ฟางซินรู้สึกสะดุดหู “หากท่านสั่งให้ฆ่าคน ย่อมได้ แต่หากท่านต้องการอย่างอื่นที่ข้าต้องฝืนใจ ย่อมไม่ได้”
“เช่นนั้น ข้าคงไม่มีเรื่องรบกวนท่านหรอก”
ฟางซินค้อมศีรษะแล้วก็หมุนตัวจากไป ขันทีเฒ่าเดินเนิบๆ ตรงไปหาไทเฮาที่ประทับอยู่ในห้องทรงอักษร บ่ายแก่ๆ เช่นนี้ ไทเฮามักจะใช้เวลาช่วงบ่ายอ่านตำรา
“ไทเฮาจะมังคะ”
“มีเรื่องอันใดเลี่ยงจิน” ไทเฮาวางตำราในมือ เงยหน้ามองขันทีเฒ่าที่ยืนค้อมคัวอยู่ใกล้ๆ
“ท่านรองแม่ทัพมาจะมังคะ”
“อยู่ไหนละ ให้เข้ามาหาข้าเลยสิ”
“ท่านรองแม่ทัพมิได้มาเข้าเฝ้าไทเฮาจะมังคะ”
“ไม่ได้มาหาเรา แล้วมาทำอะไรที่ตำหนักซินหัวของเราละ”
“มาหาสตรีสกุลเจียว”
“หือ...”
“มาพาสตรีสกุลเจียวออกนอกวังจะมังคะ”
“ทำไมเป็นช่นนั้น”
“หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรหนิงเฉิงบอกหม่อมฉันเช่นนั้นเหมือนกันจะมังคะ”
“ท่าทาง สตรีสกุลเจียวคนพี่คงอยู่ที่จวนสกุลโจแล้ว”
“ทำไมพระองค์คิดเช่นนั้นจะมังคะ”
“ขนาดองคร
