“นางไม่ใช่คนเช่นนั้นหรอกเพคะ แต่ว่า...พี่เจี๋ยเอ๋อออกจะเป็นคนเดาความคิดยากสักหน่อย”
ฟางซินเหลือบมอง ดรุณีน้อยขี้กลัวคนนั้นมีความกล้ามากขึ้น ท่าทางทะนงตัวของนางน่าสนใจไม่น้อย
“เจ้าคงซนมากสินะ คนเรียบร้อยอย่างเจี๋ยเอ๋อคงระอาไม่น้อย”
“หม่อมฉันไม่ได้ซนขนาดนั้นเลยนะเพคะ ทุกสิ่งที่พี่สาวสอนสั่ง หม่อมฉันปฏิบัติอย่างดี แต่...งานปักเป็นอย่างเดียวที่สู้พี่เจี๋ยเอ๋อไม่ได้”
“นั่นสินะ ฝีมือปักของเจี๋ยเอ๋อเท่าที่ข้าจำได้ ไม่มีช่างฝีมือในเสี่ยวเป้ยคนไหนเทียบได้เลย”
“ใช่เพคะ ลายกิ่งดอกเหมยของพี่เจี๋ยเอ๋อ เหมือนจริงจนน่าตกใจ”
ดวงตาเจียวลู่เป็นประกาย ยิ่งพูดเรื่องเกี่ยวกับพี่สาว ยิ่งมีแต่ความสดใส
“หลายปีมานี่ ลำบากมากเลยสินะ”
สกุลเจียวหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ ไม่มีคนพูดถึง ดรุณีน้อยสองนางต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ใช้ชีวิตอยู่ใต้ความหวาดกลัว
“ไม่ได้ลำบากขนาดนั้นหรอกเพคะ โชคดีที่ยังมีครอบครัวของเจินเ
