บทที่ 13
แม่จางเรียกหลานทั้งสี่คนมากินลูกแพร์ป่าที่ลูกสะใภ้คนที่สามนำมาหให้ หลีอิงมองดูผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าวด้วยความโลภ ก่อนที่จะรีบเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับคว้าผลไม้ขึ้นกินอย่างตะกละ หล่อนไม่อยากจะยอมรับเลยว่าลูกแพร์ป่าที่พี่สะใภ้คนที่สามนำมามันมีรสชาติหวานฉ่ำไม่มีรสเปรี้ยวเหมือนที่เธอเคยเก็บมา
“ดูคุณสิหญิงสาวตัวเหม็นนอกจากกินแล้วคุณทำอะไรได้บ้าง”
แม่จางหันดุลูกสาวคนเล็กอย่างไม่จริงจังนัก เพราะแม่จางคลอดลูกคนนี้ตอนที่มีอายุมากแล้วจึงลำเอียงและรักลูกสาวมากกว่าลูกชายอีกสามคนแต่ไม่ใช่ว่าแม่จางจะตามใจลูกสาวคนเล็กอย่างไร้เหตุผล
“แม่มันรสชาติดีมาก แม่คุณลองกินดูว่ามันหวานแค่ไหนพ่อคุณกินผลไม้”
หลีอิงหยิบผลไม้บนโต๊ะเดินไปหาพ่อโฉวที่กำลังนั่งสูบบุหรี่ที่นอกประตูบ้าน
“คุณยังจำพ่อกับแม่ของตนเองได้เมื่อมีของกิน”
แม่จางพูดประชดลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขที่ลูกสาวคนเล็ก
