จะแปลกอะไร ถ้าในอดีตฉันเคยตกหลุมรักผู้ชายคนนี้อย่างง่ายดายจนไม่สามารถถอนตัวได้ ก็เพราะเขาเป็นแบบนี้ไง...
“ขอบคุณ” ฉันหลุบมองไอ้เปี๊ยกที่ถูกยื่นมาตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะรับมันมาถือไว้ในไม่กี่วินาทีต่อมา
“บัวนิลหลับแล้วเหรอ” ซึ่งหลังจากนั้น...เขาก็ถามถึงเพื่อนฉันโดยได้ละสายตาจากไอ้เปี๊ยกอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว
“อืม” ฉันพยักหน้า คิดไว้อยู่แล้วว่าเขาต้องถามถึงบัวนิล เพียงแต่ไม่คิดว่ามันจะมาในบริบทนี้ “ทำไมคะ”
ให้ตาย...สารภาพว่าฉันเองก็ไม่ได้สงสัยใคร่รู้อะไรขนาดนั้น แต่ปากเจ้ากรรมดันโพล่งถามโดยไม่ทันได้ฟังคำสั่งจากสมอง
“ถามเฉย ๆ” พี่สิบยังมองหน้าฉันอยู่ “ไม่ได้คิดไร”
“โอเค” ฉันพยักหน้าให้กับคำอธิบายที่ไม่ยืดยาวแต่เข้าใจง่ายนั้นหนึ่งที ก่อนจะเดินสวนร่างสูงเข้าไปด้านในเพราะยังไม่ลืมว่าตัวเองมาห้องนี้เพราะต้องการหูฟัง
แต่...
ปึง...ขณะสองเท้ามุ่งตรงไปยังลิ้นชักข้างเตียงที่ฉันมักจะใส่ของกระจุกกร
