“เเล้วทำไมไม่เอาเมียไปด้วยล่ะ ไปลูก…ไปกับสามีเรา” ผู้เป็นยายเอ่ยถาม ก่อนจะหันไปบอกมะลิร้อย ครั้นสาวน้อยกำลังจะก้าวไปหาเขา เสียงทุ้มก็โพล่งขึ้นเสียก่อน
“ไม่ต้องหรอกครับ ให้เธออยู่ที่นี่เเหละดีเเล้ว จะได้คอยรับใช้คุณยายด้วย”
“อ้าว…ทำไมล่ะ ผัวเมียก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ มันถึงจะถูก” ครั้นได้ยินวาจาที่หลุดออกมาจากปากผู้อาวุโสมะลิร้อยก็ถึงกับนิ่งงัน และเกือบจะปล่อยโฮลั่น เพราะวูล์ฟก็เคยกล่าวถ้อยคำเช่นนี้กับเธอ แถมยังสัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งเธอ แต่เขากลับไม่รักษาสัญญา สรุปคือคนร้ายกาจนั่นโกหกทั้งเพ
“ผมไม่ต้องการให้ใครไปเป็นภาระในตอนนี้ครับคุณยาย” น้ำคำทิ่มแทงใจทำให้กลีบปากเต้นระริกของเเม่สาวน้อยเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรง หัวตาร้อนผ่าว พร้อมกันนั้นก็กำมือเรียวเข้าหากันแน่น เพื่อระงับความเจ็บปวดรวดร้าวที่กำลังตีตื้นขึ้นมาจุกอก ก่อนจะเชิดหน้าเอ่ยอย่างใจกล้า
“เดี๋ยวก่อน...ฉันไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะโยนทิ้งโ
