7
814 Words
ร่างบอบบางเดินออกมาจากบ้านหลังเล็กของตัวเองก่อนจะปิดประตูบ้านของตัวเองให้สนิทแน่นอีกครั้งแล้วสบตาหวานฉ่ำของคนตัวโตที่นั่งรออยู่ตรงชิงช้าหน้าบ้านแต่เช้าตรู่โดยมีลูกน้องคนสนิทคอยวนเวียนอยู่ใก้ลๆ
มือหนาจับหน้าผากขาวอย่างอ่อนโยนแล้วค่อยๆเลื่อนไปตามแก้มบางใสที่แต่งหน้าบางเบาจนแทบจะไม่มีสีสัน
"ดีขึ้นแล้วนะ" อาการอ่อนโยนที่ชายในฝันตรงหน้าทำให้เธอ ยิ่งทำให้คุณหมอสาววางหน้าไม่ถูกทีเดียว เธียรวิทย์คว้าผ้าพันคอผืนบางของตัวเองที่สั่งให้ลูกน้องหยิบมาให้ก่อนจะโอบไหล่บางเอาไว้ด้วยผ้าพันคอสีเทาอ่อนยี่ห้อดัง
"วันหลังจะพาไปซื้อสีชมพู" พูดจบก็รั้งคนตัวเล็กให้เดินไปที่ตึกใหญ่ด้วยกัน
คุณย่ายิ้มกว้างออกมากับอาการอ่อนโยนของหลานชายแล้วก็พยักหน้าให้หมอนุชเข้ามาใก้ลก่อนจะถามด้วยความห่วงใย
"ดีที่วันนี้หยุดไม่งั้นย่าคงจะห่วงจนทนไม่ไหว" ธีรนุชยกมือไห้วคุณย่าอย่างซึ้งใจ ก่อนจะบอกเสียงเบา
"หนูหายดีแล้วค่ะ"
อาหารเช้ามื้อนี้พร้อมหน้าพร้อมตาด้วยสมาชิกในบ้านครบทุกคน คุณผู้ชายเดินลงมาพร้อมคุณผู้หญิงก่อนจะหันไปเห็นลูกชายตัวดีนั่งป้อสาวแต่เช้าเลย
"ตื่นเช้านะวันนี้" ผู้เป็นพ่อบอกเสียงเบาแบบกระซิบเพราะแอบสังเกตอาการลูกชายที่คอยแต่จะมองหมอนุชอยู่ไม่ห่าง
"ครับ ตื่นเช้า " ลูกชายยิ้มรับก่อนจะลุกขึ้น เลื่อนเก้าอี้ให้ผู้เป็นแม่ แล้วขยับตัวเลื่อนไปนั่งตรงเก้าอี้ของตัวเอง ธีรนุชเตรียมจะลุกออกจากโต๊ะอาหารอย่างรู้หน้าที่ น้อยกว่าน้อยที่จะร่วมโต๊ะใหญ่ขนาดนี้ ตามปกติทุกเช้าจะมีเพียงเธอกับคุณย่าเท่านั้นที่ทานมื้อเช้าร่วมกัน
"มานั่งข้างพี่มา" เธียรวิทย์บอกให้ได้ยินทั้งโต๊ะก่อนจะดึงเก้าอี้ข้างโต๊ะรออย่างตั้งใจ มือบางกระชับผ้าคลุมไหล่ให้แนบลำตัวก่อนจะทรุดตัวนั่งลงอย่างเจียมตัว คุณนรีแอบมองภาพตรงหน้าอย่างไม่พอใจแต่ไม่พูดอะไรออกมา อาหารเช้าจบลงในเวลาไม่นาน เสียงพูดคุยเรื่อยเปื่อยดังขึ้นเรื่อยๆจนสายแล้ว คุณย่าจึงขยับตัวลุกขึ้นเพื่อจะไปนั่งพักผ่อนในห้องพักประจำตัว
"นุชอยู่นี่แหละลูก เที่ยงค่อยมาหาย่า ย่าจะรอกินข้าวเที่ยงด้วย"
หญิงสาวรับคำก่อนจะปล่อยให้คุณแม่บ้านประคองคุณย่าเข้าไปด้านใน "พ่อจะไปออกรอบกับท่าน"
คุณผู้ชายบอกก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไปเพื่อเตรียมตัว คุณนรีขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะบอกน้ำเสียงเรียบๆว่า
"ขอบใจนะเธียรที่ไปทานข้าวเป็นเพื่อนน้องแพรให้แม่ แถมยังอยู่คุยจนดึกดื่นเชียว แม่บอกแล้วว่าน้องแพรน่ารักน่าเอ็นดู "
เมื่อหมดคำพูดแล้วคุณนรีก็เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข ธีรนุชใจสั่นระรัวขึ้นมาทันที ธุระเมื่อวานคงเป็นเรื่องนี้สินะ
คนงานเลียบๆเคียงๆมาเพื่อจะเก็บโต๊ะอาหาร หญิงสาวอยากจะช่วยเก็บจานไปในครัวแต่เธอรู้ตัวดีว่ามือสั่นขนาดนี้คงไม่มีแรงเป็นแน่
เธียรวิทย์จับมือบางเอาไว้ก่อนจะดันคางเล็กให้เงยหน้ามาสบตากับเค้าอย่างตั้งใจ นัยน์ตากลมโตสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาคลออยู่ในนั้น คล้ายจะหยดลงมาเมื่อไหร่ก็ได้
"เสียใจเรื่องอะไรคะ" ชายหนุ่มถามออกมาอย่างอยากรู้ให้แน่ใจ
คนตัวเล็กส่ายหน้าแทนคำตอบแล้วก้มหน้าลงกลัวน้ำตาจะไหลออกมาให้เค้าเห็น เธอมีสิทธิ์อะไรจะเสียใจ เธอเป็นอะไรกับเค้าก็ไม่ใช่ ร่างบอบบางดันตัวออกเบาๆจากอ้อมแขนแล้วบอกด้วยเสียงแหบพร่า
"นุชไปพักก่อนนะคะ มียาหลังอาหาร "
เธียรวิทย์ยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ แล้วบอกเสียงกระซิบ
"หวงพี่ใช่ไหม" เท้าบอบบางเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอเสียใจ น้อยใจ และหวงเค้าเหลือเกิน ธีรนุชถูกดึงรั้งไปที่เรือนรับรองกลางสวน อย่างเอาแต่ใจจากคนข้างตัว ก่อนจะร้องเสียงลั่นว่าให้ปล่อย เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวแล้ว
เธียรวิทย์เห็นท่าไม่ดีจึงโอบเอวบางเข้ามาใก้ลก่อนจะกอดแนบตัวเอาไว้ไม่ให้เธอดิ้นหนีเค้าไปได้แล้วบอกด้วยเสียงอ่อนนุ่มว่า
"ถ้าหวงพี่ขนาดนี้ นุชเตรียมตัวเตรียมใจให้พี่หวงนุชกลับคืนด้วยแล้วกัน"
- Writer
