YİRMİ BEŞ | Kalbin Sözü
Art arda kırpıştırdığım kirpiklerimle hayretle onun yüzüne baktım. Aralık kalmış dudaklarımdan bir soluk döküldü. Tüm dallarını kırdıkları bir Defne Ağacıydım ben… Kuşlar dallarıma konmaz, güneş yapraklarıma değmezdi. Ben, benden geriye öldüğü düşünülen bir ağaçtan fazlası kalmadığına inandırılmıştım. Bu hayattan umutlarını kesmiş, yalnızca kızı için dik durmayı kendine amaç edinmiş bir bedenden fazlası değildim. Ta ki Kürşat karşıma çıkana kadar…
İnsafsızca kırdıkları dallarımı yeşertmiş, gaddarca kopardıkları yapraklarımı büyütmüştü. Gönlüme düşürülmüş tüm kederi elleriyle bir bir kazımıştı hastalıkmışçasına. Zalimin kelamından, kötünün darbesinden korumak istercesine siper etmişti kendini ama bunlardan öte tüm bunları herhangi bir karşılık beklemeden, yalnız
