ลืมตาอีกที..ได้สามีเป็นอ๋อง!!

ต่อหน้าและลับหลัง

"น้องหญิงให้ข้าเข้าไปได้หรือไม่" โจวหลี่อันยังคงถามมาอย่างต่อเนื่อง

"ขะ...เข้ามาได้เจ้าค่ะ" ฉันตะโกนตอบออกไปพร้อมกับรีบขยับห่างออกจากเตียงที่เขานั่งอยู่เขาส่งสายตาดุมาให้ฉันเล็กน้อยแต่ฉันเลือกที่จะมองไปทางอื่นแทนเพราะใจยังสั่นกับสิ่งที่เขาทำกับฉันเมื่อกี้อยู่ ฟู่วววว~ เกือบเสียตัวแล้วมั้ยล่ะไอ้ข้าวเอ๊ย!!

"โอ๊ะ! คารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ" เมื่อโจวหลี่อันเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับโจวตงหยางที่นั่งอยู่บนเตียงฉันนางจึงรีบก้มคารวะทันทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันที่ยืนอยู่ข้างเตียงแล้วเดินมาหา

"น้องหญิงเจ้าเป็นเช่นไรบ้างข้าให้บ่าวไปต้มน้ำแกงบำรุงมาให้เจ้าดื่มสักหน่อยเถิด"โจวหลี่อันบอกกับฉันพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ก่อนที่นางจะเรียกให้สาวใช้ข้างกายไปนำน้ำแกงที่ว่ามา

"นี่เป็นน้ำแกงไก่ป่าข้าได้ให้พ่อครัวเพิ่มสมุนไพรที่ไปซื้อมาจากร้านยาลงไปด้วยรับรองว่าร่างกายเจ้าจักต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน"นางเอ่ยบอกเสียงหวาน ไม่น่าเชื่อว่านางจะเป็นคนร้ายกาจอย่างที่ชิงชิงบอก

"ขอบใจเจ้าด้วยนะหลี่อันที่คอยดูแลนาง"โจวตงหยางพูดขึ้นทำให้โจวหลี่อันรีบหันไปยิ้มหวานพลางก้มหัวคาราวะเขาทันที

"เรื่องแค่นี้เล็กน้อยเจ้าค่ะ ข้ามีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยภายในจวนอยู่แล้ว จริงสิท่านอ๋องเมื่อสักครู่ข้าสวนทางกับองครักษ์หลี่ดูเขารีบร้อนชอบกลนัก"โจวหลี่อันพูดถึงองครักษ์หลี่พลางทำสีหน้ากังวล

"ข้ารู้แล้ว งั้นเจ้าดูแลนางด้วยไว้ข้าจักมาเยี่ยมนางใหม่" โจวตงหยางมองมาที่ฉันเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง

"น้อมส่งท่านอ๋อง"นางก้มหัวคารวะเมื่อโจวตงหยางเดินออกไปก่อนที่สาวใช้ของนางจะยกถ้วยน้ำแกงเข้ามาภายในห้อง อื้อหือ!กลิ่นแรงไม่ไหวมากแม่ กินได้แน่นะวิ?

"เอาล่ะน้ำแกงของเจ้ามาแล้วดื่มมันเข้าไปซะ"โจวหลี่อันหันมาบอกฉันด้วยสายตาที่เย็นชาขึ้นเมื่อสาวใช้นำมันมาวางไว้บนโต๊ะ นี่อย่าบอกนะว่านางทำดีเมื่อกี้เพราะต้องการสร้างภาพต่อหน้าโจวตงหยาง? เอาแล้วล่ะสิมุกตีสองหน้าก็มา หรือฉันจะต้องเล่นตามน้ำบ้างเพื่อให้ดูอ่อนแอไม่สู้คน?

"ขอบคุณเจ้าค่ะพี่หญิง"ฉันยิ้มและก้มหัวคาราวะให้นางเล็กน้อย

"ต่อไปเมื่ออยู่กันตามลำพังเจ้าควรเรียกข้าว่าพระชายาถึงจักถูกข้ามิชอบให้เจ้าทำตัวเสมอกับข้าจงจำไว้ว่าเจ้านั้นเป็นเพียงแค่ชายารองที่แต่งเข้ามาโดยที่ข้ามิเต็มใจให้เจ้าเข้ามา อีกอย่างที่ท่านอ๋องต้องทูลขอสมรสพระราชทานกับเจ้าก็เพราะเรื่องผิดศีลธรรมของเจ้ามันแดงขึ้นมาก็เท่านั้น"นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่งแล้วเชิดหน้าจิกตามองฉัน

"เจ้าค่ะ...เอ่อ..เพคะพระชายา"ฉันแกล้งตามน้ำก้มหัวพูดเสียงอ่อนก่อนที่นางและสาวใช้จะเดินออกจากห้องไป เหอะ! เรื่องผิดศีลธรรมที่ว่านั่นก็สามีเธอมั้ยที่ลอบเข้าห้องยัยนี่ไม่งั้นก็ไม่เป็นเรื่องหรอกย่ะ ได้ข่าวว่ายัยนี่ไม่ต้องการด้วยซ้ำ ถ้าอยู่ในยุคฉันน่ะสามีเธอโดนจับแน่ ชิ!

จากท่าทางของนางเมื่อกี้คงจะจริงอย่างที่ชิงชิงบอกว่าโจวหลี่อันผู้นี้นางไม่ชอบจางจินเยว่มากๆ แต่ก็ต้องคีพลุคเป็นคนดีเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านอ๋อง ดูท่านางก็คงจะร้ายกาจใช่เล่นฉันควรระวังนางไว้จะดีที่สุดคงจะต้องเล่นบทสาวน้อยผู้อ่อนแอและขี้กลัวไปสักพักสินะ

"น้ำแกงบ้าอะไรเนี่ยกลิ่นนี้คืออาหารจริงดิ?" ฉันมองน้ำแกงสีดำในถ้วยที่ส่งกลิ่นเหม็นคาวตลบอบอวนไปทั่ว ว่าแต่ชิงชิงหายไปไหนเนี่ย? ตั้งแต่โจวตงหยางสั่งให้ออกไปก็หายเงียบไปเลย ฉันตัดสินใจเทน้ำแกงในถ้วยทิ้งเพราะไม่สามารถทำใจกลืนลงคอได้แล้วกลับไปนั่งที่เตียงรอชิงชิงกลับมา

ด้านชิงชิง....

"นี่ท่านจักใช้ข้าจนถึงเมื่อไหร่เจ้าคะ ข้าต้องกลับไปหาชายารองแล้วนะเจ้าคะ ข้ามิอยากให้คุณหนูอยู่ตามลำพังผู้เดียว"ข้าถามแม่บ้านสือเพราะนางใช้ให้ข้ามาช่วยนางกวาดลานกว้างหลังจวนที่เป็นพื้นที่ร้างไม่ค่อยมีใครเข้ามา

"ชายารองของเจ้าก็อยู่ในห้องในตำหนักมิได้ออกไปไหนใยเจ้าต้องรีบไปขนาดนั้นหากเจ้ามิมาช่วยข้ากวาดตรงนี้ให้เสร็จตามคำสั่งของพระชายาเกรงว่าทั้งข้าและเจ้าอาจจะโดนโบยนะ"แม่บ้านสือตอบกลับข้ามาทันที พระชายานี่ก็กระไร เหตุใดต้องให้มากวาดใบไม้ที่ลานกว้างแห่งนี้ด้วยทั้งที่มิได้จักใช้งานอันใด

"นี่ก็เริ่มจักมืดแล้วนะเจ้าคะวันพรุ่งเราค่อยมาทำต่อได้หรือไม่ข้ากลัวว่าคุณหนูของข้าจักหิวอีกทั้งยังต้องดื่มยาตามที่หมอหลวงกำชับไว้นะเจ้าคะ"ข้าเสนอความคิดออกไปเพราะลำพังทำแค่สองคนลานกว้างขนาดนี้วันเดียวอย่างไรก็มิทัน

"พวกเจ้ามาทำอันใดกันที่นี่ในยามนี้!" เสียงที่น่าเกรงขามดังขึ้นพร้อมกับร่างของบุรุษสูงตระหง่านปรากฏขึ้น

"อะ..องครักษ์หลี่คือพวกข้ากำลังกวาดใบไม้ออกจากลานกว้างแห่งนี้ตามคำสั่งของพระชายาเจ้าค่ะ" แม่บ้านสือตอบออกไป องครักษ์หลี่หรือหลี่หนานจิ้งองครักษ์ข้างกายคนสนิทของท่านอ๋องผู้ที่มีแววตาดุจอินทรีย์ฝีมือร้ายกาจหาตัวจับยากเป็นอันดับต้นๆของแคว้นโจว

"แม่บ้านสือกับแม่นางชิงชิงที่เหลือข้าจักจัดการเองเชิญพวกท่านกลับไปเถิด"องครักษ์หลี่เอ่ยพร้อมกับใช้กำลังภายในของตนซัดใส่เศษใบไม้แห้งเหล่านี้ให้ปลิวมากองรวมกันเป็นกองเดียว ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนักที่ได้เห็นใกล้ๆ แบบนี้

"เอาล่ะข้าช่วยพวกท่านแล้วพวกท่านไปพักเถิด"องครักษ์หลี่หันมาบอกกับแม่บ้านสือและข้าก่อนที่จะเดินไปทางตำหนักของท่านอ๋อง องครักษ์หลี่ช่างเป็นบุรุษที่ดีมีน้ำใจเสียจริงๆ หากในอนาคตข้าต้องออกเรือนข้าจะต้องหาดีๆ เช่นนี้มาเป็นคู่ครองของข้าให้ได้