“สกุลเฉินจะว่ายังไง หากรู้ว่าสกุลโจของเรา ขัดขาสกุลเฉินเข้า”
“จะว่ายังไงได้ นี่เป็นพระประสงค์ของไทเฮา”
“สตรีนางนั้นสำคัญขนาดไทเฮา ลงมาบัญชาการเองเชียวเหรอท่านพี่” ฟางหรงถามเสียงเข้ม
“เจ้าจำนิทานที่ท่านพ่อเล่าให้ฟังสมัยเด็กๆ ได้หรือไม่”
“เรื่องไหนละ ท่านพ่อขยันเล่าเสียด้วย” ฟางหรงพึมพำ
“เรื่องสตรีที่มีดวงชะตาของฮองเฮา”
“อ้อเรื่องนั้นเอง ไม่สนุกสักหน่อย จุดจบคือความตาย หากเป็นเช่นนั้นจะเกิดมาเพื่ออะไร” ฟางหรงบ่นอุบอิบ ตำนานที่เคยฟังสมัยเด็ก ไม่ใช่เรื่องรักโรแมนติก แต่คือโศกนาฏกรรม
“เรื่องนั้นคือตำนาน ของสตรีสกุลเจียว”
ฟางหรงเบิกตาโต “ลู่เอ๋อเหรอท่านพี่”
“มิใช่” ฟางซินปฏิเสธ แล้วก็ยกจอกน้ำชาขึ้นจิบ “สตรีคนพี่”
“เช่นนั้น เราควรทำเยี่ยงไรดี” ฟางหรงเกิดความกลัดกลุ้ม เขาเข้าไปพัวพันกับเรื่องใหญ่เกินรับมือเสียแล้ว
“ท่านขันที หาวิธีให้แล้ว” ฟางซินถอนใจพรวด
“วิธีเช่นไรท่านพี่”
“พรุ่งนี้
