“เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”
“ค่ะ แล้วพี่ล่ะ”
ฉันเกลียดสายตาอ่อนโยนแบบนั้นของเจ้าป่าจัง น้ำเสียงนุ่มนวลนั่นก็ด้วย สายตาที่แสดงออกถึงความห่วงใยนั่นอีก โคตรเกลียด!
“ก็ดี!”
ฉันเบ้ปากขึ้นสูง เมื่อดวงตาคมปราดมองมาที่ฉัน เจ้าป่ามองมาแค่ไม่นาน สายตาของเขาก็กลับไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของพลอยใส ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจขึ้นมา ขยับตัวลงจากตักของพี่จี เพื่อพาตัวเองหนีออกจากภาพบาดตาบาดหัวใจ
“อะแฮ่ม! คู่นี้หวานกันไม่สนใจใครเลย” พี่จีพยายามรั้งเอวฉันไว้ ถามเสียงดังจนเจ้าป่าหันมามอง
“หวัดดีครับพี่จี”
“อืม! มาตามน้องพลอยกลับหรือไง เราก็ปล่อยน้องบ้างเถอะ”
“วาฬไปแล้ว ปวดท้อง!”
ฉันแกะมือพี่จีออกจากเอวของตัวเอง เขาพยายามจะจับฉันกลับไปอยู่ที่เดิม สายตาสื่อความหมายบางอย่าง ซึ่งฉันอ่านมันไม่ออก
“ปล่อย! จะจับไว้ทำไมเนี่ย หงุดหงิด!”
ฉันปรายตามองพี่จีตาขวาง พี่จีซัสเก็บมือกลับไปอย่างไว เมื่อเจอสีหน้าไม่พอใจของฉ
