CHAPTER 5 มัธยมปลายอันธพาล

3259 Words
CHAPTER 5 มัธยมปลายอันธพาล “หยุดเถอะ! ทั้งสองคู่เลย นี่!” ฉันได้แต่ยืนตะโกนห้ามพวกเขาอยู่ไกลๆ ถ้าเขาไปใกล้มีหวังถูกลากเข้าไปเอี่ยวด้วยแน่ๆ แค่นี้ฉันก็แทบพิการอยู่แล้วนะ ไม่อยากเข้าไปเสี่ยงอีกแล้วอ่ะ พลั่ก! พลั่ก! ดูเหมือนคำพูดของฉันจะไม่ได้เข้าหูใครเลย ทั้งสี่คนยังคงต่อสู้กันไม่ลืมหูลืมตา นี่พวกนายไม่เจ็บกันบ้างหรือไง ไอ้ที่กระแทกเข้ากับร่างกายนั่นมันหมัดคนนะ ไม่ใช่หมัดตุ๊กตา จะได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย พวกนายเป็นคนกันแน่หรือเปล่าเนี่ย! “ท่านยูนิคอร์น รับนี่ไปครับ!” ฉันหันไปตามเสียงเรียก นักเรียนชายคนของแดนใต้กลบุ่มหนึ่งโยนไม้หน้าสามส่งให้ยูนิคอร์น ซึ่งเขาก็หันมารับไปทันที รอยยิ้มแห่งชัยชนะผลุดขึ้นที่ใบหน้าของเขา นะ…นี่ใช้อาวุธกันเลยเหรอ! “ท่านคอปเตอร์ครับ รับไปเร็ว!” พอหันไปอีกฝั่ง นักเรียนของแดนเหนือก็ปามีดเล่มเล็กไปทางคอปเตอร์ด้วยความเร็วแสง คอปเตอร์ใช้เพียงนิ้วชี้และนิ้วกลางคีบมีดนั่นเอาไว้ก่อนที่มันจะปักลงกลางหน้าผากของเขา ละ…เล่นมีดเลยเรอะ! “วันนี้แหละ ฉันจะหลบแดนใต้ออกจากโรงเรียนนี้ให้ดู!” “นั่นมันคำพูดของฉันต่างหากล่ะคอปเตอร์…” ฉันหันรีหันขวางเพื่อหาหนทางที่จะห้ามสงครามครั้งนี้ แบบนี้มันเล่นกันแรงเกินไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคอปเตอร์โดนไม้หน้าสามนั่นฟาดเข้าไป หรือยูนิคอร์นจะถูกคอปเตอร์เสียบด้วยมีดก็ตาม จะใครโดนมันก็มีสิทธิ์ตายด้วยกันทั้งนั้น พวกเขาจะฆ่าใครตายไม่ได้เด็ดขาด พวกเขายังเป็นแค่นักเรียนอายุสิบแปดเองนะ! “อ๊ากก!” ทั้งสองคนส่งเสียงเรียกพลังและพุ่งเข้าห้ำหั่นกันอีกครั้ง! การตัดสินใจวูบสุดท้ายส่งผลให้ฉันวิ่งพรวดเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขา!!! ซีกซ้ายจะต้องถูกตีด้วยไม้หน้าสาม ซีกขวาจะต้องถูกแทงด้วยมีด… ลาก่อนพี่ฟา TT^TT ฉันมันเป็นนังน้องสาวที่โง่ที่สุดในโลกเลย …………………………………. ……………………… …………….. เวลาผ่านไปได้ครู่ใหญ่แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบกริบ ระ…หรือว่าฉันจะซีม่องเท่งไปแล้วเรียบร้อย งั้นขอลืมตาดูหน่อยเถอะว่าตอนนี้ฉันอยู่ในนรกหรือว่าบนสวรรค์ คิดๆแล้วก็อยากจะตบกบาลตัวเอง เอาชีวิตมาเสียให้กับพวกนักเรียนอันธพาลที่มีดีแค่เรื่องชกต่อยพวกนั้นทำไมกันนะไอ้ซอล TOT! “…” หัวใจฉันแทบหยุดเต้นเมื่อลืมตาขึ้น ฉันไม่ได้อยู่ในนรกหรือว่าบนสวรรคฺทั้งนั้น ฉันยังอยู่ที่เดิม อยู่ระหว่างคอปเตอร์และยูนิคอร์น โดยที่ทั้งสองคนต่างถืออาวุธของตัวเองค้างอยู่กลางอากาศ อีกเพียงไม่กี่เซนติเมตร อาวุธของพวกเขาก็จะประทับลงบนร่างของฉัน นัยน์ตาของทั้งสองคนเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก “ฉะ…ฉันรอดแล้วใช่มั้ย” ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้น หมดแรงที่จะยืนต่อเพียงแค่คิดว่าถ้าสองคนนี้ไม่หยุดการกระทำของตัวเองไว้ได้ทันฉันคงไปเฝ้ายมบาลเรียบร้อยแล้ว “ทำบ้าอะไรของนายฮะมายฟา!” คอปเตอร์ตวาดเสียงดัง ฉันไม่มีแรงจะตอบเขาเพราะยังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ แต่อย่างน้อยการกระทำของฉันก็สามารถหยุดการอาละวาดเป็นหมาบ้าของสี่คนนี้ไว้ได้ล่ะนะ “ถ้าฉันหยุดไว้ไม่ทัน นายเละไปแล้วนะฟา…” ยูนิคอร์นพูดขึ้นอีกคน ฉันได้แต่พยักหน้ารับ ฉันจะไม่ยอมให้มีใครตายจนกว่าฉันจะหาเจ้าของโค้ดเนมปาปาเจอเด็ดขาด ฉันต้องลากตัวคนที่ทำร้ายพี่ฟามารับโทษให้ได้ก่อน! “ผมว่าพาฟาไปพักที่ห้องของท่านคอปเตอร์ก่อนดีกว่าครับ” ไซไฟที่สภาพร่างกายเละพอดูเดินเข้ามาสมทบ คอปเตอร์พยักหน้าเห็นด้วยรีบนั่งยองๆลงแล้วดึงแขนฉันขึ้น “ลุกไหวหรือเปล่า” “วะ…ไหว” ฉันตอบ สองมือเกาะแขนคอปเตอร์เอาไว้เป็นที่ค้ำ นี่ฉันรอดตายมาได้สินะ ถึงจะหวุดหวิดแบบเส้นยาแดงผ่าแปดก็เถอะ “แยกย้ายได้ สงครามวันนี้จบแล้ว” ยูนิคอร์นสั่งพวกนักเรียนในแดนของตัวเองที่ยืนดาหน้าขวางไม่ให้ฉัน, คอปเตอร์และไซไฟผ่านไป โดยที่คนของแดนเหนือก็ยืนอยู่ข้างหลังเราสามคนเพื่อเป็นกองหนุนให้อีกต่อ “พวกนายก็ด้วย สงครามจบแล้ว” คอปเตอร์บอกกับคนของแดนตัวเอง และเมื่อคนของแดนใต้เปิดทางให้ เขาก็ประคองพาฉันเดินเข้าโรงเรียนตรงไปที่ตึกของแดนเหนือทันที จะว่าไป…หมอนี่โกรธฉันหรือเปล่านะที่ทำอะไรอันตรายแบบนั้นลงไป TT^TT “นายออกไปก่อนนะไซไฟ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับมายฟานิดหน่อย” นั่นปะไร T^T คอปเตอร์โกรธอยู่จริงๆด้วย ฉันส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ไซไฟเพื่อขอไม่ให้เขาออกไป แต่คนที่หมอนี่เชื่อฟังมีแค่คอปเตอร์เพียงคนเดียวเท่านั้น ผลก็เลยออกมาเป็นว่าไซไฟเดินออกจากห้องไปอย่างเต็มใจ ฉันถูกความเงียบดูดกลืนเข้าไปในวังวนอีกครั้ง… “มายฟา…” “คะ…ครับ T^T” ฉันถดตัวหนีคอปเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถ้าเกิดเขาคิดจะบีบคอฉันเป็นการลงโทษจะได้กระโดดหนีได้ทัน TT^TT “อ๊ะ!” ข้อมือของฉันถูกคอปเตอร์คว้าและดึงกลับไปจนเซเข้าซบกับแผงอก ก่อนที่ร่างกายส่วนบนจะถูกอ้อมแขนของเขาตราตรึงเอาไว้ “อย่าทำแบบนั้นอีกนะ” “คะ…คอปเตอร์” “ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง ขอร้องล่ะ อย่าทำอีก” น้ำเสียงของคอปเตอร์เจือไปด้วยความเป็นห่วง คล้ายกับเขาเองก็ยังไม่หายตกใจที่ฉันทะลึ่งพรวดเข้าไปหมายจะรับคมมีดและไม้หน้าสามนั่นแทนพวกเขาทั้งสองคน ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักคล้อยไปตามอารมณ์ แต่พอนึกคิดได้ว่าคนที่หมอนี่รักและเป็นห่วงจริงๆคือพี่ฟาแล้วก็อยากจะกรี๊ดออกมาสุดเสียง อิจฉาพี่ฟาโว้ยยย >O[].,//////O< เวลาในการเรียนผ่านไปด้วยความครึกครื้นเป็นที่สุด อาจารย์ที่มาสอนก็เอาแต่ยืนตัวลีบอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เขียนกระดานอะไรไป พูดอธิบายอะไรไปก็ไม่ได้มีนักเรียนคนไหนสนใจฟังเลย มีแต่คนพูดคุยกันเอง บ้างก็เอาบอลมาเล่นกันกลางห้อง คนที่สนใจฟังอาจารย์อยู่ก็มีแค่ฉันนี่แหละ =__=;; “เฮ้ยๆๆๆ ใครมีบุหรี่บ้างวะ ขอมวนหนึ่งดิ เมื่อเช้าลืมซื้อ!” ขนาดอาจารย์ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้านะเนี่ย ยังคิดจะสูบบุหรี่กันอีกเหรอ =O= “คือว่านักเรียน สะ…บูบบุหรี่ในห้องไม่…” “มีปัญหาหรือไงวะ!!!” “ไม่มีปัญหาอะไรครับ เชิญตามสบายเลย TOT” แล้วอาจารย์ก็หดตัวลงไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองตามเดิม หนูเข้าใจค่ะอาจารย์ ความโหด โฉด และชั่วของพวกนี้มันน่ากลัวมาก ถ้ายังรักตัวกลัวตายไม่ควรจะขัดใจพวกเขา T^T “นี่ๆๆ วันนี้ฉันมีนัดบอดกับสาวๆที่โรงราใกล้ๆนี่เว้ย ใครอยากจะไปด้วยบ้าง ถ้าถูกใจคนไหนก็พาขึ้นโรงแรมได้ทันทีเลยน้า~ สนใจเปล่าๆ” ฉันล่ะอยากเห็นหน้าผู้หญิงพวกนั้นจริงๆ เอาสมองส่วนไหนคิดถึงได้มานัดบอดกับอันธพาลพวกนี้ เฮ้ออออ =__=;; “เอ่อ…นักเรียนเข้าโรงแรมไม่…” “มีปัญหาเรอะไอ้แก่!!!” “ครูแค่จะบอกว่าขอให้สนุกเท่านั้นเองครับ T^T” และอีกมากมายหลายปัญหาที่พวกนี้ขยันก่อเรื่องออกมาให้ได้ปวดหัว ไม่มีใครคิดที่จะสนใจเรียนกันเลยสินะ แต่ละคนดูจะสนใจแต่เรื่องของตัวเองเท่านั้น “มีเรื่องแล้วโว้ยๆๆ! พวกแดนตะวันตกมันบุกมาเอาคืนพวกเราเรื่องเมื่อวาน เรียกรวมพลเร็วเข้า!” “จริงเหรอวะ!!!” แล้วเพียงพริบตาเดียว ทุกคนที่เคยอยู่ในห้องก็พุ่งพรวดออกไปจนหมด คอปเตอร์กับไซไฟที่นั่งหลับอยู่หลังห้องลุกขึ้นตรงมาทางฉัน “นายรออยู่ในนี้ก็แล้วกัน สภาพแบบนี้ขืนออกไปคงได้กลายเป็นกระสอบทรายให้พวกนั้นมันซ้อมซะมากกว่า” คอปเตอร์พูดแค่นั้นก็หันไปพยักหน้ากับไซไฟและตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ฉันคว้าแขนเขาเอาไว้ได้ก่อน “พวกนายไม่ไปไม่ได้เหรอ พวกนายก็บาดเจ็บอยู่นะ” “ไม่ได้หรอก ฉันกับไซไฟเป็นถึงคนปกครองแดนเหนือนะ จะปล่อยให้พวกลูกน้องไปลุยกันตามลำพังได้ยังไง นายน่ะนั่งเรียนต่อไปเหอะ จดเลคเชอร์เพื่อพวกเราด้วย” “แต่ว่า!” “สามีจะกลับมาอย่างปลอดภัย ไม่ต้องห่วงนะคะ ^^” คอปเตอร์โน้มหน้าลงมาจุ๊บที่หน้าผากฉันเบาๆก่อนจะแกะมือฉันออกแล้วเดินออกไปพร้อมกับไซไฟ สุดท้ายก็ต้องสู้กันอยู่ดี ไม่มีวิธีอื่นที่จะสามารถพูดคุยและตกลงกันได้นอกจากการแลกหมักเลยเหรอ พวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในวังวนของการต่อสู้ไปจนกว่าจะเรียนจบเนี่ยนะ แบบนั้นมันไม่ตลกเลย ถ้าเกิดพลาดท่าถูกทำร้ายจนตายขึ้นมา มันคุ้มกันซะที่ไหนล่ะ “เอ่อ…เริ่มเรียนต่อเลยมั้ยครับนักเรียน @_@” เอาวะ! อยู่จดเลคเชอร์ให้พวกเขาตามคำสั่งก็แล้วกัน ปัง!!! “สะ…เสียงปืน!!!” ฉันกับอาจารย์ที่หน้าห้องตะโกนขึ้นพร้อมกัน มีเสียงปืนดังมาจากข้างนอกที่พวกแดนเหนือกับแดนตะวันตกกำลังสู้กันอยู่… “คอปเตอร์…ไซไฟ!!!” ฉันลุกพรวดวิ่งออกจากห้องไปทันที ขอให้เสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขาสองคนทีเถอะ!!!
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD