ใต้สถานะเพื่อน

เพื่อน…!

@June’S Club

21:35 น.

ฉันเดินทางมาถึงผับกึ่งร้านอาหาร ที่แยกส่วนกันออกอย่างชัดเจน ที่นี่มีคนหลากหลายช่วงอายุมาใช้บริการ มีตั้งแต่เด็กเล็ก ไปจนถึงคนวัยชรา บรรยากาศภายในร้านดีสุดๆ ด้านนอกตกแต่งแบบชิวๆ มีสระว่ายน้ำขนาดเล็กตกแต่งอยู่กลางร้าน มีเวทีสำหรับแสดงดนตรีสด ส่วนด้านในก็หรูหราหมาเห่ามาก และถัดเข้าไปลึกสุดของร้าน ที่นั่นจะเป็นผับ และจำกัดอายุคนเข้า

ฉันเดินเข้าไปบริเวณด้านในสุดอย่างคุ้น ผู้ชายหลายคนทอดสายตายั่วยวนส่งมาให้ เมื่อก่อนฉันไม่สนใจเพราะฉันไม่โสด แต่ตอนนี้ฉันมองตอบกลับ พร้อมส่งยิ้มทักทาย แต่ก็ไม่สนใจใครมากไปกว่านั้นอยู่ดี ความสนใจฉันตอนนี้มีเพียงแค่สิ่งเดียว นั่นคือแอลกอฮอล์ ฉันต้องการเหล้าแรงๆ มากระแทกปาก เอาให้สมองฉันชาไปเลย เพราะไม่อยากคิดหาเหตุผลว่าทำไมพี่อชิถึงเลือกอีปอบพลอยนั่น

ฉันด้อยกว่ามันตรงไหน ที่ผ่านมาฉันคิดว่าฉันดีกว่ามันมาตลอด แต่มันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดงั้นเหรอ

“วาฬ!”

เพียงแค่ฉันย่างกรายเข้าไปในโซนวีไอพี ยัยเพื่อนตัวดีก็ร้องทักทายด้วยใบหน้าเป็นห่วง ผู้หญิงรูปร่างเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มราวตุ๊กตา รีบเดินเข้ามาหา ยกมือลูบใบหน้าฉันเบาๆ จนฉันน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมา

“แกจะทำฉันร้องไห้นะจู ไปเอาเหล้ามาดิ!”

“เรื่องจริงเหรอวาฬ?”

“อือ ตอนที่ไปถึง พวกมันกำลังเอากันอยู่เลย แม่ง วาฬนี่หน้าชา ปากชา จนพูดไม่ออกเลย”

ปกติฉันไม่ใช่คนพูดแบบนี้ ฉันจะพูดแบบนี้เฉพาะกับเพื่อนสนิทเท่านั้น เราเป็นแบบนี้กันทุกคนนั่นแหละ แม้จะทำตัวหยาบคาย แต่ไม่ได้ทำกับคนอื่นไปทั่ว

“มานั่งก่อนนะวาฬ ใจเย็นๆ”

จูเน่ดึงมือฉันลากไปที่โต๊ะ ที่นั่นมีเพื่อนผู้ชายหนึ่งคน และผู้หญิงอีกสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว จูเน่กดหลังฉันให้นั่ง ยกเหล้ารัมเทใส่แก้วช๊อตยื่นมาให้ ฉันรับแอลกอฮอล์แบรนด์โปรดขึ้นเทลงคอ วางมันลงบนโต๊ะแรงๆ ยัยจูเน่รู้งาน รีบเทเหล้าใส่แก้วให้ใหม่

“ใครวะอีวาฬ? คนที่กล้าแย่งผู้ชายของมึง?”

กัสจัง เพื่อนชายหน้าหวาน แน่นอนว่ามันเป็นเกย์ด้วย ถามขึ้นเมื่อฉันวางแก้วช็อตว่างเปล่าแก้วที่สองลง ฉันทำปากขมุบขมิบ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปลดล็อก กดเข้าไปในคลังภาพ ยื่นหน้าจอไปให้เพื่อนทั้งสี่คนดู สภาพหน้าตาเหวอๆของพลอยใส

“อีพลอย? แฟนไอ้เจ้า?”

“เออ!”

“เห้ย! ไอ้เจ้ากับมันยังไม่เลิกกันเลยนะเว้ย กูได้ยินเพื่อนอีพลอยพูดมา ว่าพวกมันกำลังจะแต่งงานกันด้วย”

“อีปอบเอ้ย! โอ้ย! เครียด พวกมึงคิดว่ากูควรบอกมันไหม?”

ฉันถามเพื่อนด้วยใบหน้ากังวล ฉันกับเจ้าป่าไม่ได้คุยกันอีกเลยตั้งแต่เรียนจบ นับระยะเวลาแล้วก็สองปีเต็มๆ เจอหน้ากันอยู่บ้างตามสถานที่ต่างๆ แต่มันแทบไม่มองหน้าฉันเลย มันคงโกรธและเกลียดฉันมาก ทั้งที่ก่อนหน้านั้นฉันกับมันสนิทกันมากที่สุด เหตุผลที่เป็นแบบนั้น ก็เพราะฉันบอกให้มันเลิกกับอีพลอย ผู้หญิงสำส่อนที่ไม่ได้มีแค่มันคนเดียว

มันรักอีพลอยมาก หลงอีนั่นหัวปักหัวปำ แล้วแบบนี้ฉันจะกล้าบอกมันเหรอ บอกไปมันไม่เชื่อฉันหรอก ต่อให้มีหลักฐาน มันก็คงเลือกที่จะไม่เชื่อ

“มึงควรบอกมันนะวาฬ อย่างน้อยมันก็เคยเชื่อมึงมากที่สุด” กุ้งแก้ว เพื่อนตัวเล็กน่ารักเหมือนยัยจูเน่ พูดขึ้นมา

“มึงก็รู้ ว่ากูกับมันมองหน้ากันไม่ติดแล้วนะกุ้ง”

ฉันพูดเสียงอ่อย ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอกมัน แต่มันไม่เชื่อฉันหรอก

“ก็นี่ไง ถือว่าเป็นโอกาสให้ปรับความเข้าใจกัน”

กัสจังยิ้มให้กำลังใจ ฉันนั่งครุ่นคิด เมื่อคิดไม่ตกยัยเพื่อนรู้ใจอย่างจูเน่ก็เทเหล้ายื่นมาให้ ขยันขายของเชียว วันนี้อุตส่าห์ว่าจะมากินฟรีซะหน่อย แต่เทบ่อยขนาดนี้ สงสัยมื้อนี้ต้องได้เป็นเจ้ามือแหง

“กูโทรเรียกมันมาให้แล้ว!”

“เห้ย! ได้ไงวะสตางค์!”

ฉันร้องลั่นวางแก้วในมือลง มองเพื่อนสาวหัวใจชายที่อาสาทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ ผู้หญิงผมสั้นตัดแต่งแบบผู้ชายยักไหล่ขึ้นลงนิดๆ หยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ไม่สนใจใบหน้าซีดเซียวของฉัน

ทำแบบนี้เอาฉันไปฆ่าเถอะ ไอ้นั่นมันต้องโกรธฉันมากแน่ๆ ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ฉันมั่นใจว่าเจ้าป่ามันต้องโกรธฉัน มากกว่าจะเป็นคนของมันเอง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

หลังจากนั่งรอแบบกระสับกระส่ายมานานกว่าครึ่งชั่วโมง ผู้ชายรูปร่างสูงกำยำ ใบหน้าหล่อเหลา คิ้วหนา ตาคม จมูกโด่งสัน ริมฝีปากกระจับ ท่าทางดูอันตรายสุดๆ ก็ย่างกรายเข้ามาใกล้โต๊ะที่พวกฉันกับเพื่อนๆนั่งอยู่ ฉันรีบหลบเข้ากับแผ่นหลังของกัสจัง แต่มันคงไม่ทัน เพราะแววตาคมดุคู่นั้นมองจ้องมาที่ฉันนิ่งๆ เขาเลือกนั่งลงข้างยัยจูเน่ที่นั่งอยู่คนเดียว

แล้วรู้อะไรไหม… ข้างๆนั่น มันคือข้างๆฉันด้วย ทำไมคนที่ไม่ชอบขี้หน้าเรา ถึงต้องมานั่งใกล้ๆเราด้วย ที่ว่างข้างยัยกุ้งแก้วก็มี ไม่ก็ไปนั่งข้างสตางค์ก็ได้ ตรงนั้นก็ว่างอยู่

“เรียกกูมา มีอะไรวะตังค์?”

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายตึงสนิท ถามยัยสตางค์ก็มองมันสิ จะมามองฉันเพื่อ ไอ้นิสัยมองข่มฉันเนี่ยไม่เลิกทำสักที ยิ่งไม่สนิทกันแล้ว ยิ่งขยันทำใส่ ไอ้เวรตะไลเอ้ย! บอกเลยว่าฉันกลัวไอ้เจ้าป่ามาก เพราะรู้นิสัยมันดี

เจ้าป่าเป็นเดือนคณะลอจิสติกส์ เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีมากๆ แต่ความหน้าตาดีของเขา มันขัดกับนิสัยสุดๆ เจ้าป่าเป็นผู้ชายที่สาวๆหลายคนอยากเข้าหา ในขณะเดียวกัน ก็มีสาวๆหลายคนอยากถอยห่าง เพราะความบ้าดีเดือดของมัน มันเป็นผู้ชายป่าเถื่อน สมชื่อเจ้าป่าของมันนั่นเอง

“มึงกับพลอย เตรียมงานแต่งไปถึงไหนแล้ว?” สตางค์ถามเสียงเรียบ

“ก็ เรื่อยๆ ยังไม่ถึงไหนหรอก แพลนแต่งตั้งปีหน้า”

ปีหน้าเลยเหรอ ไหนอีกัสบอกว่ากำลังจะแต่งไงวะ แต่เดือนนี้ก็ตุลาคมแล้วนี่หว่า ปีหน้าก็อีกไม่นาน ถ้าหากฉันกับพี่อชิยังหมั้นกันอยู่ แพลนงานแต่งงานของเรา ก็คือช่วงเดือนเมษายนปีหน้าเหมือนกัน

เครียดเรื่องตัวเองไม่พอ ยังต้องมาเครียดเรื่องของไอ้เจ้าอีก ทำไมผู้หญิงคนนั้น ต้องเป็นอีผีปอบชอบหลอกกินตับผู้ชายนั่นด้วย หงุดหงิดโว้ย!

“มึงรักมันจริงๆใช่ไหม?”

เป็นสตางค์ที่ถามเหมือนเดิม เจ้าป่ามองหน้าฉันนิดๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องมอง วันนี้ฉันแต่งตัวสวยละสิ แน่นอนว่าปกติฉันไม่แต่งแบบนี้ แต่เพราะวันนี้มันเป็นวันสำคัญ ฉันจึงยอมเสียเงินเข้าร้านเสริมสวย แต่พูดแล้วก็เศร้า ความสวยของฉันไม่ถูกผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นมองเห็นเลย