“ลู่เอ๋อละ นางอยู่ไหน เรียกมาบรรเลงพิณให้ข้าฟังสักหน่อยสิ ฮ่องเต้เองจะได้ไม่เบื่อ”
ไทเฮาแย้มสรวลแล้วก็ยกจอกทองคำขึ้นจิบน้ำชาอุ่นๆ
“ชาหลงจิ่งถ้วยนี้ กลิ่นหอมดีนะพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ตรัสชม หลังจิบน้ำชาจนอุ่นวาบไปทั้งตัว
“พอดีนางกำนัลคนใหม่ มีความรู้เรื่องการชงชาเป็นอย่างดี ข้าเลยพลอยได้ดื่มชาดีๆ ไปด้วย”
“ลูกคิดว่า นอกจากชาแล้ว น่าจะมีส่วนผสมอย่างอื่นด้วย” ฮ่องเต้จ้องมองจอกทองคำในมือ แล้วก็เปรยเบาๆ
“เจ้าเข้าใจถูกแล้ว” ไทเฮายิ้ม แล้วก็วางจอกชาลง
“เหมือนจะผสมกับกลิ่นดอกไม้ชนิดหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าก็พอมีความรู้เรื่องชาเหมือนกันนี่ นางกำนัลคนนี้ ไม่เสียแรงที่ข้าฉกมาได้ หากคนอื่นได้ไป ข้าคงเสียดายแย่”
ขันทีเฒ่าวิ่งหน้าตั้งตรงมา ท่าทางตื่นตระหนกจนไทเฮาใจไม่ดี
“เกิดอันใดขึ้น” เสียงของพระนางดังและสั่นในคำเดียวกัน
ฮ่องเต้เองก็รู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ก่อนที่จะทันได้ถามอันใด หมอหลวงก็ตะลีตะลานเข
