มะลิร้อยต้องทนทุกข์ระทมเพราะคิดถึงสามีตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอโหยหาจอมวายร้ายอย่างมิอาจห้ามใจได้ มองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าของเขา ตกกลางคืนต้องนอนกอดตัวเองร้องไห้น้ำตาเปียกหมอนด้วยความอ้างว้างทุกราตรี แต่วูล์ฟคงไม่คิดถึงเธอเช่นที่เธอคิดถึงเขา เพราะอีกฝ่ายไม่ติดต่อมาเลย คนใจร้ายหายเข้ากลีบเมฆนับตั้งแต่วันนั้น แล้วเขาจะมาคิดถึงเธอทำไมกัน ในเมื่อก่อนจากไปเขาก็ประกาศอย่างชัดเจนว่า อิซาเบลล่าไปรออยู่แล้วที่อเมริกา ตอนนี้สองคนนั้นคงกำลังหวานชื่น และวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน อาจจะหลงลืมไปแล้วว่าได้เอาเมียที่ไม่ปรารถนามาทิ้งไว้ที่นี่ แต่กระนั้นเธอก็ยังเฝ้ารออย่างมีหวังว่าสักวันเขาจะมารับไปอยู่ด้วยกัน
“เฮ้อ…” สาวน้อยนั่งถอนหายใจเฮือกๆ อยู่บริเวณสวนหย่อมหน้าคฤหาสน์หลังงาม ขณะทอดสายตาหม่นเศร้ามองออกไปนอกรั้วอย่างเฝ้ารอผู้เป็นสามี
“คิดถึงพ่อตัวดีอยู่ใช่ไหมจ๊ะ” คนแก่ถามหลานสะใภ้ด้วยความเป็นห่วง
