“ไหวค่ะ”
“เสื้อผ้าของคุณ คุณหญิงสั่งให้เตรียมเอาไว้ให้นะคะอยู่ในตู้ ใช้ได้หมดเลยค่ะ ทุกอย่างในห้องนี้เป็นของคุณค่ะ”
“ขอบคุณมากๆ นะคะ”
“พี่ลงไปรอด้านล่างนะคะ” นวลบอกด้วยรอยยิ้ม รัตนาวดีมองประตูที่ปิดลงอย่างเบาแสนเบาด้วยหัวใจที่เต็มตื้น เธอมองรอบกายอย่างชื่นชม เคยคิดแวบเข้ามาในสมองว่าอยากมีห้องพักน่าอยู่แบบนี้ให้มารดา แต่ท่านก็จากไปแล้ว เธอเรียนยังไม่จบ ยังไม่สามารถทำตามฝันได้ ความฝันของเด็กผู้หญิงจนๆ คนหนึ่ง คือเรียนหนังสือให้จบ ทำงานดีๆ มีเงินดูแลบุพการีที่ป่วยหนัก มีอาหารดีๆ ให้ท่าน มีบ้านดีๆ ให้ท่านอยู่ ไม่ต้องตรากตรำทำงานอะไร เธอจะเป็นคนเลี้ยงดูท่านเอง พอคิดมาถึงตรงนี้ มันปวดแปลบขึ้นมาในอก น้ำตารินไหลอาบแก้มนวลอย่างห้ามไม่อยู่ เธอสะอื้นเบาๆ คิดถึงมารดาจับใจ
รัตนาวดีเตือนตัวเองว่าจะมัวนั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ไม่ได้ เธอต้องอาบน้ำลงไปกินข้าวกินปลา ถึงไม่ค่อยหิวแต่ท้องไส้ก็ประท้วงว่าร่างก
