ไม่คิดมาก่อนเลยว่าสิ่งแรกที่ฉันพบหลังจากลืมตาขึ้นจะเป็นพี่สิบ
ไม่คิดมาก่อนว่าฉันจะได้เห็นสีหน้ากังวล ๆ แบบนั้นจากเขา...ปกติแล้วพี่สิบต้องทำหน้าเฉยชา แววตาไร้ความรู้สึก แต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่
“เป็นไงบ้าง” หลังเงียบไปครู่หนึ่งเพราะต้องการตรึกตรองอะไรบางอย่างเพียงลำพัง...เสียงทุ้มต่ำอันเป็นเอกลักษณ์ก็ดังขึ้น พร้อมทั้งยื่นปลายนิ้วเรียวยาวมาแตะผิวแก้มฉันอย่างแผ่วเบา
แผ่วเบาประหนึ่งว่าฉันนั้นแสนจะเปราะบาง
อะไรอีกล่ะ อยู่ ๆ ก็มาอ่อนโยน
“...”
ฉันเลือกส่ายหน้าแทนคำตอบเนื่องจากเส้นเสียงยังแหบแห้งยากต่อการเค้น และเพราะความเจ็บแปลบบริเวณขมับนั่นเอง ฉันถึงต้องยกมือขึ้นสัมผัสตามสัญชาตญาณ...พบว่าที่มาของความเจ็บปวดถูกพันด้วยผ้า กลิ่นเลือดและกลิ่นยาคละคลุ้งเต็มจมูก ทำเอาฉันเวียนหน้าไม่น้อยทีเดียว
มันยังไงนะ...ขมวดคิ้วมุ่นและครุ่นคิดอยู่ไม่นานฉันจึงนึกออกว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น
ฉันเพิ่งแยกกับพี
