ตอนที่ 5

1045 Words

สาวใหญ่ที่พากันเดินออกกำลังกายอยู่แถวนั้นแอบมองความหล่อเหลาเป็นตาเดียวกัน “ไปวิ่งออกกำลังกายด้วยกันไหม… ” ไมเคิลชวน “ตามสบายค่ะลุงไมค์… ” ระรินตอบ หล่อนเรียกไมเคิลสั้นๆ ว่า ‘ไมค์’ จนติดปาก ไม่ได้เรียกว่า ‘พ่อ’ ก็เพราะไมเคิลเป็นเพียงพ่อเลี้ยงของสามีหล่อน “เป็นไงบ้าง… เมื่อคืนหลับสบายไหม” ไมเคิลเดินเข้ามาใกล้ ร่างกายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ค่ะ… หลับสบายค่ะ… ” ระรินตอบไม่ตรงกับความจริง อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์สุดระทึกใจเมื่อคืนนี้ และมันทำให้หล่อนต้องกระสับกระส่ายมาถึงตอนนี้ “แม่เพ็ญไม่มาด้วยหรือคะ… ” ระรินถามถึงแม่ผัวของหล่อน “เพ็ญบ่นว่าเพลียน่ะ… ขอนอนต่อ คิดว่าตอนนี้น่าจะตื่นแล้ว… ” ไมเคิลตอบ ระรินนึกในใจว่าคงเป็นเพราะเมื่อคืนโดนจัดหนักขนาดนั้น… เป็นใครก็คงเพลีย “เดี๋ยวไปกินข้าวเช้ากันนะ… ” ไมเคิลกล่าวพลางพลิกหลังมือมองนาฬิกา เขาสั่งอาหารเช้าของทางรีสอร์ตเอาไว้ ให้เอามาเสิร์ฟตอนเก้าโมง “ค่ะ… ขอบคุณค่ะ” “เราจะเช็คเอาท์ราวๆ สิบโมงนะ… ” ไมเคิลบอกแผนการของวันนี้ “ค่ะคุณลุง… ” ระรินมองตามหลังร่างกำยำ เขาวิ่งกลับไปตามแนวยาวของสะพาน ขณะมองไมเคิลในหัวของหล่อนก็ยังคิดถึงภาพเหตุการณ์สุดเร่าร้อนเมื่อคืน ให้ตายเถอะ… นึกขึ้นมาทีไร… ใจเต้นแรงทุกที อีกสองเดือนต่อมา “ขอโทษด้วยนะครับที่รักที่คราวนี้ผมไปด้วยไม่ได้… ” ไมเคิลกล่าวกับเพ็ญพร… ในวันที่หล่อนต้องเดินทางไปสัมมนาที่กรุงเทพฯ ทุกวันนี้เพ็ญพรมีอาชีพรับราชการครู ในหนึ่งปีจะมีครั้งสองครั้งเป็นอย่างต่ำที่จะต้องเดินทางไปสัมมนาวิชาการที่กระทรวง ที่ผ่านๆ มาไมเคิลจะตามไปด้วย ขับรถส่วนตัวไปกันเองและแยกออกมาพักในโรงแรมเป็นส่วนตัว แต่ครั้งนี้ไมเคิลไม่ไป อ้างว่างานที่อู่ซ่อมรถยนต์กำลังยุ่ง “ไม่เป็นไรจ้ะ… คุณดูแลงานไปเถอะ” เพ็ญพรเข้าใจ… ทุกวันนี้ไมเคิลลงทุนเปิดอู่ซ่อมรถยนต์ไว้ในตัวเมือง มีลูกค้าประจำเยอะเกินคาด ด้วยมีความถนัดในเรื่องเครื่องยนต์กลไกเป็นทุนเดิม เมื่อก่อนไมเคิลเคยทำงานทางด้านวิศวกรเครื่องยนต์ “เดี๋ยวผมไปส่งขึ้นรถนะครับที่รัก… ” ไมเคิลกล่าวพร้อม เดินไปคว้ากุญแจรถแล้วกลับมาลากกระเป๋าเดินทางสีดำใบย่อมของภรรยา เอามาใส่ไว้หลังรถ ขับไปส่งที่จุดนัดรวมตัวใกล้กับโรงเรียนที่เพ็ญพรทำงาน ในเวลาต่อมา ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ ปกติไมเคิลจะกินข้าวเที่ยวพร้อมกับคนงานที่อู่ ไม่ได้กลับมากินที่บ้าน ทว่าวันนี้บังเอิญลืมโทรศัพท์มือถือ จึงต้องขับรถกลับมาบ้าน “มีของมาส่งครับ… ” ขณะที่ไมเคิลกำลังจะเดินเข้าบ้าน ได้ยินเสียงเรียกตามมา… หลังจากรถมอเตอร์ไซค์ของพนักงานส่งสินค้าขับมาจอดที่หน้าบ้าน “ครับ… ต้องจ่ายเงินไหม” ไมเคิลถาม บ้านนี้มีรถมาส่งของที่สั่งออนไลน์จนเป็นเรื่องปกติ “จ่ายเงินไว้เรียบร้อยแล้วครับ แค่เซ็นรับครับ” พนักงานส่งของยื่นโทรศัพท์มาให้ ไมเคิลเซ็นและรับสินค้า อ่านชื่อผู้รับจึงรู้ว่าเป็นของระริน ไม่ใช่ของเพ็ญพร ไมเคิลถือกล่องเข้ามาวางไว้บนโต๊ะข้างทีวีจอใหญ่ แต่แล้วความสงสัยบางอย่าง… ก็ทำให้ต้องหยิบกล่องขึ้นมาพิจารณา เขย่าเบาๆ ได้ยินเสียงบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น ด้วยความอยากรู้… ไมเคิลตัดสินใจหยิบมีดคัตเตอร์มากรีดกล่องอย่างระมัดระวัง เปิดดูสินค้าที่อยู่ข้างใน ก่อนจะต้องตกใจ… เมื่อพบว่ามันคืออวัยวะเพศเทียมของผู้ชาย “ว้าว… ” ไมเคิลอุทานกับสิ่งที่เห็น… มีตัวอักษรสีดำเขียนไว้ที่ข้างกล่องว่า ‘อวัยวะเพศเทียมระบบสั่นสะเทือน ทำจากซิลิโคนเนื้อนุ่มแถมพร้อมเจลหล่อลื่นหนึ่งหลอด’ “โถ… ดุ้นเล็กแค่นี้คงไม่ถึงใจหรอกนะแม่คุณ” ไมเคิลกล่าว ขณะเก็บเอ็นเทียมคืนลงในกล่อง ค่อยๆ ปิดกลับคืนจนแทบไม่เห็นรอยว่าสินค้าได้ถูกเปิดก่อนถึงมือผู้รับ “ผัวไปอยู่ต่างประเทศสามเดือนกว่าแล้ว… คงเ****นมากสินะหนูรินน์… ” ไมเคิลรำพึงกับตัวเอง… นึกสงสารสะใภ้สาว แล้วความคิดบางอย่างก็ผุดวาบเข้ามาในหัว พอคิดถึงหุ่นทรงสุดเซ็กซี่ นึกถึงเต้านมอวบใหญ่และสะโพกสุดเย้ายวนใจ นึกถึงผิวพรรณขาวเนียนเปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่งที่กำลังอยู่ในช่วงเจริญพันธุ์ ดุ้นเอ็นอลังการก็เหยียดขยายขึ้นมาตุงแน่นอยู่ในกางเกง “ถ้าได้เจอดุ้นนี้เข้าไป… รับรองว่าหนูจะลืมของเทียม… ” ไมเคิลเอามือคลำอาวุธประจำกายของตัวเอง ค่อยๆ ไล้รูดเบาๆ สัมผัสความใหญ่และยาวน่าสะพรึง ใหญ่มากจนดุ้นเอ็นเทียมที่ระรินสั่งซื้อมานั้นเทียบไม่ได้เลยสักนิด “อ่า… หนูรินน์จ๋า ซี้ดดด… หนูเซ็กซี่จังลุงอยากกระแทกหอยหนูเหลือเกิน… อ่า… ” ยิ่งคิดยิ่งมีอารมณ์… ไมเคิลพริ้มตาจินตนาการไปถึงเรือนร่างสุดเซ็กซี่ของสะใภ้สาว มือรูดท่อนเนื้อคัดแข็งขรุขระด้วยเส้นเลือดลายเอ็นปูดนูนเป็นสายโอบรอบลำ ไมเคิลอยากเป็นตัวช่วยของหล่อน อดนึกไม่ได้ว่าถึงวันนี้ก็ผ่านมาสามเดือนแล้ว นับจากสามีของระรินไม่อยู่ รูสวาทที่ไม่ได้ใช้งานมานานคงฟิตแน่นน่าดู “อู้วววว… หนูรินน์จ๋าลุงเ****นสุดๆ… ” ปากร้องเรียกหญิงสาวเข้ามองพัสดุที่เขาแอบเปิดดู มือรูดดุ้นเอ็นสาวกระแทกลงมาถึงตอโคน ในเวลาต่อมา ตอนใกล้ค่ำ ไมเคิลขับรถเข้ามาถึงบ้าน จอดไว้ที่โรงจอดรถตรงที่เคยจอดประจำ ข้างๆ เป็นรถนิสสันมาร์ชสีเขียวของระริน “วันนี้คุณลุงอยากกินอะไรคะ… เดี๋ยวรินน์จะออกไปซื้อกับข้าวที่ตลาด” ระรินร้องถาม…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more