กึก กึก กึก
การทำงานแต่ละวันของใกล้รุ่งดูจะยากลำบากขึ้น เธอเหลือบมองนาฬิกาบ่อยมากเท่าที่จะบ่อยได้ สติหลุดตอนที่คุยกับคนอื่นเพราะมัวแต่หันไปมองนาฬิกา เช่นเดียวกับวันนี้
การประชุมของทีมล่วงเลยเวลาปกติไปจนทุ่มกว่า ๆ ช่วงปิดโพรเจกต์ที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิดจะทิ้งไปก็ไม่ได้
แจ้งเตือนโทรศัพท์สว่างวาบเพียงครู่เดียว
‘คิดถึงพี่จัง’
‘ยังไม่เสร็จอีกเหรอ’
‘คืนนี้พี่บอกจะกลับกับผม’
‘กันพี่หนี งั้นผมรอที่ลานจอดรถนะครับ’
เขามาหาเธองั้นเหรอ? ใกล้รุ่งซ่อนใบหน้าแดงไว้ใต้แว่นตา เธอคว่ำหน้าจอเมื่อรู้ว่าสนใจมันมากกว่าการประชุมในครั้งนี้เกินไปแล้ว ท่าทีลุกลี้ลุกลนไม่พ้นสายตาเอกภพ เขาเม้มปากมองเธอนิ่ง
“งั้นวันนี้เราจบกันแค่นี้นะครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวผมส่งสรุปทั้งหมดให้คุณรุ่งและคุณอาร์มอีกทีครับ”
ใกล้รุ่งพยักหน้ารับ พยายามหุบยิ้มจากความดีใจที่เหมือนเด็กลง ถ้าไม่มีคนมองอยู่เธอคงลุกขึ้นกรีดร้องไชโยไปแล้ว ซึ่ง
