื่องอันใดนอกจวนมาแต่พอมาเจอใบหน้าของนา
