"ข้ามาหาชิงชิงเจ้าค่ะท่านป้า"ฉันเอ่ยออกไปเสียงอ่อนพลางส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
"ที่แท้ก็พระชายารองนี่เองข้าน้อยสืออวี้ขอคารวะเจ้าค่ะ" หญิงคนนั้นก้มหน้าคารวะฉันอย่างนอบน้อม
"ท่านป้าสือชิงชิงอยู่หรือไม่เจ้าคะ?" ฉันถามออกไปเพราะสอดส่องมองหาชิงชิงแล้วแต่ไม่เจอ
"นางกวาดลานกว้างอยู่ด้านหลังเจ้าค่ะ ตอนนี้นางยัมิค่อยหายดีเท่าไหร่นักข้าจึงขอให้นางพักอยู่จนกว่าจักหายดีก่อนค่อยกลับไปรับใช้ท่านแต่นางก็รั้นที่จะทำนั่นทำนี่ช่วยเจ้าค่ะ"คำพูดป้าสือที่ให้ฉันชะงักเล็กน้อย ภาพของชิงชิงที่โดนทำร้ายจนหมดสติในวันนั้นผุดขึ้นมาในหัวฉันอีกครั้ง นี่ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าฉันกับชิงชิงควรหนีออกจากที่นี่ให้ไวที่สุด!
"ข้าขอไปหานางสักหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?" ฉันเอ่ยออกไปเสียงเบา ป้าสือยิ้มให้ก่อนจะก้มคำนับฉันและเดินเข้าเรือนไป
ฉันเดินอ้อมเรือนมาจนถึงลานกว้างด้านหลังก็เจอชิงชิงที่กำลังยืนกวาดใบไม้อยู่ ใจของฉันกระตุกวู
