“รักเมียห่วงเมียขนาดนี้เลยนะแกเนี่ย” แม่พี่สิบเอ่ยปากแซว
บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันงงจนไม่รู้จะงงยังไง งงจนต้องกระซิบถามพี่สิบที่เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ รถพอดี
“หนูไม่เข้าใจ มันยังไงกันแน่?”
“เดี๋ยวเล่าให้ฟังอีกที” พี่สิบว่ามาแบบนั้น “ตอนนี้เธอเข้าไปในบ้านได้ไหม?”
“...” ฉันเงียบแทนคำตอบเพราะรู้สึกว่าทุกอย่างมันไม่ชอบมาพากลเกินไป ตัวพี่สิบเองก็เหมือนจะรู้ว่าฉันคิดยังไงจึงพยักหน้าหนึ่งที ก่อนพึมพำว่า ‘เข้าใจแล้ว’ ด้วยเสียงที่เบาหวิวยิ่งกว่าลม แต่... “แค่เข้าไปเฉย ๆ ใช่ไหม?”
อาจเป็นเพราะเขาอยู่ข้าง ๆ ฉันในวันที่อ่อนแอ
อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาช่วยเรื่องค่ารักษาแม่
อาจเป็นเพราะเขาอุตส่าห์ไปเหมาหนังสือ ซื้อเลโก้ และนั่งโหลดเกมให้ฉันเล่นแก้เครียดระหว่างรอแม่ฟื้น
และอาจเป็นฉันเองที่หยิ่งผยองและยึดมั่นในศักดิ์ศรี
เพราะขนาดคำขอบคุณธรรมดายังทำได้แค่พิมพ์ผ่านแชตแทนที่จะพูดออกไปตรง ๆ เลย...
ทั้งหม
