"ใจเย็นเถิดท่านพี่นางเองก็ตื่นตระหนกอยู่ไม่น้อย ข้ามิได้สำรวจว่านางได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างท่านเรียกหมอมาดูอาการให้นางดีหรือไม่ท่านพี่"โจวมู่เฉินพยายามพูดเพื่อให้เขาคลายโมโหลงแต่เขากลับตวัดสายตาใส่น้องชายจนโจวมู่เฉินเงียบลงทันที
"ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ" ฉันเอ่ยออกไปและเป็นอีกครั้งที่โจวตงหยางหันมาทำตาดุใส่ฉัน
"เจ้ากลับไปเถิดหากอยู่นานกว่านี้ข้าเกรงว่าจะมีผู้อื่นสังเกตเห็น"โจวตงหยางขบกรามแน่นหลับตาลงช้าๆ เพื่อข่มอารมณ์ก่อนจะหันไปบอกน้องชาย โจวมู่เฉินก้มหน้ารับทราบและชำเลืองมาที่ฉันเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกจากตำหนักไปเหลือฉันทิ้งไว้กับโจวตงหยางสองคน
"งะ...งั้นขะ...ข้าขอตัวกลับตำหนักก่อนนะเจ้าคะเนื้อตัวข้าสกปรกหมดแล้ว"ฉันหันไปสบตาของเขาก่อนจะรีบแจ้นออกมาโดยที่เขาไม่พูดอะไรสักคำ
"คุณหนู!! ท่านไปไหนมาเจ้าคะ?" เมื่อฉันเปิดประตูตำหนักเข้ามาก็เจอกับชิงชิงที่ยืนรออยู่ด้านใน พอเจอฉันชิงชิงก็รีบมาหาฉั
