ภรรยาอุปถัมภ์

3

ยศสรันถอนหายใจพรืดก่อนตอบ “เออ...มึงไม่ต้องพูดมาก เดี๋ยวคืนนี้เจอกัน”

“ต้องแบบนี้สิวะออกจากถ้ำมาเจออะไรสวยๆ งามๆ ซะบ้าง มึงไม่รู้เหรอไอ้ยศ ขาดเซ็กซ์นานมีโอกาสเสี่ยงเป็นโรคมะเร็งต่อมมลูกหมาก แต่ขอเตือนอีกเรื่องก่อนออกจากถ้ำมึงอย่าลืมรายงานตัวขออนุญาตลูกมึงก่อน เดี๋ยวจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว ลูกสาวคุณยศสรันใช้พี่เลี้ยงโทร.ตามพ่อเป็นร้อยสาย” คนพูดพยายามเก็บกลั้นเสียงหัวเราะต่อไม่ไหว จนต้องระเบิดออกมา รุ่นใหญ่อย่างพวกเขาก็ต่างมีครอบครัวมีลูกกันไปเกือบหมดแล้ว แต่ไม่มีลูกสาวใครที่เมื่อพ่อหายออกจากบ้านแล้วจะโทรจิกโทรตามเหมือนลูกไอ้ยศ แม้ตัวเล็กๆ แค่นั้น แต่ความเป็นคุณหนูของบ้านคงได้รับอิทธิพลชอบสั่งการมาจากคนเป็นพ่อ แม่หนูจึงใช้พี่เลี้ยงโทร.ตามจิกคนเป็นพ่อจนกว่ายศรันจะยอมรับสาย แล้วต้องยอมกลับทั้งที่เพิ่งจะเริ่มจิบบรั่นดีไปได้เพียงสองแก้วก็ต้องรีบกลับไปเล่านิทานก่อนนอนให้ลูกสาวฟัง

“กูไม่ขำ...มึงอย่ามีลูกสาวบ้างละกัน กูขอให้มึงโดนแบบกูบ้างนะไอ้วิต” คนหลงลูกบอกเสียงขุ่นๆ

“กูคงไม่โชคดีเหมือนมึงหรอก ที่ได้ทั้งลูกได้ทั้งแม่ในคราวเดียวกัน อ่อ คืนนี้คืนวันศุกร์ด้วย สาวๆ จะเยอะเป็นพิเศษ”เพราะนอกจากนักท่องเที่ยว บรรดาสาวออฟฟิศ เด็กมหาวิทยาลัยวัยกำลังสะพรั่งก็มักจะมาใช้บริการในคืนวันศุกร์มากเป็นพิเศษ “มึงก็รู้ว่าผับของกูหรูและเด็ดที่สุดในหัวหิน สาวๆ ที่มาเที่ยวที่นี่นะมึง โอย...สวยๆ ทั้งนั้น มึงเตรียมถุงมาเยอะๆ ก็แล้วกัน ไม่งั้นเกิดนาทีฉุกเฉินจะหาว่าไม่เตือน”

ยศสรันไหวไหล่ เรื่องผู้หญิงต่อให้เขาไม่ลงมือล่า ผู้หญิงก็พร้อมจะกระโดดขึ้นมาร่วมเตียงด้วย คุยต่ออีกสองสามประโยคพอรู้เรื่องเขาก็ตัดสาย ดวงตาคู่คมที่มีคิ้วเข้มได้รูปกวาดมองหา ลูกสาวตัวน้อยของเขาพวกเธอเป็นประเภทตื่นเช้ามาก และอันดับแรกที่พวกเธอจะทำเมื่อลืมตาขึ้นมา ก็คือจะให้พี่เลี้ยงพาเดินมาเคาะห้องนอนเขาเพื่อจูบแก้มทักทายกัน แล้วถ้าหากพวกเธอไม่พบหน้าเขาในตอนเช้าก็จะแผดเสียงร้องไห้จ้าพร้อมกัน

‘คุงพ่อหาย/คุงพ่อหาย’

ดังก้องไปทั่วคฤหาสน์เขาเดินสวนกับแม่บ้าน ร่างสูงจึงหยุดเดินแล้วถามยี่หวากับหญ้าหวาน แม่บ้านใหญ่ยิ้มสุภาพแล้วรีบบอก เพราะเพิ่งจะเดิน สวนกันเมื่อครู่นี้

“คุณหนูทั้งสองอยากกินไอศกรีม เลยบอกให้พี่เลี้ยงไปเอาไอศกรีมมาให้ค่ะ ดิฉันเห็นคุณหนูรอพี่เลี้ยงอยู่แถวๆ หน้าห้องคุณยศค่ะ”

“หน้าห้องผมเหรอครับป้าพร้อม”

“ใช่ค่ะ”

ห้องของยศรันกับลูกๆ อยู่ทางปีกซ้ายของคฤหาสน์ แต่คนเป็นพ่อรู้สึกแปลกๆ ที่บอกว่าเด็กๆ ยืนรอพี่เลี้ยงอยู่แถวหน้าห้องเขา ยศสรันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนจะมาถ่ายคลิปทำอาหารเขาไม่ได้ล็อกห้อง เท่านั้นเขาก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ แม้ภายนอกยี่หวากับหญ้าหวานจะดูน่ารัก น่าเอ็นดู สมกับเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ แต่ความเป็นจริงอีกข้อที่ยศสรันรับรู้คือเขาได้ลูกสาวในคราบลูกชาย สองสาวซนไม่แผ่วโดยเฉพาะหญ้าหวานคนน้องที่ชอบเล่นซุกซนแบบผู้ชาย แล้วยังเป็นสายวางแผนตัวยง ดีเอ็นเอความเจ้าแผนการของสาวน้อยคู่นี้ ไม่ต้องถามว่าได้มาจากใคร

ที่ชั้นสองของบ้าน เท้าอวบๆ ก้าวเข้ามาภายในห้องนอนกว้างโอ่โถงเหมือนรอยัลสวีตในโรงแรมห้าดาวคืนละหลายแสนบาท มีทุกสิ่งครบครัน หรูหราเหมือนห้องนอนของเจ้าชาย สองสาวร่างอวบคุ้นชินกับห้องนี้ดี เพราะบางคืนที่พวกเธอไม่อยากจะนอนกันเพียงลำพังที่ห้องของตัวเอง คนเป็นพ่อก็จะพามานอนด้วยที่ห้องนี้ เตียงขนาดคิงไซซ์ของยศสรันมีพื้นที่กว้างมากพอ

เมื่อเด็กๆ สำรวจในห้องอยู่ชั่วครู่ ดวงตากลมโตใสแจ๋วเหมือนมีน้ำมาหล่อเลี้ยงไว้ของแฝดน้องก็สะดุดตากับสตูลสีเทาเข้มที่หัวเตียง ซึ่งมีถุงกระดาษลายสวยวางอยู่ มองไปคล้ายถุงกระดาษใส่ขนมเค้กโฮมเมดจากร้านดังที่บิดาชอบแวะซื้อมาฝาก ทั้งโมจิลูกโต และเค้กสารพัดชนิด แฝดน้องสะกิดแขนแฝดพี่

“โน่นไง ถุงที่ลุงเจสถือมา หนูจำได้” แม่หนูหญ้าหวานบอกแฝดพี่ แล้วออกแรงดึงแขนให้ยี่หวาเดินตามมา ทั้งสองสาวรีบเปิดถุงกระดาษสีน้ำตาลด้านหน้า ซึ่งถุงเป็นภาษาญี่ปุ่นที่แกอ่านไม่ออก ดวงตาใสแจ๋วเจิดจ้าขึ้นเมื่อก้มมองในถุง มีกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นับสิบกล่อง แต่ละกล่องมีลวดลายสีสันแตกต่างกัน กำกับไว้ด้วยภาษาที่เธออ่านไม่ออก แล้วแม่หนูก็ได้คำตอบทันทีจากการประเมินด้วยสายตา ว่าสิ่งที่คุณพ่อซื้อมาแอบกินคนเดียวในห้องคงเป็นช็อกโกแลตหรือหมากฝรั่ง ที่คุณพ่อเคยบอกว่ามันไม่ดีสำหรับเด็กๆ

หญ้าหวานหยิบกล่องสีขาวออกมาถือหนึ่งกล่อง มีตัวหนังสือสีแดงที่อ่านไม่ออก และมีเลขกำกับว่า 0.01 มันคือถุงยางนำเข้าที่บางที่สุดในโลกจากประเทศญี่ปุ่น แต่สาวน้อยก็สรุปไปแล้วว่ามันน่าจะเป็นช็อกโกแลตที่พวกเธออยากกินแต่คุณพ่อบอกว่าไม่ดี แม่หนูทำท่าจะเปิดกล่องแล้วบอกกับแฝดพี่ว่า

“พี่ยี่หวา เรามาชิมช็อกโกแลตของคุงพ่อกันเถอะ” แล้วหัวเราะคิกๆ

แฝดพี่มองสิ่งที่คิดว่าเป็นขนมในมือน้องสาว “ยังไม่ได้ขอคุงพ่อเลย เดี๋ยวคุงพ่อดุเอานะ”

แฝดน้องที่แสบเซี้ยวหันมองซ้ายมองขวา แล้วขยิบตาพร้อมกับยิ้มเต็มดวงหน้าใส ก่อนจะเอียงคอมองหน้าแฝดพี่ แล้วรีบบอก “ถ้าคุงพ่อไม่เห็น คุงพ่อก็ไม่ดุไง” มือน้อยๆ รีบแกะกล่องอย่างรวดเร็วเพื่อจะได้ชิมขนมแสนอร่อย แต่แล้วเพียงเสี้ยววินาที ดวงหน้าแจ่มใสของเด็กน้อยก็ม่อยหน้าลงพร้อมกับถอนหายใจพรืดยาว เพราะแพ็กเกจด้านในเป็นซองๆ สีเงินบรรจุอยู่ทั้งหมดห้าซอง

“มันไม่ใช่ช็อกโกแลต คุงพ่อซื้อหมากฝรั่งมากินต่างหาก” พวกเธอไม่ชอบหมากฝรั่งเท่าไร มันเหนียวเคี้ยวยาก แล้วคุณพ่อบอกว่าอาจจะติดคอได้ แต่พอคิดอีกทีก็เปลี่ยนใจ “แต่คุงพ่อซื้อมาเยอะเลย มันต้องอร่อยแน่ๆ” แม่หนูเลยใช้กระบวนการยุติธรรมแบ่งซองที่เข้าใจว่าเป็นหมากฝรั่งให้เท่าๆ กัน

ในขณะที่กำลังจะหยิบสองชิ้นให้แฝดพี่ อีกสองชิ้นเอาไว้กินเอง ส่วนชิ้นที่เหลือตั้งใจเอาไว้ให้คุณพ่อชิม มือหนาที่แสนคุ้นเคยก็ยื่นมาขัดขวางดึงกล่องในมือของสาวน้อยไปถือเอาไว้ ก่อนจะไล่ยึดซองสีเงินที่พวกเธอถือไว้ในมือคนละซองสองคืนไป แล้วใส่ไว้ในกล่องเหมือนเดิม

ยศสรันมองจ้องสองสาวที่ทำตัวรีบลง แต่ก็ยังกลมอยู่ดี “สองสาวเข้ามาทำอะไรในห้องพ่อครับ” น้ำเสียงนั้นถูกปรับให้อบอุ่นอ่อนโยนเสมอเวลาพูดกับลูกสาว

แม่แก้มอ้วนๆ ทั้งสองมองตามเสียง แล้วชักสีหน้าตกใจที่ถูกจับได้

“คุงพ่อ/คุงพ่อ เห็นหมดแล้ว”

“จับได้แล้ว มีแมวโขมยตัวอ้วนๆ มาแอบทำอะในห้องพ่อครับ”

เท่านั้นสาวๆ ของเขาก็ปล่อยโฮขึ้นพร้อมกัน “คุงพ่อใจร้าย ซื้อหมากฝรั่งมาแอบกิน ไม่คิดจะแบ่งลูกๆ เลย”