“ลูกขอผ้าเช็ดหน้าจากเสด็จแม่สักผืน” ฮ่องเต้ตอบเสียงแผ่ว แถมยังก้มหน้าหลบสายตาไทเฮาเสียด้วย
รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก “เจ้าจะเอาผ้าเช็ดหน้าของข้า ไปทำอะไร”
“ผ้าเช็ดหน้า เอาไปทำอย่างอื่นได้อีกรึเสด็จแม่”
“ย่อมได้ ข้าจะให้เจ้า แต่มิใช่ของใหม่นะ เจ้าบอกข้ากะทันหันเกินไป”
“ของประทานจากเสด็จแม่ ย่อมดีอยู่แล้ว”
ไทเฮาตวัดตาผ่านหน้าฮ่องเต้ หมั่นไส้รอยยิ้มของโอรสสวรรค์ตอนนี้เหลือทน
“สักพัก ข้าจะให้นางกำนัลเอาขนมเปี้ยะดอกท้อไปถวาย เจ้าน่าจะชอบ”
“ขอชาหลงจิ่งอบดอกมะลิสักกาด้วยก็น่าจะดีพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าไม่เคยรู้ เจ้าเป็นเป็นคนเยี่ยงนี้”
“ได้คืบเอาศอกหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าเอง ก็ควรระวังตัวไว้บ้าง”
“ลูกรู้ ลูกขอบพระทัยเสด็จแม่ที่เป็นห่วง”
“อนาคตของเสี่ยวเป้ย ขึ้นอยู่กับเจ้านะชิงหลง”
ฮ่องเต้เม้มปาก ค้อมตัวทำความเคารพและเดินจากไป
14.
เจียวลู่รับบัญชาไทเฮา นำขนมเปี้ยะดอกท้อที่เจียวเจี๋ยเป็นคนทำ
