CHAPTER 5 มัธยมปลายอันธพาล
3259 Words
CHAPTER 5 มัธยมปลายอันธพาล
“หยุดเถอะ! ทั้งสองคู่เลย นี่!”
ฉันได้แต่ยืนตะโกนห้ามพวกเขาอยู่ไกลๆ ถ้าเขาไปใกล้มีหวังถูกลากเข้าไปเอี่ยวด้วยแน่ๆ แค่นี้ฉันก็แทบพิการอยู่แล้วนะ ไม่อยากเข้าไปเสี่ยงอีกแล้วอ่ะ
พลั่ก! พลั่ก!
ดูเหมือนคำพูดของฉันจะไม่ได้เข้าหูใครเลย ทั้งสี่คนยังคงต่อสู้กันไม่ลืมหูลืมตา นี่พวกนายไม่เจ็บกันบ้างหรือไง ไอ้ที่กระแทกเข้ากับร่างกายนั่นมันหมัดคนนะ ไม่ใช่หมัดตุ๊กตา จะได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย พวกนายเป็นคนกันแน่หรือเปล่าเนี่ย!
“ท่านยูนิคอร์น รับนี่ไปครับ!”
ฉันหันไปตามเสียงเรียก นักเรียนชายคนของแดนใต้กลบุ่มหนึ่งโยนไม้หน้าสามส่งให้ยูนิคอร์น ซึ่งเขาก็หันมารับไปทันที รอยยิ้มแห่งชัยชนะผลุดขึ้นที่ใบหน้าของเขา
นะ…นี่ใช้อาวุธกันเลยเหรอ!
“ท่านคอปเตอร์ครับ รับไปเร็ว!”
พอหันไปอีกฝั่ง นักเรียนของแดนเหนือก็ปามีดเล่มเล็กไปทางคอปเตอร์ด้วยความเร็วแสง คอปเตอร์ใช้เพียงนิ้วชี้และนิ้วกลางคีบมีดนั่นเอาไว้ก่อนที่มันจะปักลงกลางหน้าผากของเขา
ละ…เล่นมีดเลยเรอะ!
“วันนี้แหละ ฉันจะหลบแดนใต้ออกจากโรงเรียนนี้ให้ดู!”
“นั่นมันคำพูดของฉันต่างหากล่ะคอปเตอร์…”
ฉันหันรีหันขวางเพื่อหาหนทางที่จะห้ามสงครามครั้งนี้ แบบนี้มันเล่นกันแรงเกินไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคอปเตอร์โดนไม้หน้าสามนั่นฟาดเข้าไป หรือยูนิคอร์นจะถูกคอปเตอร์เสียบด้วยมีดก็ตาม จะใครโดนมันก็มีสิทธิ์ตายด้วยกันทั้งนั้น พวกเขาจะฆ่าใครตายไม่ได้เด็ดขาด พวกเขายังเป็นแค่นักเรียนอายุสิบแปดเองนะ!
“อ๊ากก!”
ทั้งสองคนส่งเสียงเรียกพลังและพุ่งเข้าห้ำหั่นกันอีกครั้ง! การตัดสินใจวูบสุดท้ายส่งผลให้ฉันวิ่งพรวดเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขา!!!
ซีกซ้ายจะต้องถูกตีด้วยไม้หน้าสาม ซีกขวาจะต้องถูกแทงด้วยมีด…
ลาก่อนพี่ฟา TT^TT ฉันมันเป็นนังน้องสาวที่โง่ที่สุดในโลกเลย
………………………………….
………………………
……………..
เวลาผ่านไปได้ครู่ใหญ่แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบกริบ ระ…หรือว่าฉันจะซีม่องเท่งไปแล้วเรียบร้อย งั้นขอลืมตาดูหน่อยเถอะว่าตอนนี้ฉันอยู่ในนรกหรือว่าบนสวรรค์ คิดๆแล้วก็อยากจะตบกบาลตัวเอง เอาชีวิตมาเสียให้กับพวกนักเรียนอันธพาลที่มีดีแค่เรื่องชกต่อยพวกนั้นทำไมกันนะไอ้ซอล TOT!
“…”
หัวใจฉันแทบหยุดเต้นเมื่อลืมตาขึ้น ฉันไม่ได้อยู่ในนรกหรือว่าบนสวรรคฺทั้งนั้น ฉันยังอยู่ที่เดิม อยู่ระหว่างคอปเตอร์และยูนิคอร์น โดยที่ทั้งสองคนต่างถืออาวุธของตัวเองค้างอยู่กลางอากาศ อีกเพียงไม่กี่เซนติเมตร อาวุธของพวกเขาก็จะประทับลงบนร่างของฉัน นัยน์ตาของทั้งสองคนเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก
“ฉะ…ฉันรอดแล้วใช่มั้ย”
ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้น หมดแรงที่จะยืนต่อเพียงแค่คิดว่าถ้าสองคนนี้ไม่หยุดการกระทำของตัวเองไว้ได้ทันฉันคงไปเฝ้ายมบาลเรียบร้อยแล้ว
“ทำบ้าอะไรของนายฮะมายฟา!”
คอปเตอร์ตวาดเสียงดัง ฉันไม่มีแรงจะตอบเขาเพราะยังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ แต่อย่างน้อยการกระทำของฉันก็สามารถหยุดการอาละวาดเป็นหมาบ้าของสี่คนนี้ไว้ได้ล่ะนะ
“ถ้าฉันหยุดไว้ไม่ทัน นายเละไปแล้วนะฟา…”
ยูนิคอร์นพูดขึ้นอีกคน ฉันได้แต่พยักหน้ารับ ฉันจะไม่ยอมให้มีใครตายจนกว่าฉันจะหาเจ้าของโค้ดเนมปาปาเจอเด็ดขาด ฉันต้องลากตัวคนที่ทำร้ายพี่ฟามารับโทษให้ได้ก่อน!
“ผมว่าพาฟาไปพักที่ห้องของท่านคอปเตอร์ก่อนดีกว่าครับ”
ไซไฟที่สภาพร่างกายเละพอดูเดินเข้ามาสมทบ คอปเตอร์พยักหน้าเห็นด้วยรีบนั่งยองๆลงแล้วดึงแขนฉันขึ้น
“ลุกไหวหรือเปล่า”
“วะ…ไหว”
ฉันตอบ สองมือเกาะแขนคอปเตอร์เอาไว้เป็นที่ค้ำ นี่ฉันรอดตายมาได้สินะ ถึงจะหวุดหวิดแบบเส้นยาแดงผ่าแปดก็เถอะ
“แยกย้ายได้ สงครามวันนี้จบแล้ว”
ยูนิคอร์นสั่งพวกนักเรียนในแดนของตัวเองที่ยืนดาหน้าขวางไม่ให้ฉัน, คอปเตอร์และไซไฟผ่านไป โดยที่คนของแดนเหนือก็ยืนอยู่ข้างหลังเราสามคนเพื่อเป็นกองหนุนให้อีกต่อ
“พวกนายก็ด้วย สงครามจบแล้ว”
คอปเตอร์บอกกับคนของแดนตัวเอง และเมื่อคนของแดนใต้เปิดทางให้ เขาก็ประคองพาฉันเดินเข้าโรงเรียนตรงไปที่ตึกของแดนเหนือทันที
จะว่าไป…หมอนี่โกรธฉันหรือเปล่านะที่ทำอะไรอันตรายแบบนั้นลงไป TT^TT
“นายออกไปก่อนนะไซไฟ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับมายฟานิดหน่อย”
นั่นปะไร T^T คอปเตอร์โกรธอยู่จริงๆด้วย ฉันส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ไซไฟเพื่อขอไม่ให้เขาออกไป แต่คนที่หมอนี่เชื่อฟังมีแค่คอปเตอร์เพียงคนเดียวเท่านั้น ผลก็เลยออกมาเป็นว่าไซไฟเดินออกจากห้องไปอย่างเต็มใจ
ฉันถูกความเงียบดูดกลืนเข้าไปในวังวนอีกครั้ง…
“มายฟา…”
“คะ…ครับ T^T”
ฉันถดตัวหนีคอปเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถ้าเกิดเขาคิดจะบีบคอฉันเป็นการลงโทษจะได้กระโดดหนีได้ทัน TT^TT
“อ๊ะ!”
ข้อมือของฉันถูกคอปเตอร์คว้าและดึงกลับไปจนเซเข้าซบกับแผงอก ก่อนที่ร่างกายส่วนบนจะถูกอ้อมแขนของเขาตราตรึงเอาไว้
“อย่าทำแบบนั้นอีกนะ”
“คะ…คอปเตอร์”
“ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง ขอร้องล่ะ อย่าทำอีก”
น้ำเสียงของคอปเตอร์เจือไปด้วยความเป็นห่วง คล้ายกับเขาเองก็ยังไม่หายตกใจที่ฉันทะลึ่งพรวดเข้าไปหมายจะรับคมมีดและไม้หน้าสามนั่นแทนพวกเขาทั้งสองคน ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักคล้อยไปตามอารมณ์ แต่พอนึกคิดได้ว่าคนที่หมอนี่รักและเป็นห่วงจริงๆคือพี่ฟาแล้วก็อยากจะกรี๊ดออกมาสุดเสียง
อิจฉาพี่ฟาโว้ยยย >O[].,//////O<
เวลาในการเรียนผ่านไปด้วยความครึกครื้นเป็นที่สุด อาจารย์ที่มาสอนก็เอาแต่ยืนตัวลีบอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เขียนกระดานอะไรไป พูดอธิบายอะไรไปก็ไม่ได้มีนักเรียนคนไหนสนใจฟังเลย มีแต่คนพูดคุยกันเอง บ้างก็เอาบอลมาเล่นกันกลางห้อง คนที่สนใจฟังอาจารย์อยู่ก็มีแค่ฉันนี่แหละ =__=;;
“เฮ้ยๆๆๆ ใครมีบุหรี่บ้างวะ ขอมวนหนึ่งดิ เมื่อเช้าลืมซื้อ!”
ขนาดอาจารย์ยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้านะเนี่ย ยังคิดจะสูบบุหรี่กันอีกเหรอ =O=
“คือว่านักเรียน สะ…บูบบุหรี่ในห้องไม่…”
“มีปัญหาหรือไงวะ!!!”
“ไม่มีปัญหาอะไรครับ เชิญตามสบายเลย TOT”
แล้วอาจารย์ก็หดตัวลงไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองตามเดิม หนูเข้าใจค่ะอาจารย์ ความโหด โฉด และชั่วของพวกนี้มันน่ากลัวมาก ถ้ายังรักตัวกลัวตายไม่ควรจะขัดใจพวกเขา T^T
“นี่ๆๆ วันนี้ฉันมีนัดบอดกับสาวๆที่โรงราใกล้ๆนี่เว้ย ใครอยากจะไปด้วยบ้าง ถ้าถูกใจคนไหนก็พาขึ้นโรงแรมได้ทันทีเลยน้า~ สนใจเปล่าๆ”
ฉันล่ะอยากเห็นหน้าผู้หญิงพวกนั้นจริงๆ เอาสมองส่วนไหนคิดถึงได้มานัดบอดกับอันธพาลพวกนี้ เฮ้ออออ =__=;;
“เอ่อ…นักเรียนเข้าโรงแรมไม่…”
“มีปัญหาเรอะไอ้แก่!!!”
“ครูแค่จะบอกว่าขอให้สนุกเท่านั้นเองครับ T^T”
และอีกมากมายหลายปัญหาที่พวกนี้ขยันก่อเรื่องออกมาให้ได้ปวดหัว ไม่มีใครคิดที่จะสนใจเรียนกันเลยสินะ แต่ละคนดูจะสนใจแต่เรื่องของตัวเองเท่านั้น
“มีเรื่องแล้วโว้ยๆๆ! พวกแดนตะวันตกมันบุกมาเอาคืนพวกเราเรื่องเมื่อวาน เรียกรวมพลเร็วเข้า!”
“จริงเหรอวะ!!!”
แล้วเพียงพริบตาเดียว ทุกคนที่เคยอยู่ในห้องก็พุ่งพรวดออกไปจนหมด คอปเตอร์กับไซไฟที่นั่งหลับอยู่หลังห้องลุกขึ้นตรงมาทางฉัน
“นายรออยู่ในนี้ก็แล้วกัน สภาพแบบนี้ขืนออกไปคงได้กลายเป็นกระสอบทรายให้พวกนั้นมันซ้อมซะมากกว่า”
คอปเตอร์พูดแค่นั้นก็หันไปพยักหน้ากับไซไฟและตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ฉันคว้าแขนเขาเอาไว้ได้ก่อน
“พวกนายไม่ไปไม่ได้เหรอ พวกนายก็บาดเจ็บอยู่นะ”
“ไม่ได้หรอก ฉันกับไซไฟเป็นถึงคนปกครองแดนเหนือนะ จะปล่อยให้พวกลูกน้องไปลุยกันตามลำพังได้ยังไง นายน่ะนั่งเรียนต่อไปเหอะ จดเลคเชอร์เพื่อพวกเราด้วย”
“แต่ว่า!”
“สามีจะกลับมาอย่างปลอดภัย ไม่ต้องห่วงนะคะ ^^”
คอปเตอร์โน้มหน้าลงมาจุ๊บที่หน้าผากฉันเบาๆก่อนจะแกะมือฉันออกแล้วเดินออกไปพร้อมกับไซไฟ สุดท้ายก็ต้องสู้กันอยู่ดี ไม่มีวิธีอื่นที่จะสามารถพูดคุยและตกลงกันได้นอกจากการแลกหมักเลยเหรอ พวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในวังวนของการต่อสู้ไปจนกว่าจะเรียนจบเนี่ยนะ แบบนั้นมันไม่ตลกเลย ถ้าเกิดพลาดท่าถูกทำร้ายจนตายขึ้นมา มันคุ้มกันซะที่ไหนล่ะ
“เอ่อ…เริ่มเรียนต่อเลยมั้ยครับนักเรียน @_@”
เอาวะ! อยู่จดเลคเชอร์ให้พวกเขาตามคำสั่งก็แล้วกัน
ปัง!!!
“สะ…เสียงปืน!!!”
ฉันกับอาจารย์ที่หน้าห้องตะโกนขึ้นพร้อมกัน มีเสียงปืนดังมาจากข้างนอกที่พวกแดนเหนือกับแดนตะวันตกกำลังสู้กันอยู่…
“คอปเตอร์…ไซไฟ!!!”
ฉันลุกพรวดวิ่งออกจากห้องไปทันที ขอให้เสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขาสองคนทีเถอะ!!!
- Writer
