MAFIA [แค่ความใคร่ไม่ใช่ความรัก]
1248 Words
EP.6
มือใหญ่ลูบไปตามกรอบหน้างามของเมียสาวหมาดๆอย่างรักใคร่ เขาตื่นได้สักพักแล้วแต่ยังไม่ได้ลุกไปไหนเพราะเมียรักของเขานอนซบหน้าอยู่บนอก มิลิน เธอคือผู้หญิงที่เขาเฝ้าตามหาเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายในชีวิต เมื่อเจอเธอแล้วเขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหายไปจากอ้อมแขนเขาเด็ดขาด
"อื้มมม คุณโรม"ใบหน้าจิ้มลิ้มเงยขึ้นไปมองสบตากับคนตัวโตพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ
"ตื่นแล้วหรอ หิวหรือยัง หืม"โลเวลก้มลงหอมกระหม่อมบางพร้อมกับเอ่ยถาม
"หิวแล้วค่ะ"เด็กสาวตอบเสียงใส แม้จะรู้สึกเขินอายเวลาที่คุยกับเขาก็ตาม แก้มนวลๆที่ขึ้นสีแดงนั้นทำให้คนมองถึงกับคลี่ยิ้มในความน่ารักของเมียตัวน้อย
"ป่ะ ถ้างั้นไปอาบนํ้ากัน"ว่าจบโลเวลก็อุ้มเมียตัวน้อยเข้าไปในห้องนํ้า
"กินเยอะๆ จะได้โตไวๆ"พร้อมกับตักอาหารสุดโปรดของเมียรักให้อย่างเอาใจ
"หนูโตแล้วนะ"
"อืม ใช่ โตทุกส่วนเลย"คนตัวโตไม่วายพูดจายียวน พร้อมสายตาจับจ้องมองที่หน้าอกอวบด้วยสายตาหื่นกระหาย
"อี้ คุณโรมลามก"เด็กสาวว่าพร้อมยกมือเล็กขึ้นมาปิด
"พูดความจริง ลามกตรงไหน?"
"หยุดพูดเลยนะ นี่ทานเข้าไปเลย"ว่าพร้อมกับส่งข้าวที่อยู่ในช้อนของตัวเองเข้าไปในปากของคนพูดมากทันที โลเวลอมยิ้มออกมาให้กับความน่ารักของเมียตัวน้อยพร้อมกับเคี้ยวข้าวที่เมียรักอุส่าห์ป้อนจนหมดโดยไม่มีท่าทีรังเกียจแม้ว่ามันจะเป็นช้อนของหญิงสาว และทุกอย่างที่เป็นเธอเขาไม่เคยคิดรังเกียจ
"หน้าแดงๆนะ เขินหรอ?"
"คุณโรมบ้า หยุดแกล้งหนูนะ"ทำไมถึงชอบแกล้งหนูมินนักนะ เดี๋ยวหนูมินงอนจริงๆหรอก
"อ่าๆๆ หยุดแกล้งก็ได้"
"คุณโรมกลับดึกไหมค่ะ"วันนี้เขามีงานสำคัญที่ต้องไปจัดการเกี่ยวกับอาวูธที่ต้องส่งให้กับลูกค้ารายใหญ่ ซึ่งมันมีปัญหา เขาเลยต้องรีบเข้าไปจัดการและอาจจะกลับดึกหรืออาจจะไม่ได้กลับเพราะเขาต้องเข้าไปเคลียร์กับลูกค้ารายใหญ่รายนี้อีก
"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เอาไม่งอแงสิครับ เดี๋ยวคุณโรมรีบกลับมา"มือหนาลูบเข้าที่ศีรษะเล็กเบาๆด้วยความเอ็นดู
"คะ รีบๆกลับมานะคะ หนูมินจะรอ"ถึงแม้ไม่อยากให้คุณโรมห่างกายแต่หนูมินก็เข้าใจว่าคุณโรมมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมีงานที่จะต้องทำ เฮ้อ เดี๋ยวคุณโรมก็กลับมาแล้วหนูมิน
เวลา 21.45 น.
"คุณโรมยังไม่กลับอีกหรอค่ะพี่โรเดอร์"หนูมินนั่งรอตรงนี้จะเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ ทำไมคุณโรมยังไม่กลับมาอีก ตอนนี้ก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว จะโทรไปก็กลัวว่าคุณโรมจะทำงานอยู่
"ผมว่าเราเข้าไปรอนายข้างในดีกว่านะครับ ยุ่งเริ่มเยอะแล้ว"โรเดอร์ว่าขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพราะดึกๆยุ่งยิ่งชุม
"หนูมินขอนั่งรออีกแป๊บหนึ่งนะค่ะ"
นั่งรอจนแล้วจนเหล่าโลเวลก็ยังไม่กลับมาสักที ไม่โทรมาบอกด้วยว่าจะกลับมาตอนไหน มิลินเลยตัดสินใจขึ้นมารอเขาที่ห้องแทนผ่านไปประมาณสามสิบนาทีหลังจากที่เธอกลับขึ้นมาก้ได้ยินเสียรถของโลเวลวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์ ร่างบางผุดลุกขึ้นแล้วลงจากเตียงเป็นเวลาเดียวกันที่โลเวลเปิดประตูเข้ามา ร่างใหญ่ดูอิโรยเนื่องจากต้องตรวจเช็กอาวูธด้วยตัวเองเกือบทั้งหมดไหนจะเข้าไปเคลียร์กับลูกค้าที่ไม่สามารถส่งของให้ตรงตามกำหนด
"คุณโรมกลับมาแล้วหรือค่ะ หิวไหมเดี๋ยวหนูไปหาอะไรมาให้ทาน"ร่างเล็กเดินเข้าไปหาพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความห่วงใยกลัวว่าชายหนุ่มจะยังไม่ได้ทานอะไร
"ไม่ต้อง แล้วทำไมยังไม่นอนหืม? นอนเถอะดึกมากแล้ว"
"ไม่เป็นไหร่ค่ะ เดี๋ยวคุณโรมไปอาบนํ้านะค่ะเดียวหนูมินไปเอานมอุ่นๆขึ้นมาให้"ว่าจบร่างเล็กก็รีบเดินออกไป โดยไม่สนใจเสียงขัดคลานของชายหนุ่ม
Rrrrrr Rrrrrr
ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องนํ้าเสียงสมารท์โฟนเครื่องหรูของโลเวลก็ดังขึ้นเสียก่อน
"Phoenix"
"ฮัลโหล"โลเวลกดรับสายของเพื่อนรัก
".........."
"ข่าวถึงไวจังนะมึง"ชายหนุ่มเอ่ยว่าเพื่อนรักที่แสนรู้เรื่องของเขากับมิลิน
".........."
"ทำไมต้องบอก"
"........."
"เรื่องของมึงสิ"
"........."
"อืมใช่ คนนี้แหละ"
".........."
"ทำไม?"
".........."
หญิงสาวเดินกลับขึ้นมาพร้อมกับนมอุ่นๆ น่างเล็กเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆเมื่อเห็นว่าคนตัวโตยืนคุยโทรศัพท์อยู่แต่เพียงเดินก้าวเข้ามาได้ไม่กี่ก้าวเล็กก็ต้องหยุดชะงักกับสิ่งที่ได้ยิน
"เหอะ ผู้หญิงคนนี้หรอ(?)แค่เล่นๆไม่ได้จริงจังอะไร มันก็แค่ความใคร่ไม่ใช่ความรักแล้วมึงจำเอาไว้ว่า กูไม่มีทางเอาผู้หญิงคนนี้มาทำเมีย เอามาเป็นแม่ของลูกกูแน่นอน" เสียงเข้มเอ่ยกับปลายสาย
มือเล็กสั่นเท่าไม่ต่างจากหัวใจดวงน้อยของเธอ หมายความว่ายังไง(?)
แค่เล่นๆไม่ได้จริงจัง แค่ความใคร่ไม่ใช่ความรัก
นํ้าเสียงที่เขาพูดมันฟังดูเย้ยหยันเหมือนไม่แคร์อะไร และมันยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยเจ็บปวดจนต้องปล่อยนํ้าตาแห่งความเสียใจออกมา หญิงสาวเดินไปวางนมไว้ที่โต๊ะตรงหัวเตียงแล้วรีบเดินออกจากห้องไปโดยไม่ให้เจ้าของห้องรู้
"อึก แค่ความใคร่งั้นหรอ?"
"เธอมันหน้าสมเพช มิลิน ฮือๆๆ"เธอมันก็แค่ลูกหนี้มิลิน เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมาอยู่ที่นี้ในฐานะอะไร(?) มันก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายความใคร่เพราะเธอเป็นคนที่ยอมให้เขาง่ายๆเอง ตื่นจากโลกความฝันได้แล้ว เพราะนี้มันชีวิตจริงไม่ใช่นิยายหรือหนังรักโรแมนติกที่ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์จะยอมลดตัวมารักกับหญิงสาวผู้ตํ่าต้อย
"ฮ่าๆๆ แล้วไหนมึงมากลืนนํ้าลายตัวเองว่ะ แถมลูกสองอีกต่างหาก"โลเวลเอ่ยล้อเพื่อนรักกับคำพูดที่มันเคยพูดกับเขาไว้
"มึงไม่ต้องมาล้อกูเลยไอ้โรม แล้วมึงอย่าพึ่งกลับอิตาลีอยู่ร่วมงานแต่งกูก่อน"
"เอ่อๆ กูยังไม่กลับหรอกน้าา ถึงกลับไป ถ้าเพื่อนรักแต่งงานกูก็ต้องยอมทิ้งงานบินกลับมา"
"เป็นเพื่อนที่ดีของกูจริงๆ แล้วเมียมึงอะ?"
"แน่นนอน เอ่อ เดี๋ยวกูพาไปเปิดตัวงานมึง"
"เอ่อๆ ถ้างั้นเจอกันวันแต่งกูนะ"
"อืม โอเคร บาย"
พอวางสายจากเพื่อนรักโลเวลก็มองหาร่างเล็กของเมียรัก ทำไมยังไม่ขึ้นมาอีกลงไปนานแล้วนิและขณะที่จะเดินลงไปดูเมียรักด้านล้างสายตาคมก็เหลียบไปเห็นแก้วนมที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหัวเตียง
"หนูมิน"

- Writer
