"สำหรับข้าเรื่องพวกนี้เป็นธรรมชาติของมนุษย์ นางกับข้าอยู่ร่วมจวนเดียวกัน ต่อให้ไม่ถูกชะตากันแค่ไหนยามนางไม่สบายข้าก็ต้องไปเยี่ยมเยือนบ้าง"
"อีกอย่างแค่น้ำผึ้งมะนาวไม่ถึงกับเป็นการเอื้อเฟื้อหรอก เอาล่ะกลับตำหนักกันเถอะ"
เมื่อกลับมาถึงตำหนักในระหว่างที่ชิงชิงออกไปช่วยแม่บ้านสือทำความสะอาดเช่นเคย ได้แต่นั่งๆ นอนๆ ในตำหนัก จะออกไปไหนก็ไม่ได้
"เบื่อชะมัด" ฉันเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง ใจนึงก็อยากจะออกไปข้างนอกแหละแต่ใจนึงก็กลัวว่าถ้าชิงชิงกลับมาแล้วไม่เจอฉันจะต้องวิ่งวุ่นตามหาฉันอีก
ฉันมองไปรอบๆ ข้างอย่างเบื่อหน่ายเมื่ออยู่คนเดียวแบบนี้ความคิดถึงบ้านก็กลับมาอีกครั้ง เสียงบ่นของแม่ กับข้าวฝีมือแม่ เสียงตะโกนปลุกฉันที่ดังมาจากครัวแทบจะทุกวัน พอคิดว่าต่อไปนี้จะไม่ได้ยินอีกแล้วมันก็เศร้ามาก เดิมทีฉันคิดว่าที่นี่คงเป็นแค่ความฝันและฉันก็คงจะกำลังหลับอยู่ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ทั้งสองที่ต่างคือความจริงที่
