บทที่ 3 : 100 %
893 Words
เสียงโทรศัพท์จากกระเป่าสะพายของดารินดัง จนเธอต้องละความสนใจจากเขามารับโทรศัพท์
‘ว่าไงตาหนึ่ง?’
กรอกเสียงถามเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์น้องชาย
‘พี่ดาตอนนี้อาการคุณแม่แย่มาก เราจะทำยังไงดีพี่?’
‘เกิดอะไรขึ้น?’
‘แม่หมดสติไปแล้วพี่ดา พี่รีบกลับมาด่วนเลยนะพี่ ด่วน!’
‘ตั้งสติตาหนึ่ง ฟังพี่ดีๆนะ รีบโทรเรียกรถพยาบาล เดี๋ยวพี่จะตามไปตอนนี้เลย’
‘ได้พี่ แต่พี่รีบตามมานะ!’
‘พี่จะไปเดี๋ยวนี้เลย’
วางสายก่อนจะลุกพรวด หันมาหาชายหนุ่มที่กำลังจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว
“ฉันต้องไปแล้วคุณ ขอตัวก่อนนะ”
“ผมไปส่ง”
เขาไม่ได้เอ่ยถามอะไร เพราะดูจากน้ำเสียงและท่าทางเธอแล้วก็พอจะทราบว่าเธอรีบจริงๆ
“คุณรีบขับรถไปโรงพยาบาลด่วนเลย”
สั่งเขาเมื่อขึ้นมานั่งในรถ ลืมไปหมดสิ้นว่าเธอเป็นเพียงลูกจ้างไม่ได้มีสิทธิ์สั่งอะไรเจ้านาย
“ใจเย็นๆนะคุณ ผมรีบไปเดี๋ยวนี้”
……………………..
เกือบครึ่งชั่วโมงทั้งสองถึงโรงพยาบาล ดารินรีบตรงไปหาหมอซึ่งมีน้องชายแฝดสองกำลังยืนคุยอยู่
“คุณหมอค่ะแม่ของฉัน…”
“เราต้องผ่าตัดด่วน ทางเราต้องการให้ญาติเซ็นยินยอมให้ผ่าตัดครับ”
“ได้ค่ะ ฉันเป็นลูกสาว ฉันจะเซ็นให้แต่คุณหมอช่วยแม่ฉันด้วยนะคะเสียเท่าไหร่ฉันก็จะจ่าย คุณหมอช่วยด้วยนะคะ”
“หมอจะพยายามเต็มที่ครับ เชิญญาติรอข้างนอกก่อน”
“นี่คุณไหวไหม?”
“พี่ดา!!”
สามหนุ่มตกใจรีบเข้ามาประคองหญิงสาวพร้อมกันเมื่อเห็นว่าเธอโซเซคล้ายจะเป็นลม
“ไม่เป็นไร ขอบใจ”
เอ่ยพร้อมผลักทุกคนออกห่าง ก่อนจะเดินมาหาที่นั่งแล้วทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง สามหนุ่มมองตามด้วยความเป็นห่วง
“ขอบคุณนะที่มาส่ง คุณขับรถกลับดีๆนะ ฉันไม่ไปส่ง”
ดารินบอกชายหนุ่มเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้
“อยากให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหม?”
ถามด้วยน้ำเสียงอ่อน แฝงความห่วงใย
“ไม่เป็นไร ฉันไม่รบกวน คุณกลับไปเถอะทางนี้เราจัดการเอง”
“แต่พี่ดา พรุ่งนี้ผมต้องส่งรายงาน ตอนนี้ผมยังทำไม่เสร็จ โน๊ตบุ๊คอยู่ที่บ้านผมไม่ทันเอาติดตัวมาด้วย”
สองบอกพี่สาวด้วยความกังวล เพราะเขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้มีส่งงาน
“จริงสิพรุ่งนี้หนึ่งกับสองต้องไปโรงเรียน งั้นกลับไปก่อน ทางนี้พี่จะอยู่เฝ้าแม่เองไม่ต้องห่วง”
ดารินบอกน้องชายแฝดสองวัยมัธยมปลาย ที่เริ่มโตเป็นหนุ่ม ทั้งรูปร่างและเสียงที่เปลี่ยนแปลง
“รอสักครู่นะ”
ชลทิศเอ่ยแทรกก่อนจะยกหูโทรศัพท์หาเลขาคนสนิท เขาเรียกเลขาหนุ่มให้มาหาก่อนจะวางสาย
“กลับกับคนของผมน่าจะปลอดภัยกว่านั่งแท็กซี่กลับเอง”
เขาบอกให้หญิงสาวคลายกังวล ก่อนจะอาสาพาสองแฝดเดินมาที่ส่งที่รถ สามหนุ่มเดินมารออยู่หน้าโรงพยาบาลไม่นานรถหรูคันใหญ่สีดำสนิทก็มาจอดเทียบ พร้อมเลขาหนุ่มเปิดประตูลงมา
“มาไวดีนี่”
“ผมมาทำธุระแถวนี้พอดีครับ”
ทิวาเอ่ยก่อนจะเปิดประตูรถให้เด็กหนุ่มขึ้นไปนั่ง
“โอ้โห้! นี่รถพี่เหรอครับ?”
สองทำตาโต เมื่อเห็นรถหรูตรงหน้าก่อนจะหันมามองชายหนุ่มด้วยความทึ่งสลับกับรถ
“ใช่ ขึ้นไปสิพี่เขาจะไปส่งพร้อมดูแลตลอดทั้งคืนนี้”เขาบอกเด็กหนุ่มก่อนจะหันมาหาเลขา“ฝากด้วยนะ”
“ครับบอส”
“พี่เป็นแฟนพี่ดาเหรอครับ?”
สองยังไม่หมดคำถาม แม้จะขึ้นไปนั่งบนรถแล้วก็มิวายหันมาถาม
“กำลังจีบอยู่”
“มิน่าล่ะ ไม่เคยเห็นพี่ดาพามา”
“พูดแบบนี้หมายความว่าพี่สาวเคยพาหนุ่มมาบ้านด้วยเหรอ?”
“ครับ พี่ดาชอบพาพี่วาโยมาบ้าน แต่ความหล่อสู้พี่ไม่ได้ครับ”
ตอบก่อนจะดันประตูรถปิดปล่อยให้คนฟังรู้สึกหงุดหงิด และค้างคาใจ แต่ก็แอบเก็บความไม่พอใจไว้ลึกๆเดินกลับเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้ง
“คุณยังไม่กลับเหรอ? ฉันนึกว่าคุณจะกลับไปแล้วซะอีก”
“จะมาอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไร ฉันเป็นผู้หญิงสตรอง เรื่องแค่นี้สบายมากคุณกลับไปพักเถอะ”
“สตรองแค่ไหน ผมก็เป็นห่วงอยู่ดี”
น้ำเสียงและแววตาจริงจังทำให้คนฟังต้องเมินไปทางอื่นเมื่อไม่อาจทนสบตาเขาได้เพราะรู้สึกเขิน ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองก็คงคิดว่ากำลังโดนจีบอยู่
ชลทิศนั่งลงข้างๆพลางดึงร่างบางให้เอียงมาซบไหลกว้างของเขา ทุกการกระทำดูอ่อนโยนและนุ่มนวลจนหัวใจดวงน้อยของดารินสั่นไหว หากชีวิตจริงเธอมีคนรู้ใจที่คอยปกป้องและห่วงใยเธอจริงๆก็คงจะดี
“ผมอนุญาตให้คุณใช้ไหล่ผมหนุนตราบนานเท่าที่คุณต้องการ”
กระซิบข้างหูเสียงเบาให้ได้ยินเพียงสองคน ดารินหลับตาพริบเพราะรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน
- Writer
