ร่างสูงยิ้มเผล่ช้อนร่างเธอขึ้นรถ มองชายหนุ่มที่เบิกตามองเขาด้วยสายตายียวนกวนประสาท มุมปากกระตุกยิ้มเพียงเสี้ยววิก่อนเขาจะพาใกล้รุ่งขึ้นรถ
“วิน”
“ครับ...”
“ตรงนี้มีกล้องวงจรปิด อย่าให้พี่โกรธนะวิน” เธอตวาดเขาอย่างเหลืออดใบหน้าขาวซับสีเลือดทั้งอายทั้งโมโห
เขาฉุดตัวเธอให้นั่งคร่อมอยู่บนตัก ใช้มือลากเอาสูทและชุดทำงานเธอออกกระจุยไม่เหลือสภาพเดิม พอเธอฟาดมือที่อกเขาชายหนุ่มก็ได้แต่หัวเราะไม่สะทกสะท้าน
“กลัวกล้องหรือกลัวสามีพี่เห็นกันแน่”
“จะใครก็ช่างแต่พี่ไม่ชอบแบบนี้ ปล่อยพี่จะกลับบ้าน!”
“พี่ไม่มีทางรู้จนกว่าจะได้ลองไม่เคยได้ยินเหรอครับ” เขาพูดพลางฉกปากวูบดูดนมเธอเต็มคำ ล็อกแขนเธอไว้แล้วถอดเสื้อออกอย่างใจเย็น
“บอกว่าอย่าไงวิน”
“พี่ดูกล้องตัวนั้นสิครับเห็นไหมมันไม่มีไฟขึ้น มันใช่ไม่ได้ ตัวนั้นมุมก็ไม่ถึง แถมรถพี่กระจกมืดขนาดนี้ใครจะเห็นล่ะครับ” เขาปรายตาขึ้นมอง ค่อยดันเธอให้กลับตัวไปมอง
