“เป็นห่วงเพราะหนูอุ้มท้องลูกของพี่อยู่ใช่ไหม?” มิ้นถาม
“ใช่” ผมตอบทันที “ลูกส่วนหนึ่ง เธอส่วนหนึ่ง”
“เหอะ พี่กำลังพยายามอีกแน่ ๆ” ให้คำตอบได้ไม่ถึงสามวินาที มิ้นที่ตอนแรกไม่มองหน้ากันก็เคลื่อนสายตากลับมาทางผมอีกครั้งหนึ่ง แววตาของเธอไม่แข็งกระด้างก็จริง แต่มันห่างไกลความเปราะบางหลายเท่า
“...?” ส่วนผม...พอได้ยินคำว่า ‘พยายาม’ ก็รู้สึกสะกิดใจพอสมควร
ผมได้ยินคำนี้หลายครั้งแล้วนับตั้งแต่วันแรกของการเว้นระยะห่าง
มันมักจะมาในรูปแบบ... ‘พี่ไม่ต้องพยายามแล้วก็ได้’ อะไรทำนองนี้เสมอ
“วันนั้นหนูได้ยินพี่คุยกับป้าออย” ในที่สุดมิ้นก็ยอมบอกสักทีว่าอะไรคือเหตุผล ผมชะงัก “ได้ยินแล้วว่าพี่พยายามจะรักหนูทั้งที่ยังลืมบัวนิลไม่ได้ คือหนูไม่มายด์หรอกว่าพี่จะมองเห็นหนูในฐานะอะไร เพราะที่ผ่านมาระหว่างเรามันก็คลุมเครือมาโดยตลอด หนูโอเคแล้วที่อย่างน้อยพี่ก็พร้อมจะรับผิดชอบ แต่...”
“...”
“พอได้ยินว่าพี่ต้อง
