ผมโดน…จนเสียงหลงเลยครับ

จุดเริ่มต้น

ตื้ดดดด~~~

"ฮัลโหลเพื่อนรัก " มูน เด็กหนุ่มหน้ามลสุดหล่อกดรับโทรศัพท์ที่สายเรียกเข้ามาเมื่อสักครู่

"ทำไรอยู่วะมูน"

เสียงเข้มของเพื่อนที่ชื่อว่าเดย์ดังขึ้นมาจากปลายสาย

"เรื่อยเปลื่อยดูหนังฟังเพลงเล่นเกมทำงานชีวิตกูก็มีเเค่เนี่ย"

"เเหม่ไอ้สัส....วันนี้ว่างป่าวพวกกูจะไปเเข่งรถที่สนามเฮียไนท์ เห็นมึงบ่นคิดถึงเขาทุกวันเลยมาชวน"

"จริงหรอไปดิๆ คิดถึงเฮียไนท์จะเเย่ได้เเต่โทรคุยกันไม่ได้เจอหน้าเลย สองวันเเล้วเนี่ย"

"นี่เเค่สองวันนะ....ชอบเฮียเขาก็บอก"

"555เสือกจริงๆ เลยมึงเครเเล้วไปตอนไหน"

"เย็นๆ มืดๆ หน่อยเดียวกุไปรับเเต่งตัวอะไรให้พร้อมเเล้วกัน *

"เครเพื่อน" หลังจากนั้นทั้งสองก็วางสายกันไปมูนเมื่อจะได้ไปหาเฮียคนโปรดก็ยิ้มอย่างดีใจ สมัยก่อนที่เขายังวัยรุ่นวัยมันเขาชอบไปเที่ยวสนามเเข่งรถบ่อยๆ จนมีอยู่วันนึงเกิดเรื่องที่เพื่อนเขาไปหาเรื่องอีกกลุ่มนึงจนตีกันกลางสนามเขาวิ่งหนีสุดตีนออกมาได้อย่างหวุดหวิด จนเฮียไนท์เดินออกมาอย่างเชิดช่ายถือปืนคู่ใจยิงปังๆ ขึ้นฟ้า ภาพที่เขาเห็นตอนนั้นมันกระเเทกเขามาในใจอย่างเเรงมันเร้าใจสุดๆ หลังจากวันนั้นก็บ่อยสนามเเข่งบ่อยขึ้นไท่ได้ไปเเข่งรถหรืออะไรนะไปนั่งมองเฮียเขาทำงานอยู่หน้าห้อง จนเจ้าตัวเดินออกมาด้วยใบหน้าโหดๆ

"มึงมาจ้องกูทำไมหลายวันเเละ'

'เฮียหล่ออะ....อยากรู้จัก"

'ไปไหนก็ไปเเละเลิกมาจ้องกันได้เเล้ว จากหน้ามึงเนียเด็ก ม.ปลายอยู่เลยมาทำอะไรที่นี่กลับไป'

'มาดูเฮียไง..เฮียชื่อไนท์ใช่ป่ะผมได้ยินมาจากเพื่อนเฮียเป็นเจ้าของที่นี่หรอ'

'เออ'

'ผมมูนนะยินดีที่ได้รู้จักจะมาหาบ่อยๆ อย่างสนิทด้วย'

นั้นเเหละคือจุดเริ่มต้นตั้งเเต่วันนั้นเขาก็ไปหาไปกวนประสาททุกวันจนได้สนิทกับคนหล่อหน้านิ่งเเสนดิบเถื่อนเเต่ถึงยังงั้นเฮียไนท์ลึกๆ เป็นคนใจดีชอบให้เขาได้กินของฟรี ไม่ว่าจะขนมอาหารรสเริ่ด อย่างอื่นอีกมากมาย เขาเลยชอบเฺฮียไนท์เเบบสุดๆ นับถือเป็นเหมื่อนพี่พ่อญาติคนนึง