ใต้สถานะเพื่อน

เป็นโสด โคตรดี

“วาฬ! ถ้าจะมีคนใหม่ ก็ช่วยเลือกหน่อยเหอะ”

พี่อชิถอยห่าง แววตาแสดงออกว่าห่วงใย ฉันแสยะยิ้ม บอกฉันเพื่ออะไร บอกตัวเองดีกว่าไหม

“เอาไว้ใช้บอกตัวเองเถอะค่ะ”

ฉันพูดออกไป ตวัดขาที่ไขว่ห้างลง ด้วยท่าทางไม่ต่างจากตอนเอามันขึ้นไขว้กัน พี่อชิมองท่าทางนั้นนิ่งๆ สลับกับมองหน้าเจ้าป่าที่หันไปรับบทคนใบ้ ฉันว่าพวกเขาควรคุยกันนะ ไหนๆก็ใช้ผู้หญิงคนเดียวกันแล้ว ควรไปวุ่นวายเรื่องของอีปอบพลอยนู้น อย่ามาจุ้นจ้านเรื่องของฉัน

“พวกคุณควรคุยกันนะ ว่าจะแบ่งเมียกันใช้ยังไง ออกไปได้แล้ว เกะกะลูกตา”

“วาฬ!”

พี่อชิกดเสียงต่ำเหมือนไม่พอใจ เขาหันไปมองเจ้าป่าอีกครั้ง เหยียดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มหยัน พูดสิ่งที่ทำให้ใบหน้าดูดีไม่ต่างกัน แดงก่ำเพราะความโกรธ “พี่ก็แค่เล่นๆกับเธอเท่านั้น”

“มึง!”

เจ้าป่าถลาเข้ามากระชากคอเสื้อพี่อชิไปกำไว้ ฉันขอบอกอะไรอีกอย่างได้ไหม ความจริงแล้ว สองคนนี้มีสายเลือดเดียวกัน เป็นพี่น้องคนละแม่ และไม่ถูกกันขั้นสุด การที่ฉันสนิทกับเจ้าป่าทำให้พี่อชิโกรธมาก และการที่ฉันเป็นแฟนพี่อชิ ก็ทำให้เจ้าป่าไม่พอใจเหมือนกัน

“ไปกัดกันที่อื่น”

ฉันปรายตามองคนทั้งคู่อย่างเฉยชา น้ำเสียงกดต่ำ แสดงออกว่าความอดทนได้หมดลงไปแล้ว

ทำไมต้องลากฉันเข้าไปในวงจนอุบาทว์นั้นด้วย ถ้าทั้งหมดนั่น มันเพราะต้องการทำให้ใครคนใดคนหนึ่งโกรธ หรือเพื่อแสดงความเหนือกว่า ก็น่าจะบอกฉันหน่อย ฉันจะได้ถอยออกไปเอง ไม่เข้าไปในสงครามชิงดีชิงเด่นของพวกเขาตั้งแต่แรก

“วาฬ! กูว่าดีแล้วแหละที่มึงเลิกกับมัน”

“ตอนแรกพี่คิดว่าดีแล้วนะที่เราเลิกกัน แต่ถ้าเลิกแล้ววาฬหันไปคบกับมัน พี่จะเอาวาฬกลับคืนมา”

“เลิกเห่าสักที เห็นกูเป็นอะไรกันไปหมดวะ ออกไปดิ รำคาญ!”

เสียงตวาดของฉันดังลั่นห้อง จนเลขาที่เปิดประตูเข้ามาสะดุ้ง ทำแฟ้มเอกสารหลายอันร่วงลงพื้น เจ้าป่าทำท่าทางฟึดฟัดเดินออกไปก่อน พี่อชิมองหน้าฉันนิ่งๆ เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เจอสายตาของฉัน เขาก็รีบก้าวขาเดินออกไปบ้าง

“เห้อ! งานเยอะไหมหว้า แม่งโคตรอยากแดกเหล้าเลย”

พิงหลังกับเก้าอี้อย่างหมดแรง ปวดหัวตุบๆเหมือนจะระเบิด ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงอะไรแบบนี้ พวกเขาควรไปยุ่งกับยัยพลอย ไม่ใช่ฉันสิ ถ้าไม่เอาฉันแล้ว ก็ควรปล่อยให้ฉันได้ใช้ชีวิตปกติบ้างเถอะ

“แอบแว๊บออกไปตอนบ่ายสามดีไหมคะ?”

“จัดไป ไปด้วยกันนะ เพื่อนๆคงดีใจ โดยเฉพาะไอ้ตางค์”

ลูกหว้าหน้าแหย่ ฉันหัวเราะเบาๆ เปิดเอกสารที่ลูกหว้าเอามาให้ ก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อให้มันเสร็จก่อนบ่ายสามโมง ลูกหว้าเมื่อเห็นว่าฉันเริ่มงานแล้ว ก็รีบออกไปทำงานในส่วนของตัวเองบ้าง วันนี้วันศุกร์ด้วย คืนนี้ยาวแน่นอน หึ! แค่คิดก็เปรี้ยวปากแล้ว

15:45 น.

ตอนนี้ฉันกำลังขับรถไปห้างฯ ข้างๆคือลูกหว้า เลขาที่อายุมากกว่าเกือบสามปี แต่เราสนิทกันมาก และฉันไม่เคยเรียกเธอว่าพี่ เธอไม่สนใจเรื่องคำเรียกด้วย เพราะปกติตอนอยู่มหาวิทยาลัย เราใช้คำเรียกกันว่ากูมึง

เอาเป็นว่าในก๊วนพวกฉัน ไม่มีใครเรียกเพื่อนด้วยคำสุภาพสักคน และลูกหว้าก็เป็นหนึ่งในนั้น

“จะว่าไป นี่โคตรตกใจเลย ตอนวาฬบอกว่าเลิกกับอชิ”

“ถ้าหว้ารู้ว่าเขาทำอะไรให้วาฬเห็น หว้าจะตกใจกว่านี้อีก”

ฉันไม่ปล่อยให้ลูกหว้าทำหน้าสงสัยนาน ร่ายยาววีรกรรมเพื่อนร่วมรุ่นของเธอให้ฟัง เริ่มตั้งแต่เขาเทนัดดินเนอร์ฉันเป็นชั่วโมง ไปจนถึงตอนที่ฉันไปเห็นว่าเขากำลังมีอะไรกับพลอยใสอยู่

“โอ้โห อีเหี้x ต่อหน้าต่อตาก็ยังไม่หยุดเหรอ?”

“อือ คงยังไม่เสร็จดีแหละ”

ฉันพูดขำๆไป ถ้าเป็นตอนก่อนที่จะเกิดเรื่อง ฉันคงขำไม่ออก แต่พอได้เห็นบางอย่างที่เปลี่ยนไปของเขา ทำให้ฉันมองว่าดีแล้วที่เลิกกัน รู้สึกเหมือนตัวเองรู้จักเขาไม่ดีพอเลย

“วาฬดูไม่เสียใจ”

“ก็…คงช็อคจนเสียสติมากกว่า แต่มันก็ดีกว่าเห็นตอนแต่งงานไปแล้วนี่นา”

ฉันเลี้ยวรถเข้าไปในห้าง ด้วยความรู้สึกภูมิใจในตัวเองนิดๆ โชคดีที่ฉันดูแลพรหมจรรย์อย่างดี สามีในอนาคตฉันจะได้ภูมิใจบ้าง ที่อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้เอากับใครไปทั่ว แม้ว่าตอนนี้ จะไม่ค่อยมีใครแคร์เรื่องนี้แล้วก็เถอะ ฉันก็ไม่แคร์เท่าไหร่ แต่ว่ามันก็ดีกว่าใช่ไหมล่ะ ถ้าหากว่าฉันยังซิงอยู่

ฉันกับลูกหว้ามาหาข้าวกินกันก่อน ระหว่างกินข้าวก็คุยเรื่องงานไปด้วย เสร็จจากกินข้าวก็ชวนกันไปช็อปปิ้งแก้เครียด ช็อปเสร็จก็ถึงเวลาไปอวดโฉมในร้านเหล้าของยัยจูเน่

20:45 น.

@June’s Club

เพียงแค่ฉันกับลูกหว้าเดินเข้าไปภายในร้าน ผู้ชายหลายคนก็จ้องมองเราด้วยสายตาชื่นชม ฉันก้าวเดินอย่างมั่นใจ แอบส่งสายตายั่วยวนให้คนที่รู้สึกถูกใจนิดๆ แต่เพียงแค่นั้นแหละ ฉันรู้สึกว่ามันยังเร็วไปที่ฉันจะมีคนอื่น

วันนี้ฉันแต่งตัวโคตรเปรี้ยว เสื้อสายเดี่ยวแหวกลงต่ำจนเห็นร่องอก ด้านหลังไม่มีเนื้อผ้าเลย มีเพียงเชือกสองเส้นพันกันไว้กันชุดหลุดออกจากตัว ส่วนกระโปรงก็สั้นมาก แถมยังแหวกขึ้นมาจนเกือบเห็นกางเกงชั้นในที่ใส่อยู่

เมื่อก่อนฉันไม่แต่งตัวขนาดนี้ นั่นเพราะเกรงใจพี่อชิที่เป็นแฟน แต่ตอนนี้ฉันโสดสนิท เลยมีอิสระในการแต่งตัว และการใช้ชีวิตมากกว่าที่ผ่านมา

“โอ้โหวาฬ โสดแล้วจำเป็นต้องกันซีนคนอื่นขนาดนี้ป่ะ?”

จูเน่เป้ปากใส่ เมื่อเห็นฉันกับลูกหว้าเดินเข้าไปในโซนวีไอพี ฉันสะบัดผมใส่จูเน่นิดๆ ฉันไม่เคยโสดเลยนะเว้ย ขอใช้ชีวิตโสดเหมือนคนอื่นบ้างไม่ได้เหรอ

“แกต้องเข้าใจนะจูว่าฉันไม่เคยโสด”

“เหอะ! คนอื่นเขาอยากมีแฟน แต่แกดูชอบนะที่เป็นโสด”

ฉันหยักไหล่นิดๆ ยกแก้วเหล้าที่จูเน่เทให้ขึ้นดื่ม เหล้ารัมหอมหวานมอมเมาสติฉันได้ดีทีเดียว ฉันยิ้มกรุ้มกริ่ม รู้สึกว่าตัวเองเป็นอิสระจริงๆ

บอกตรงๆว่าตอนเป็นแฟนพี่อชิ ฉันโคตรอึดอัด เขาเป็นคนดีในสายตาคนอื่น ซึ่งมันส่งผลให้ฉันต้องพยายามทำตัวเองให้ดี เพื่อให้คู่ควรกับเขา บางครั้งฉันรู้สึกเหนื่อยและไม่เป็นตัวของตัวเอง ที่ฉันไม่โกรธเรื่องเขานอกใจและขอเลิก อาจจะเป็นเพราะในใจลึกๆ ฉันอยากเลิกกับเขาละมั้ง เพียงแต่ไม่กล้าทำ เพราะฉันกับเขามีพันธะเรื่องงานมาเกี่ยวข้องด้วย

ตอนนี้เหมือนฉันได้ปลดล็อกจากทุกสิ่งทุกอย่าง เรื่องบริษัท ถ้าหากไม่มีบริษัทของเขาร่วมงาน ฉันก็ไม่แคร์ เพราะฉันดีลงานกับบริษัทอื่นไว้เยอะแล้ว มันต้องคิดเผื่อเขาไม่เอาบริษัทฉันร่วมงานด้วย ถือว่าฉันคิดถูกที่ทำแบบนั้นเผื่อไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ

“วาฬ ลูกค้าโต๊ะนั้นมองวาฬตาวาวเลย”

จูเน่สะกิดให้มองผู้ชายหน้าตาดีสองคน ที่นั่งห่างออกไปแค่สองโต๊ะ ฉันยกแก้วเหล้าขึ้นนิดๆ ยิ้มอ่อยไปหนึ่งที จากนั้นก็ยกซดจนหมดแก้ว พวกเขาเห็นท่าตอนดื่มเหล้าของฉันแล้ว หัวเราะคิกคักชอบใจ

ฮ่าๆ เป็นโสด แม่งโคตรดี