ร้อนหัวใจเจ้าสาววัยกระเตาะ

ทำไมพี่ทำแบบนี้

“โอ๊ย...เชื่อมือหนูครีมสิคะ นักนวดมือทองของไร่เจ้าขาแล้วเนี่ย”

คุณป้าส่งเสียงหัวเราะ ภาวนาลอบพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ตอนที่เปิดประตูห้องนอนของป้าเข้าไป

ภายในห้องนอนของเค้ก ทั้งสองนั่งกอดกันอยู่บนเตียง จับมือจ้องตากันแน่น

“ตอนนี้ให้พี่เตรียมอะไร ๆ ก่อน เราจะหนีไปด้วยกัน แล้วพี่จะส่งข่าวนะว่าเป็นวันไหน”

“ค่ะ”

“สัญญากับพี่นะ พี่รักเค้กมาก อย่าหักหลังพี่”

“ค่ะ สัญญาค่ะ เค้กจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่ตั้น” เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน

จุ๊บ.....

“พี่จะทำให้ดีที่สุด ขอแค่เค้กอยู่ข้าง ๆ พี่ เค้กรักพี่ไหม” เขาออดอ้อน

“รักค่ะ เค้กรักพี่ตั้น” สองคนต่างพร่ำพูดบอกรักกันอยู่อย่างนั้นเกือบทั้งคืน

ก่อนจะรุ่งสาง เค้กลงมาส่งตั้นถึงใต้ถุน

“รีบไปค่ะ” เธอส่งเสียงไล่เขาเบา ๆ ตั้นโบกมือลาอย่างอ้อยอิ่ง

“ไปสิ รีบไป” เธอยังไล่ส่งเขา แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“จ้ะ” เขาหันมาส่งจูบให้เค้กยกใหญ่ ก่อนจะหายไปในเงามืดของราตรีนั้น

สาวน้อยที่นั่งหลบอยู่ในเงามืด ยื่นมือคว้าข้อแขนของพี่สาวเอาไว้มั่น

"อุ้ย!" ภาวินีอุทานออกมาด้วยความตกใจ

"ทำไมพี่เค้กทำแบบนี้" แววตาที่จ้องสบมันทำให้คนเป็นพี่ถึงกับขนลุก

"ครีม"

"พี่ให้ผู้ชายคนนั้นเข้าไปในห้องนอนทั้งคืน แบบนี้มันหมายความว่ายังไง”

พี่สาวกระชากแขนของเธออย่างแรงให้เดินตามหลังเธอเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง

ภาวนาใช้สายตากวาดมองในห้องของพี่สาว รู้ได้ว่าสองคนนั้นต้องมีอะไรกันอยู่ในห้องนี้ เธอส่งสายตามองหน้าพี่สาวแบบผิดหวัง นึกสงสารไปถึงอาโหน่งที่กำลังจะมาเป็นเจ้าบ่าวของพี่สาว และสามีที่ต้องดูแลกันต่อไป แต่พี่เค้กทำเรื่องที่น่าเจ็บปวดที่สุด หักหลังอาโหน่งทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้แต่งงานกันเลย

"ในบ้านของคุณตานี่นะ" เธอเค้นคำพูดออกมาอย่างเจ็บปวด

พี่สาวทิ้งตัวนั่งลงไปบนเตียงน้ำตาไหลริน

"พี่ขอโทษครีม"

"ขอโทษทำไม ครีมไม่ใช่คนที่พี่จะต้องมาเอ่ยคำขอโทษ ต้องไปขอโทษคุณตากับอาโหน่งดีกว่าค่ะ"

น้องสาวกำมือแน่น เธอรักพี่สาวคนเดียวของเธอมาก แต่เรื่องนี้ครีมรับไม่ได้จริง ๆ

ชื่อที่ภาวินีได้ยินทำให้เธอต้องสะอึก

"ไม่น่าเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ที่น่าเสียใจ พี่เค้กทำให้ครีมผิดหวังในตัวของพี่มาก ๆ”

ภาวนาพูดว่าให้พี่สาวตัวเองก็น้ำตาไหลเสียเอง

"ครีมจะให้พี่ทำยังไง ตอนนี้พี่ก็หนักใจ เสียใจมาก ๆ อยู่แล้ว ฮือ........"

ทั้งคู่ได้แต่นิ่ง ภาวนาทรุดตัวลงไปนั่งใกล้ ๆ พี่สาว พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ

"มันเป็นการหักหลังกันชัด ๆ” เธอยังว่าพี่เค้ก

"พี่ไม่ได้รักอาโหน่ง พี่รักพี่ตั้น เราสองคนรักกัน"

"พี่มีสิทธิ์ปฏิเสธ แต่พี่ก็เลือกที่จะไม่ทำ"

"ฮือ........." ภาวินีเอาแต่ร้องไห้ เธอไม่สามารถจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้น้องสาวฟังได้ ต้องปล่อยให้ครีมเข้าใจผิดไป

"อย่าร้องไห้เลยพี่เค้ก ครีมว่ามันไม่มีประโยชน์หรอก ในเมื่อทุกอย่างก็เกิดขึ้นแล้ว ครีมขอร้องแค่อย่างเดียว พี่เค้กอย่าทำแบบนี้อีก อย่าให้ผู้ชายคนนั้นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับพี่ แล้วทำให้อาโหน่งเข้าใจผิดแล้วเสียใจ" ภาวนาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องของพี่สาวไปอย่างรวดเร็ว เธอต้องกล้ำกลืนทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ เพราะถ้าเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป รังจะทำให้ทุกคนเจ็บปวดและผิดหวังเหมือนเช่นที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้

ภาวินีมองตามหลังน้องสาวไปอย่างพูดไม่ออก เธอจะต้องเก็บเรื่องหนีไว้เป็นความลับ จะต้องไม่มีคนรู้ รวมถึงหนูครีมด้วย

"ครีม พี่เสียใจ พี่ขอโทษนะ" เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ นอนกอดหมอนที่หนุนร้องไห้ ในหัวได้แต่คิดเรื่องของตัวเอง กับการตัดสินใจครั้งใหญ่ของชีวิต

ในห้องของครีม

เด็กสาวร้องไห้เป็นเผาเต่า ทั้งสงสารพี่สาวและอาโหน่ง

'อย่าเอ่ยปากเล่าให้ใครฟังละ ไม่งั้นพี่เค้กกับอาโหน่งคงอยู่ด้วยกันแบบมีความสุขไม่ได้'

'แต่มันไม่ถูกต้อง' เธอเถียงกับตัวเอง

'ใครแคร์ เดี๋ยวนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนที่แคร์เรื่องความบริสุทธิ์ของผู้หญิงแล้ว'

'แต่ฉันแคร์'

"โอ๊ย...."

เธอทุบมือลงไปบนหมอนก่อนจะเอาหน้าของตัวเองมุดลงไปแล้วร้องตะโกนเสียงดังเพื่อระบายความอึดอัด คงมีเท่านี้ที่ครีมทำได้ในตอนนี้

ณ ไร่เรือนทอง

"เรื่องงานเรียบร้อยดีเหรอเจ้าโหน่ง" คุณปู่เดินเข้ามาทำยิ้มกว้าง หน้าตาระรื่นขึ้นเยอะกว่าแต่ก่อน

พัสกรเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯ เขาเอาพืชไร่และผลิตภัณฑ์แปรรูปของไร่ไปออกงานกับกรมพัฒนาธุรกิจที่จัดงานแสดงสินค้าการเกษตร ณ ไบเทคบางนา กรุงเทพฯ

"ผมว่าคุณปู่ไม่ได้สนใจเรื่องงานของผมจริง ๆ หรอกใช่ไหมครับ แต่อยากจะมาเช็กอะไรกับผมมากกว่า" เขาดักคอแบบรู้ทัน

คุณปู่พนัสยิ้มแบบเขิน ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับหลานชาย

"รู้ใจปู่จริง ๆ โหน่งรู้ไหม ปู่ดีใจนะที่โหน่งยอมทำตามใจปู่ ปู่จะได้นอนตายตาหลับสักที อยากจะเห็นเหลนก่อนจะลงโลง ปู่ไปเจรจามาแล้วกับตาเกชา ทางหนูเค้กเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ยังมีท่าทียินดีเสียด้วย"

"คุณปู่ไม่ได้โกหกผมนะครับเรื่องที่หนูเค้กยินดีกับการแต่งงานนี้จริง ๆ” เขาทักท้วง

จริง ๆ โหน่งก็ไม่ได้เต็มใจสักเท่าไหร่ แต่เหตุผลพันประการที่คุณปู่ของเขาพรั่งพรูออกมา ทำให้เขาไม่อยากจะขัดใจท่าน อีกอย่างหากได้แต่งงานกับภาวินีก็ดี ตอนนี้เขาก็ไม่ได้มีใคร ห่วงแต่หัวใจของภาวินีเองเท่านั้น

"บ๊ะไอ้นี่ จะมีผู้หญิงคนไหนที่จะกล้าปฏิเสธหลานของปู่วะ"