“มิ้น”
“รู้แล้วว่าชื่อมิ้น ไม่ต้องเรียก”
“...” เขาทำหน้างง
ฉันไม่แคร์ปฏิกิริยาของเขาแม้แต่นิด รีดเค้นแรงทั้งหมดที่มีในตอนนี้สลัดฝ่ามือหนาออก คงเป็นเพราะเขาผ่อนแรงลงแล้วส่วนหนึ่ง การเกาะกุมนั้นจึงไม่ได้แน่นหนาอีกต่อไป ฉันถึงสามารถหลุดพ้นได้โดยง่าย
ฉันเดินจากมาทันที ปล่อยผู้ชายพูดน้อยไว้ตรงนั้นเพียงลำพัง
ซึ่งนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา...ฉันไม่ได้คุยกับพี่สิบเป็นการส่วนตัวอีกเลย
แต่เมื่อไหร่ก็ตามเมื่อมีหนึ่งในกลุ่มเพื่อนพูดถึงเขาขึ้นมา เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต ฉันจึงเออออตามน้ำ
ที่ผ่านมาฉันทำหน้าที่ชิปเปอร์ที่ดีมาโดยตลอด ชงจนไม่รู้จะชงยังไง ชงทั้ง ๆ ที่โมเมนต์ระหว่างพี่สิบกับบัวนิลนั้นน้อยนิดจนมองแทบไม่เห็น แน่นอน เพราะฉันออกตัวเชียร์ (จากการเป็นแม่สื่อ) เสมอมา หากวันหนึ่งเฉยเมยจนน่าสงสัย เพื่อน ๆ คงตั้งคำถามแน่ว่าเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายทั้งที่โมโหพี่สิบแทบตาย ก็ต้องทำตัวปกติในแบบที่เพื่อนเ
