ตอนที่ 4 ตัวร้ายของจริง
904 Words
บ้านหลังเล็กดูแคบลงถนัดตาเมื่อมีชายหนุ่มร่างโตอยู่ด้วย ชายหนุ่มมองภรรยาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก แต่ถึงกระนั้นก็ยอมเอื้อมมือไปปลดซิปด้านหลังให้ ลมหายใจร้อนติดขัดเมื่อสัมผัสเข้ากับแผ่นหลังขาวเนียน ไอศูรย์บอกกับตัวเองว่าให้มีสติ ผู้หญิงคนนี้คือฮันนี่ เธอคือคนที่ไม่ควรเอามาเป็นเมีย
“เสร็จยัง” สองมือประคองชุดด้านหน้าเอาไว้ งานวันนี้จัดเล็ก ๆ ก็จริงแต่ชุดกับเครื่องประดับจัดเต็มมาก แหวนแต่งงานก็ดูใหญ่เกินจนน่ารำคาญ
“เสร็จแล้ว!” มือใหญ่ดันร่างเล็กกว่าไปด้านหน้าจนเธอหัวแทบทิ่ม
“ขอบคุณค่ะ โล่งขึ้นเยอะ” หญิงสาวพ่นลมหายใจออกจากปากอย่างคนหายใจเต็มปอด อดทนในชุดนี้มานานแทบจะเป็นลมอยู่หลายรอบ
“ฉันจะนอนห้องข้าง ๆ และอย่าได้คิดเข้าหาเด็ดขาด”
“ไม่ใช่สเปคอยู่แล้วค่ะ” ให้ตายเธอก็ไม่ปล้ำผู้ชายคนนี้หรอก เขาหล่อจริงแต่ไม่ใช่แบบที่เธอชอบ
“เหอะ!” ไอศูรย์สบถแล้วลากกระเป๋าออกจากห้องหอ ปล่อยเจ้าสาวให้อยู่ในนั้นตามลำพัง
คนอย่างฮันนี่ไม่เคยสลดหรือรู้สึกผิดเลยจริง ๆ ขนาดนี้แล้วยังเถียงฉอด ๆ ความน่าเอ็นดูสมัยเด็กหายไปหมดไม่หลงเหลือ…
ฮันนี่ยักไหล่ไม่ใส่ใจ ชีวิตคนมีเงินมันง่ายไง แค่นี้ไม่สะทกสะท้านหรอก ในความโชคร้ายอย่างน้อยนางร้ายก็ไม่ได้ถังแตกจนไม่มีจะกิน เงินติดตัวกับค่าสินสอดที่เธอกันไว้ส่วนหนึ่งยังพอมี
“อย่างน้อยก็ยังมีเงินไว้ใช้ ปีเดียวมันไม่นานหรอก ยังไงก็ไม่ได้ผูกพันกับใครอยู่แล้ว” ฮันนี่ปลดเครื่องประดับบนหัวมาดูแล้วอมยิ้ม เครื่องเพชรทั้งนั้น
โชคดีที่เธอไม่ได้โง่ขนาดจะยกเงินให้พ่อแม่เจ้าของร่างนี้จนหมด เธอแอบเอาทองคำแท่งกับสมุดบัญชีที่คุณย่าเคยให้เป็นชื่อเธอติดมาด้วย มากกว่านั้นคือนางร้ายได้ที่ดินจากคุณย่ากิ่งฉัตรมาก่อนจะเกิดเรื่องแล้ว ต่อให้รู้แล้วมาโวยวายทีหลังก็ไม่แคร์ เพราะไม่ใช่พ่อใช่แม่เธอ ชั่วโมงนี้เธอก็จำเป็นต้องเอารอด พวกท่านได้เงินสดไปก็มากแล้ว
อีกหนึ่งปีหย่าขาดก็จบ ระหว่างนี้เธอแค่ทำตัวดี ๆ ไม่ก่อปัญหา การใช้ก็คงไม่ลำบากลำบนนัก คุณย่ากิ่งฉัตรท่านก็ไม่ใช่คนเลวร้าย แม้จะโกรธถึงขั้นเกลียดแต่คงไม่ถึงกับไล่ออกจากบ้าน เคารพประจบประแจงเวลาพบเจอหน่อยก็ไม่น่ามีปัญหา แม่สามีก็ไม่ต่างกัน จากความทรงจำท่านคือคนที่คอยให้ท้ายฮันนี่เสมอมา ต้องมีสักวันที่ท่านใจอ่อน
เช้าวันแรกของการแต่งงานฮันนี่ออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด เธอจัดการนำทองกับโฉนดที่ดินไปฝากธนาคารและนำเงินบางส่วนออกมาใช้เท่านั้น เสร็จธุระทุกอย่างถึงมาดักรอตัวร้ายที่บริษัทของเขา เพื่อป้องกันไม่ให้มีเรื่องตามมาวุ่นวายในอนาคต
“ขอคุยด้วยจะได้ไหมคะ ดูเหมือนเรามีเรื่องต้องคุยกันให้เข้าใจ” เธอเดินเข้ามาภายในห้องโดยที่ไม่มีใครในบริษัทกล้าขวาง ใบหน้าสวยตกแต่งสวยงามยิ้มหวานเป็นการทักทาย
“จะเลวไปถึงไหนวะ มันยอมแต่งงานด้วยแล้วนี่ เท่านี้ก็น่าจะพอใจแล้วไม่ใช่เหรอ” มือหนากำแน่นจนเห็นเส้นเลือดเมื่อสบตากับคนที่หลอกใช้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า
กูเป็นควายหรือไงถึงได้ตามมาป้อนหญ้าอยู่เรื่อย!
“แค่อยากขอโทษค่ะ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”
เธอแค่ทำเพราะสงสารและส่วนหนึ่ง นางร้ายก็รู้สึกผิดกับตัวร้ายมาก
“แค่ขอโทษมันไม่พอหรอกฮันนี่ กลับไปซะ!”
เสียงห้วนตวาดใส่หญิงสาวอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
ผู้หญิงที่เขาหลงใหลจนกลายเป็นควาย ไม่กล้าแม้แต่จะด่าเพราะสงสารเห็นใจที่ถูกแย่งว่าที่คู่หมั้น กลับกลายเป็นคนเดียวที่ทำร้ายคนอื่นสารพัด!
“ต่อไปนี้ฮันนี่จะไม่มายุ่งกับคุณอีก ไม่ว่าเราเคยคิดวางแผนไม่ดีอะไรร่วมกัน ฮันนี่ว่าเราอย่าทำมันอีกเลยนะคะ ถ้าไม่ลำบากเกินไป ห้ามส่งคนไปทำร้ายเพียงดาว”
ในนิยายไม่ได้บอกรายละเอียดทั้งหมด แต่เธอแค่อยากบอกไว้ก่อน
สิบหมื่นหลงนางร้ายมาก เธอไม่ต้องการให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ถ้าเขาตัดใจได้ก็ถือว่าดี
“คิดว่าฉันจะทำร้ายผู้หญิงคนนั้นเพื่อเธอเหรอ เอาจริงถ้าเธอไม่มามารยาอ่อย ฉันไม่เฉียดไปยุ่งกับคนอย่างเธอหรอกฮันนี่ ไอ้ที่มาก็คงอยากประชดไอ้เหี้ยนั่นสินะ!” ยิ่งพูดสิบหมื่นยิ่งรู้ว่าตัวเองโง่
“ประชดมันให้ตาย คนอย่างมันก็ไม่เหลียวแลคนสันดานเสียหรอก” ชายหนุ่มด่าโดยไม่หันมามองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าเงียบ
หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ โดนด่าจนหน้าร้อนผ่าวหมดแล้ว รู้สึกอยากร้องไห้จะแย่แล้ว!
คนหล่อด่ามันเจ็บ สิบหมื่นด่าเค้าแรงจนใจเจ็บไปหมดแล้ว!
- Writer
