ใต้สถานะเพื่อน

วันฉลองหมั้น

@คอนโดxxx

ร่างเพรียวระหงในชุดเดรสสั้นสีแดงเพลิง กำลังเยื้องย่างด้วยท่าทางเร่งรีบ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง เต็มไปด้วยความกังวล ในมือมีสมาร์ตโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด ที่กำลังกดต่อสายหาใครค้างไว้อยู่ สายที่พยายามติดต่อมาหลายสิบสาย แต่ผู้ชายที่เป็นคนรักก็ไม่เคยรับเลยสักสาย ทั้งที่วันนี้เป็นวันครบรอบวันหมั้นหนึ่งปีของเรา

ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องที่เคยมาบ่อยๆ กำมือถือแน่นขึ้น เมื่อรับรู้ว่าภายในนั้น มีคนกำลังใช้งานห้องนี้อยู่ ฉันภาวนาให้เขาไม่อยู่ที่นี่ ภาวนาให้เขากำลังเดินทางไปหาฉันที่โรงแรม สถานที่ที่เรานัดดินเนอร์กัน แต่คำภาวนาของฉันมันไม่เป็นผล ฉันยกมือสั่นระริกขึ้นอ่านข้อความจากเพื่อนก่อนหน้านั้นอีกครั้ง เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าฉันมาถูกที่แล้ว

June : วาฬอยู่ไหน วันนี้วาฬบอกว่าเป็นวันครบรอบวันหมั้นของวาฬไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคู่หมั้นวาฬ ถึงอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

ปลาวาฬ : แกเจอเขาที่ไหนจูเน่

June : แถวๆคอนโดพี่อชิ เมื่อสองชั่วโมงก่อน

นั่นคือข้อความจากเพื่อนสนิท ซึ่งฉันได้รับมันก่อนหน้านั้นเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง ปกติถ้าหากขับรถจากโรงแรมมาที่นี่ ใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมง แต่ฉันสามารถมายืนอยู่ตรงนี้ได้ภายในครึ่งชั่วโมง ทั้งเหยียบ ทั้งแซง ทั้งฝ่าไฟแดงมา เพื่อจะมาดูหน้าอีคนที่มันกล้าแย่งคู่หมั้นของฉันไป

ฉันค้นหาคีการ์ดออกมาจากกระเป๋าชาแนลใบโปรดของตัวเอง ปกติคอนโดหรูแห่งนี้สามารถเปิดใช้งานผ่านการแสกนนิ้วได้ แต่เขาไม่ให้ฉันใส่ข้อมูลลายนิ้วมือลงไป เพราะเขาอยากให้ที่นี่เป็นสถานที่ส่วนตัวของเขา แต่เริ่มรู้สึกตะขิดตะขวงใจชะมัด ไม่ใช่ว่าเขาพูดแบบนั้น เพราะไม่อยากให้ฉันรู้ใช่ไหม ว่าพาใครมาที่นี่บ้าง

‘พี่อชิเป็นคนดีโคตรๆ’ ใครๆก็บอกฉันแบบนี้ ฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก ได้แฟนหล่อ รวย แถมนิสัยดีราวกับเทพบุตร แต่ตอนนี้ฉันเริ่มคิดว่าไม่ใช่แบบนั้นแล้ว บางทีภาพที่แสนดีของเขา อาจจะเป็นแค่ด้านหนึ่งที่เขาแสดงออกให้คนภายนอกรับรู้

ไม่รู้สิ ฉันค่อนข้างเชื่อว่าเขามีคนอื่น เพราะอะไรนะเหรอ? ก็เพราะภาพตรงหน้าฉันตอนนี้นะสิ

เพียงแค่แตะคีการ์ดลงไป และเพียงแค่ผลักประตูนั้นออกไปอย่างแผ่วเบา ด้านหน้าของฉัน ก็ปรากฏร่างชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งกำลังเริงรักกันอยู่ พวกเขาดูไม่ตกใจเลยที่เห็นฉันปรากฏตัว

ซึ่งมันต่างจากฉันที่ยืนตาค้างกับภาพที่เห็น ใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ฉันจำได้ขึ้นใจ ว่าเป็นรุ่นน้องในมหาวิทยาลัยของฉันเอง และที่สำคัญกว่านั้น คือเธอเป็นแฟนของไอ้เจ้าป่า อดีตเพื่อนสนิทของฉัน ซึ่งตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อกันมานานกว่าสองปีแล้ว ตั้งแต่เรียนจบแยกย้ายกันไป

“อ๊ะ! อือ พี่ชิ มี มีคนมา”

ผู้ชายที่เห็นเพียงด้านข้าง หันใบหน้ามาทางฉัน เขาหมุนตัวหันหลังบังร่างกายเปลือยเปล่าของผู้หญิงคนนั้นไว้ หยุดทุกการกระทำลง หันกลับมาเผชิญหน้าฉัน ซึ่งยืนตาเหลือกถลนอยู่หน้าห้อง ร่างกายส่วนที่ฉันเคยใช้ริมฝีปากครอบครอง ดูก็รู้ว่าถูกใช้งานไปแล้ว เพราะน้ำสีขาวขุ่น ที่ติดอยู่ส่วนปลายของถุงยางอนามัย

เขาถอดถุงยางอนามัยโยนทิ้งต่อหน้า เอื้อมมือไปหยิบผ้าผืนหนึ่งมาปิดแก่นกายขนาดใหญ่ไว้ เดินตรงมาหาฉันที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่หน้าประตู เขาดึงแขนฉันลากเข้าไปในห้อง ใช้เท้าดันประตูให้แง้มปิดลง

“ก็อย่างที่เห็น คงเข้าใจนะ ว่าหมายถึงอะไร”

“พี่… พี่ทำกับวาฬแบบนี้ได้ไง!”

ฉันคว้าข้อมือเขามากำอย่างแรง ฉันผิดอะไรถึงทำกับฉันแบบนี้ ถ้าอยากเลิกก็บอกเลิกกันดีๆสิ ทำไมต้องให้ฉันมาเห็นภาพอุบาทว์แบบนี้ด้วย แล้วทำไมไม่เลือกให้ดีกว่านี้หน่อย ทำไมต้องเป็นอีปอบนี่ ทำไมต้องเป็นอีนี่ที่ฉันเกลียดขี้หน้าที่สุด

“อย่าถามฉันเลยว่าทำไม ถามตัวเองดีกว่า ว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้”

“เพราะฉันไม่ให้พี่เอา พี่เลยมาเอากับมันงั้นเหรอ”

“แค่พูดก็ผิดแล้ว ออกไปเถอะ ออกไป!”

เขาขึ้นเสียงไล่ เหมือนฉันเป็นแค่หมูหมาตัวหนึ่ง ฉันยกมือสั่นระริกขึ้นมา หวังจะวาดลงบนใบหน้าหล่อเหลานั่น แต่เขาคว้ามันไว้ได้ทัน โน้มตัวเข้ามาใกล้ เป่าลมหายใจรินรดใบหน้า ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน ดวงตาวูบไหวไปมา ต่างจากแววตามั่นคงที่ฉันเคยเห็นมาตลอดหลายปี

“เลิกนะ! แล้วอย่าเสนอหน้ามาเจอกันอีก”

“อึก! ดะ ได้! กะอีแค่ผู้ชายคนเดียว วาฬไม่สนใจหรอก”

ฉันผลักใบหน้าเขาออกห่าง ในเสี้ยววินาทีหนึ่งฉันเห็นว่าดวงตาของเขาเศร้าหมองลงไป แต่มันแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ฉันหมุนตัวหันหลังเปิดประตูเดินจากไป แต่ไม่นานก็แทรกตัวผ่านช่องประตูกลับเข้าไปใหม่ ยกมือถือในมือขึ้นกดถ่ายรูปผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นไว้

พี่อชิถลาเข้ามาแย่งมือถือจากฉัน ฉันรีบยกเท้ากระทืบลงไปบนเท้าเขาแรงๆ วิ่งหนีออกมาจากที่นั่น โดยไม่มีน้ำตาสักหยดให้ไหล ถามว่าเสียใจไหม ก็เสียใจ แต่มันก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้น ไม่รู้สิ ฉันรักเขานะ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงร้องไห้ไม่ออก

ฉันกับพี่อชิเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคู่หมายที่ผู้ใหญ่ต้องการให้แต่งงานด้วย ครอบครัวฉันทำบริษัทขนส่ง ส่วนของเขาเป็นบริษัทผลิตและขายส่งสินค้าทางการเกษตร สองบริษัททำงานร่วมกันมานาน ถ้าหากขาดบริษัทใดบริษัทหนึ่งไป อ**บริษัทจะต้องแย่ลงอย่างแน่นอน

เราเริ่มคบหากันในฐานะแฟน ตอนที่ฉันเรียนอยู่ปีหนึ่ง เราเรียนที่เดียวกัน แต่คนละคณะ เขาเรียนบริหาร ส่วนฉันเลือกเรียนลอจิสติกส์ เขาเป็นคนดีมาตลอด ดูแลและให้เกียรติฉันเสมอ ฉันคิดว่ามันจะยังคงเป็นแบบนั้น แต่ฉันคิดผิด ใจคนเรามันเปลี่ยนได้ง่ายกว่าที่ฉันคิดเยอะเลย

ฉันไม่ได้โกรธเรื่องที่เขานอกใจ แต่โกรธที่เขาไม่ยอมบอกเลิกกันดีๆ ทำไมต้องทำแบบนั้นให้เห็นด้วย แล้วที่ฉันโกรธมากที่สุดคือทำไมต้องเป็นอีปอบพลอยด้วย อีนี่มันจ้องจะแย่งทุกอย่างของฉันมาตลอด รุ่นน้องตอแหลที่เข้ามาตีสนิทเพื่อหวังผลประโยชน์ ลับหลังมันแทงฉันไม่ยั้งจนกระอักเลือด และเพราะมันนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันกับเพื่อนสนิทอย่างไอ้เจ้าป่า ทะเลาะกันจนทุกวันนี้แทบจะไม่มองหน้ากัน

ฉันขับรถยนต์ยี่ห้อ BMW กลับมาที่โรงแรม กลับมาเพื่อเคลียร์ค่าใช้จ่ายในส่วนที่เหลือกับทางนี้ แม้อาหารจะไม่ได้แตะ แชมเปญจะไม่ได้ดื่ม ฉันก็ไม่สนใจ เคลียร์ค่าใช้จ่ายเสร็จก็บึ่งรถไปที่ผับของยัยจูเน่ ตั้งใจว่าคืนนี้จะดื่มให้เมา จนลุกขึ้นไปทำงานไม่ได้