ภรรยาอุปถัมภ์

8

“หรือว่าคุณ...ไม่ได้ยุติ...” เปมนีย์อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเรื่องที่เธ

เธอไม่เคยตั้งท้อง?

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเป็นสาวเวอร์จิน?

ถ้าเขาบอกว่าเธอคือแม่ของลูกก็คงเป็นเพราะ...

ยศสรันมองเห็นความลังเลสงสัยในแววตาคู่สวย รู้ดีว่าเปมนีย์เป็นคนฉลาดทันคน คงเข้าใจแล้ว แค่ตั้งรับไม่ทันมากกว่าเขารู้สึกชอบท่าทางตื่นๆ ของอดีตเมียที่เคยอุปถัมภ์ตรงหน้า ยิ่งได้เห็นเธออีกครั้งเขาก็รู้ว่าไม่อาจจะปล่อยเธอออกไปจากชีวิตได้อีก

ยศสรันยิ้มเย็น ไม่เพียงแค่พูดเปล่า เขายังพร้อมโชว์หลักฐานที่เธอจะไม่มีทางปฏิเสธได้

“ถ้าเธอไม่เชื่อ ฉันจะเอาหลักฐานให้เธอดู หญ้าหวาน ลูกสาวคนเล็กของเรา หน้าเหมือนเธอราวกับถอดพิมพ์มา ไม่เชื่อเธอดูสิ ว่าแกหน้าตาน่ารักเหมือนแม่ของแกแค่ไหน” ยศสรันรีบล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงแสลกเนื้อดี แล้วเปิดคลิปวีดีโอลูกสาวฝาแฝดของเขาที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ที่สนามหญ้าด้านหน้าของคฤหาสน์ซึ่งเขาจัดโซนหนึ่งสำหรับเป็นสนามเด็กเล่นของลูกๆ เด็กทั้งสองหน้าตาน่ารักหน้าชัง แต่หน้าตาไม่เหมือนกัน คนหนึ่งน่ารักไปทางลูกครึ่งมองออกทันทีว่าเบ้าหน้าได้รับดีเอ็นเอมาจากเจ้าของมือถือเครื่องนี้ ส่วนเด็กอีกคนที่กล้องกำลังแพนไปกำลังวิ่งปีนป่ายบนเครื่องเล่นเด็กที่เรียกว่า จั๊มเปอร์ สีน้ำเงินเหลือง ลักษณะเป็นชิงช้ากระโดด แม่หนูคนนั้นดูซุกซน ปีนขึ้นไปเล่นกวัดแกว่งอย่างโลดโผน แล้วโบกมือบ๊ายบายให้กล้อง

“คุงพ่อขา มาเล่นกันเถอะ” จากนั้นแจกยิ้มที่ทำให้โลกสีเท่าๆ ของยศสรันสดใสขึ้นมาฉับพลัน

คนที่ถ่ายคลิปนี้คือพ่อของแก และแม่หนูตัวน้อยที่กำลังโบกไม้โบกมืออยู่นั้นช่างมีใบหน้าเหมือนเปมนีย์ราวกับถอดพิมพ์มา

จนคนที่จ้องคลิปตาเขม็งถลึงตาขึ้นปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าแม่หนูในคลิปหน้าเหมือนเธอมาก“เด็กคนนี้! ทำไมหน้าเหมือนฉันมากขนาดนี้...”

คนพูดต่อให้คือยศสรัน “หญ้าหวานหน้าเหมือนยันส์มากครับ แกเหมือนแม่มากแต่หน้าไม่เหมือนผม จนทำให้แกน้อยอกน้อยใจอยู่บ่อยๆ ที่หน้าไม่เหมือนผมกับยี่หวา เด็กทั้งคู่เป็นแฝดเทียม”

ก่อนเธอจะบินไปเกาหลีใต้เปมนีย์ทะเลาะกับเขา และยศสรันบอกว่าเขาจะยุติทุกเรื่องในสัญญา “ก็ไหนคุณบอกว่าได้ยุติการทำเรื่องนั้น...ไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ”

เขาส่ายหน้าช้าๆ “ฉันใจร้ายไม่พอไง และไม่ใจดำเหมือนเธอ ฉันไม่ได้ยุติไข่ที่ฝากแช่แข็งเอาไว้ พวกเธอได้ไปต่อหลังจากที่เธอเดินทางไปเกาหลีแล้ว” เขายอมจ่ายแสนแพงเพื่อการฝากไข่ด้วยการใช้ไนโตรเจนเหลวที่มีอุณภูมิติดลบถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบห้าองศาเซลเซียส เมือถึงเวลาที่เหมาะสมแพทย์ก็จะนำตัวอ่อนไปฝังในมดลูกของหญิงที่รับอุ้มบุญเพื่อให้เจริญเติบโตต่อไป

ฟังเขาแล้วเปมนีย์อึ้งเป็นไก่ตาแตก ส่วนยศสรันผู้ชายร้ายๆ เจ้าแผนการคนที่เพิ่งรู้ว่าความยุ่งยากของการมีลูกแต่ไม่มีเมียมันเป็นยังไงจุดยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น “ถึงเธอจะไม่เคยถูกฉันทับให้ท้อง แต่ฉันรับรองว่าเธอเป็นแม่ของลูกฉันแน่ๆ และตอนนี้ลูกของเรากำลังต้องการแม่” ที่ร้ายไปกว่านั้นเปมนีย์ยังไม่รู้ว่าการกลับมาที่เมืองไทยครั้งนี้นอกจากต้องทำธุระและนัดพบเพื่อนสนิทสมัยเรียน มีใครบางคนที่แอบวางแผนลับๆ ทำให้เธอต้องกลับมาเมืองไทยและกลับเข้ามาอยู่ในชีวิตของเขาอีกครั้ง

เปมนีย์กำลังใช้ความคิดอย่างสับสนบอกไม่ถูกว่าดีใจหรือตกใจ หากแต่เสียงโทรศัพท์มือถือของยศสรันกำลังทำลายความเงียบ มันดังขึ้นเพื่อเรียกความสนใจจากคนทั้งคู่ ยศสรันล้วงหยิบมันออกมามองไปยังหน้าจอที่มีแสงวาบขึ้น แล้วประหลาดใจเบอร์ที่โทร.เข้ามาเป็นเบอร์ของพี่เลี้ยงสาวชื่ออร ปลายนิ้วแข็งเลื่อนไปที่หน้าจอทัชสกรีนเพื่อกดรับสายเพราะคิดว่าแม่ลูกสาวตัวแสบคงให้พี่เลี้ยงโทร.มาหาเขา

“มีอะไรหรือครับคุณอร เด็กๆ ยังไม่นอนอีกเหรอ” เพราะเวลานี้เด็กๆ ควรจะหลับไปตั้งนานแล้ว

“เอ่อ คุณยศ คือว่า...คือ...คือคุณหนู” ยศสรันคุ้นเคยกับพี่เลี้ยงของเด็กๆ เป็นอย่างดี ทำให้จับความผิดปกติได้

น้ำเสียงขรึมถามขึ้น หัวอกคนเป็นพ่อเริ่มร้อนใจเกรงจะเกิดเรื่องเกี่ยวกับลูก“ทำไมเสียงสั่นแบบนั้นล่ะครับ เกิดอะไรขึ้นกับด็กๆ หรือเปล่า”

ปลายสายกลั้นใจรีบรายงานออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นตกใจ เกรงจะถูกตำหนิว่าละเลยปล่อยให้คุณหนูจอมซนนั่นแอบหนีลงไปในครัวได้ ไปปีนเคาเตอร์จนลื่นตกลงมาเธอคงเสียใจแย่ถ้าไม่ได้ดูแลยัยคุณหนูจอมแสบ เท่ากับว่าเธอหมดโอกาสใกล้ชิดคุณยศสรันนักธุรกิจหมื่นล้านไปด้วย

“คือว่า...คุณหนูหญ้าหวานแอบหนีลงไปในครัว ไม่รู้ว่าแกไปปีนเคาเตอร์จะเอาอะไร แต่เกิดพลาดจนเกิดอุบัติเหตุลื่นตกจากเคาน์เตอร์ครัวค่ะ ตอนนี้พวกเราพาคุณหนูมาส่งโรงพยาบาล ถึงมือคุณหมอปลอดภัยแล้วค่ะ เอ็กซเรย์แล้วปลอดภัย แต่คุณหนูแขนหักต้องเข้าเฝือกค่ะ”

ยศสรันไม่ฟังต่อจนจบเสียงเข้มแทรกขึ้นอย่างร้อนรนผิดกับเรื่องอื่นที่เขาจะดูสุขมเยือกเย็น “ตอนนี้หญ้าหวานถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลไหนรีบบอกผมมา?”

พี่เลี้ยงรีบรายงานว่าทันทีที่เกิดอุบัติเหตุขึ้นเธอก็พาน้องหญ้วหวานไปส่งที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังไม่ไกลจากคฤหาสน์ของเขามากนัก

“พระเจ้า! หญ้าหวานคนดีของพ่อ” เขาใจร้อนอยากไปเห็นอาการลูกสาวเองกับตาให้เร็วที่สุดถ้าเขาหายตัวได้ตอนนี้คงจะวาปไปอยู่ตรงหน้าแล้วจุมพิตหน้าผากปลอบขวัญลูกแล้ว

เปมนีย์มองดวงหน้าหล่อเข้ม อย่างร้อนใจ “เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ เด็กๆ เป็นอะไรไปคะ” น้ำเสียงใสดูร้อนรนขึ้นผิดกับเมื่อครู่

เขามองหน้าแม่ของลูกที่ฉายแววตาสงสัยแล้วรีบบอกเธอ “หญ้าหวานลูกสาวเรา แอบหนีพี่เลี้ยงไปปีนเคาเตอร์ ในห้องครัว แล้วลื่นตกลงมาตอนนี้พี่เลี้ยงพาส่งโรงพยาบาลแล้ว เรารีบไปดูอาการลูกกันเถอะ”

คนที่ยังไม่หายมึนงงเพราะถูกยัดเยียดให้เป็นแม่ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นทาบอกด้วยอารมตกใจ “แย่จริง” มือข้างที่ว่างถูกมือหนาของเขาคว้าหมับที่ข้อมือบางแล้วออกแรงดึงให้เธอเดินตามเขาไป

“ยีนส์ เธอไปโรงพยาบาลกับฉันนะ หญ้าหวานแกอยากเจอแม่มากๆ แกอ้อนวอนผมทุกวัน ให้พาคุณกลับมาเจอแก ถ้าได้เห็นหน้าเธอหญ้าหวานต้องดีใจแน่ๆ”

ถ้าหากเขาทำแบบนี้กับเธอโดยที่ไม่มีเรื่องเด็กๆ มาเกี่ยวข้องเปมนีย์จะสะบัดข้อมือจากเขาซะ และหันไปคว้าทรายบนหาดมาสักกำมือเพื่อปาใส่หน้าเขาแล้วบอกว่า