“นั่งก่อนสิ”
“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณก่อนจะนั่งลงอย่างเรียบร้อย
“นอนหลับสบายดีไหม”
“หลับสบายดีค่ะ ขอบพระคุณคุณหญิงมากๆ นะคะ”
“เรียกคุณหญิงอะไรกัน เรียกฉันว่าคุณป้าสิ”
“คะ” เธอทำหน้างง
“แม่ของเธอน่ะ เขาเป็นญาติห่างๆ จากฉัน เคยอยู่บ้านหลังเดียวกัน พอออกไปแต่งงานตกระกำลำบากก็ไม่เคยส่งข่าวมาเลย ฉันบอกแล้วว่าถ้ามีเรื่องอะไรให้บอก แต่อย่างว่าล่ะนะ เรวดีน่ะเขาเป็นคนขี้เกรงใจ ไม่ยอมเอ่ยปากหรอกถ้าหากว่าเขาไม่เดือดร้อนถึงที่สุดจริงๆ”
เรวดีเคยเป็นเด็กในบ้านที่โตมากับท่าน แต่ก็มีศักดิ์เป็นญาติกัน ญาติห่างๆ ห่างมาก เพราะบิดามารดาสงสารเลยรับมาอุปการะเอาไว้ ตอนแต่งงานก็ตัดสินใจปุบปับ ไม่คิดว่าจะเจอชีวิตยากลำบากเพียงนี้
“ค่ะ แม่หนูเขาไม่อยู่แล้วค่ะ” รัตนาวดีก้มหน้า พูดถึงมารดาทีไร เธอก็รู้สึกว่าตัวเองกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว
“อย่าคิดมากเลยนะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็น
