Mabilis kong iniwas ang mukha ko para hindi niya makitang umiiyak ako.
Base pa lang kasi sa tono ng boses niya na narinig ko ay mukhang alam ko na kung sino siya pero ayaw ko na lang isipin kung tama nga ba ang hinala ko.
Hindi ako umimik sa sinabi niya at makalipas ang ilang segundo ay naramdaman ko na umupo siya sa tabi ko.
"Actually, wala naman talaga akong panyo na dala ehh. Kaya itong damit ko na lang ang gamitin mo."sabi niya pa ulit.
Habang nagsasalita siya ay mas lalo kong nare-recognized ang boses niya.
Shit!
Bakit ba of all people ay siya pa ang nandito sa tabi ko at nahuli pa akong umiiyak.
"Aanhin ko naman yan? Hindi naman ako umiiyak."pinilit kong maging masungit ang boses ko para hindi niya mahalatang umiyak ako.
Bakit naman ako aamin sa kaniya na umiyak ako di
