CHAPTER 3 วันที่แสนทรมาน
2774 Words
CHAPTER 3 วันที่แสนทรมาน
“เอาสิ ฉันให้โอกาสนายเปิดฉากก่อนเลย”
ดราก้อนผายมือมาทางฉัน เขาดูใจเย็นแบบโหดร้ายบอกไม่ถูก ฉันเหลือบมองไปที่มีดอันเล็กที่ปักอยู่ตรงกำแพงแล้วรู้สึกดีใจมากที่มันไม่ได้มาปักลงที่กลางหน้าผากของฉัน T_T
“คะ…คือว่าผม…ผมไม่ได้จะมาสู้ ผมแค่มาหาที่หลบ”
“หาที่หลบ? ฉันหูฝาดหรือเปล่าฮะไอ้ฟา ทุกทีเจอหน้าฉันนายก็ทำท่าจะขย้ำแทนไอ้คอปเตอร์มันอยู่แล้วนี่”
ไอ้พี่ฟาอีกแล้ว!!! สาเหตุที่ฉันเจ็บตัวและเกือบเสียตัววันนี้เป็นเพราะนิสัยของพี่ฟาแท้ๆเลย! นี่ไปสร้างศัตรูกับใครไว้บ้างเนี่ย
“วะ…วันนี้ผมแค่ไม่อยากจะสู้น่ะ”
ฉันอ้าง พยายามเดินไปหลบอยู่หลังโต๊ะเรียนเพื่อใช้เป็นโล่กำบัง ดราก้อนขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เขากระโดดลงจากโต๊ะแล้วเดินเข้ามาทางฉันทีละก้าวๆ แต่ละก้าวของเขาทำใจฉันสั่นสะท้านไปหมด ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆหวังว่าเขาจะไม่ทำอะไรฉันมากกว่าปามีดใส่เมื่อกี้ เราเดินวนไปมาเป็นวงกลมเพราะฉันเขยิบหนีดราก้อนที่เข้ามาใกล้ไปเรื่อยๆ
“นี่จะเล่นเก้าอี้ดนตรีหรือไงไอ้ฟา นายเดินจนฉันเวียนหัวแล้วนะ!”
“กะ…ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยากสู้ T^T”
มองไม่เห็นนัยน์ตาหวาดกลัวของฉันบ้างหรือไงนะไอ้หมอนี่ ในหัวคิดแต่จะสู้เรอะ TOT
“เลิกเล่นได้แล้วไอ้ฟา เอาจริงสักทีสิวะ!”
โครม!!!
“กรี๊ด!”
ฉันหลุดกรี๊ดอย่างตกใจเมื่อดราก้อนยกเท้าถีบโต๊ะมาทางฉัน แรงกระแทกจากโต๊ะส่งผลให้ร่างของฉันกระเด็นไปติดกำแพงอย่างจัง เวรแล้วไง สบถอะไรออกไปไม่สบถดันหลุดกรี๊ดซะงั้น TOT
“อะ…ไอ้ฟา เมื่อกี้นายกรี๊ดเหรอ?”
บนหน้าของดราก้อนเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ฉันแทบร้องไห้เพราะนอกจากจะเจ็บจนจุกแล้วยังคิดหาเหตุผลแก้ตัวไม่ทันอีก แค่วันแรกก็โดนซะอ่วมแล้ว ฉันจะรอดกลับบ้านหรือเปล่าล่ะเนี่ย
“ปะ…เปล่านะ”
“โกหก ก็ฉันได้ยินอยู่เต็มสองหู แถมเสียงกรี๊ดยังแหลมเหมือนเสียงของผู้หญิงอีก!”
ดราก้อนตวาดกร้าวเสียงดัง เขาเดินย่างสามขุมเข้ามาหาฉันที่กลัวจนขยับขาไปไหนไมได้ เพียงพริบตาร่างสูงของดราก้อนก็มาอยู่ตรงหน้า ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นวิญญาณที่กำลังรอยมทูตมารับไปนรกเลย T^T
หมับ!
“ไหนลองกรี๊ดใหม่ซิ”
“อื้อ!”
น้ำใสๆไหลพรากลงมาจากดวงตาทั้งสองข้าง มือใหญ่ของดราก้อนบีบเข้าที่แก้มของฉันจนต้องอ้าปากกว้างไปตามแรงบีบ เหมือนกรามจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆเลย
“กรี๊ดสิวะ!”
ไอ้บ้า! ไอ้โหดไม่ดูตาม้าตาเรือ! บีบแก้มฉันจนกรามค้างขนาดนี้จะเอาแรงที่ไหนไปส่งเสียงกรี๊ดกันเล่า ฮือๆๆ การเป็นพี่ฟามันทรมานขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าไม่ติดว่าอยากจะหาตัวคนร้ายที่ทำร้ายพี่ฟาให้เจอ ต่อให้จ้างสิบล้านก็ไม่มีวันปลอมตัวเป็นพี่ฟาเด็ดขาด!
แต่ถ้าร้อยล้านค่อยคุยกันหลังไมค์อีกที (._.)
“อ๋มเอ็บ! (ผมเจ็บ!)”
“พูดไรวะ ไม่รู้เว้ยย!”
“อ้ออ่อยอ๋มอ่อนอิ! (ก็ปล่อยผมก่อนสิ!)”
“เลิกส่งเสียงบ้าๆได้แล้ว ฉันบอกให้กรี๊ดก็กรี๊ดสิเว้ย!”
แรงบีบที่แก้มเริ่มรุนแรงขึ้นไปตามอารมณ์ที่พุ่งพล่านของดราก้อน นะ…น่ากลัวจริงๆผู้ชายคนนี้ ยูนิคอร์นกับคอปเตอร์ยังจะดูใจดีกว่าเลย ไม่สิ…เอาแค่ไอ้ทุยคนเมื่อเช้าก็ได้ หมอนั่นแรงน้อยกว่าหมอนี่เยอะ T^T
“นายเล่ยบีบปากหมอนั่นไว้แบบนี้ แล้วมันจะกรี๊ดให้นายฟังได้ยังไงล่ะ -_-“
“!!!”
ฉันเหลือบสายตามองต้นเสียง ผู้ชายผมรากไทรสีน้ำตาลเข้มยันตัวลุกมาจากหลังโต๊ะอาหารตัวใหญ่ ปิดปากหาวหวอดๆคล้ายคนเพิ่งฟื้นจากการหลับใหล
“ตื่นแล้วเหรอโซล”
ดราก้อนหันไปทักทาย ผู้ชายที่ชื่อโซลพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้ามาสมทบกับดราก้อน เขาปรือตามองฉันอยู่ครู่หนึ่ง ละ…หล่อจัง =/////=
นะ…นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนี้นะไอ้ซอล!
จะโดนซ้อมจนแบนเป็นกล้วยทับอยู่แล้ววว >O__< ( มันใช่ประเด็นเรอะ -*- )
“โธ่เว้ย! ฝากไว้ก่อนนะไอ้ฟา! ครั้งหน้าฉันเอาคืนแน่!”
ดราก้อนชี้หน้าฉันอย่างคาดโทษพร้อมประกาศคำท้าเสียงดังลั่น ก่อนจะกระโดดออกจากทางหน้าต่างตามโซลไป ทิ้งให้ฉันนั่งงงว่าตัวเองทำอะไรผิด ทำไมต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้นด้วย กะอีแค่กัดหูเบาๆเนี่ยนะ ไม่ได้ขาดติดปากมาสักหน่อย TOT
ว่าแต่…ตกลงที่เป้าของดราก้อนมันใช่ปืนหรือเปล่า -O-?
ปัง! ปัง!
“อ๊ะ! ต้องรีบไปเปิดประตู!”
ฉันยันตัวลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตูเพื่อจะเปิดให้คอปเตอร์เข้ามา ยังไงก็ต้องช่วยรักษาทรัพย์สินของโรงเรียนเอาไว้หน่อย ไม่งั้นอาจจะโดนหารเงินจ่ายค่าซ่อมประตูก็ได้
แกร๊ก…โครม!
“อั่ก!!!”
ทันทีที่ปลดล็อกกลอนประตูแต่ยังไม่ทันจะเปิดออก ประตูขนาดใหญ่อันนี้ก็ถูกพละกำลังมหาศาลดันเข้ามาทับร่างของฉันจนปลิวไปไกล ( อีกครั้ง ) ฉันนอนหงายขยับตัวไม่ได้อยู่ใต้ประตู อ๊ากกก ไอ้คอปเตอร์! ไอ้คนบ้า! นายจะใจร้อนรีบพังประตูมาทำซากแมวอะไรยะ T[]T!!
“มายฟา! มายฟา! นายอยู่ไหน!”
ฉันได้ยินเสียงคอปเตอร์ตะโกนเรียกฉันพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินวนไปวนมาคล้ายกลับกำลังตามหาอะไรบางอย่าง
“ยะ…อยู่นี่”
ฉันพยายามเปล่งเสียงออกไป ไม่ไหวแล้ว… วันนี้ร่างกายของฉันได้รับแรงกระแทกจากหลายสิ่งหลายอย่างมากมายเหลือเกิน โดยเฉพาะประตูที่มันพุ่งมาทับฉันจนแทบจะแบนติดพื้นด้วยฝีมือของไอ้คอปเตอร์!
กระดูกหลุดไปกี่อันแล้วก็ไม่รู้ T^T
“มายฟา!”
ประตูอันใหญ่ถูกยกออกจากหลังฉันทันทีที่ไอ้คนทำมันหาฉันเจอ คอปเตอร์ถลาลงมาพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด
“เกิดอะไรขึ้น ไอ้ดราก้อนมันทำกับนายแบบนี้เหรอ!”
ฉันส่ายหน้าแทนการพูด มันจุกจนพูดไม่ออกแล้วยังไงล่ะ
“งั้นใครทำนาย! บอกฉันมา ฉันจะไปฆ่ามัน!”
ไอ้พวกไม่ดูตัวเองนี่น่ากลัวนะ สีหน้าและแววตาของคอปเตอร์บ่งบอกว่าโกรธจัดและพร้อมที่ฆ่าทุกคนได้จริงๆ นี่ถ้ามันรู้ว่าคนที่ทำให้ฉันหมดสภาพเกือบตายในตอนนี้คือตัวเองมันจะทำยังไงนะ จะฆ่าตัวตายไปเลยมั้ย =__=;;
ฉันใช้แรงที่เหลืออยู่เฮือกสุดท้ายยกมือขึ้นชี้ไปที่เขา
คอปเตอร์หยุดชะงัก มองนิ้วมือของฉันที่ชี้เข้าหาตัวเองพลางขมวดคิ้ว
“อะไรเหรอ -*-“
“นะ…นาย”
ฉันส่งเสียงออกไปได้ในที่สุด แต่คอปเตอร์กลับแสดงสีหน้างงหนักยิ่งกว่าเดิม
“ประตู…พะ…พัง ทับ…ฉัน”
เฮ้อ!!! เกือบจะหมดลมตายกับอีแค่พูดคำไม่กี่พยางค์ T^T
“หมายถึง…ฉันพังประตูลงมาทับนายงั้นเหรอ”
ฉันพยักหน้าหงึกๆ คอปเตอร์สตั๊นไปสามวินาทีก่อนจะหัวเราะแก้เก้อออกมา เนียนได้อีกนะไอ้หมอนี่ -*-
“ฮะๆ อุบัติเหตุนี่เกิดขึ้นรอบตัวเราจริงๆเลยเนอะ นายได้ทำประกันไว้ที่โรงพยาบาลไหนหรือเปล่า ฉันจะพาไปเอง”
แล้วก็แถเปลี่ยนเรื่องได้ไวมาก ไหนบอกจะฆ่าไอ้คนที่มันทำกับฉันไง! แน่จริงก็ฆ่าตัวตายเซ่ ฮือๆๆ เพราะนายคนเดียวเลยคนบ้า ฉันถึงได้กลายสภาพเป็นคนพิการขยับตัวไม่ได้แบบนี้ TT^TT
“ท่านคอปเตอร์ครับ สงครามจบ…ฟา!”
ไซไฟที่เดินตามเข้ามาอีกคนตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นสภาพของฉัน เขาวิ่งตามเข้ามานั่งข้างๆอีกคน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับท่านคอปเตอร์”
“เอ่อ…อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”
ไม่กล้าบอกล่ะสิว่าฝีมือตัวเอง - -+
“งั้นผมว่าพวกเราพาฟาไปส่งโรงพยาบาลดีกว่าครับ”
“นั่นสิ ร่างกายดูบอบช้ำมากเลย เดี๋ยวฉันจะพาไปโรงพยาบาลนะมายฟา”
ฉันส่ายหน้าเป็นพัลวัน ขืนไปโรงพยาบาลความก็แตกหมดน่ะสิว่าฉันเป็นผู้หญิงแล้วก็ไม่ใช่พี่ฟาน่ะ ไมได้การละ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ถ้าไม่ยอมไปโรงพยาบาลอีตาสองคนต้องอาสาทำแผลให้เองแน่ๆ แบบนั้นความก็แตกอยู่ดี ทำยังไงดีนะ T^T
ครืด…ครืด…
“เสียงโทรศัพท์สั่น ของท่านคอปเตอร์หรือเปล่าครับ”
ไซไฟเงยหน้าถามคอปเตอร์ แต่เขากลับส่ายหน้า แหงล่ะ ก็โทรศัพท์ที่สั่นมันโทรศัพท์ของฉันนี่นา
“อื้อๆๆ”
ฉันส่งเสียงครางออกไปเพื่อบอกให้รู้ว่าเป็นของฉัน ก่อนจะพยักพเยิดไปที่กระเป๋ากางเกง
“ของนายเหรอ?”
ฉันพยักหน้ารับ คอปเตอร์ระบายยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา ยิ้มแบบนี้ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยแฮะ -*-
“งั้นฉันล้วงเอง!”
ใช้คำว่าหยิบให้เองไมได้หรือไงฟะ! มาลงมาล้วงบ้าบออะไร ใครได้ยินเข้าเสียหายหมด T^T
แล้วฉันก็ต้องหลับตากลั้นใจให้คอปเตอร์ล้วงกระเป๋ากางเกง เขาขยุกขยิกมือไปมาอยู่ในนั้นครู่หนึ่ง ปลายนิ้วแอบเลื่อนมาโดนด้านในขาอ่อนฉันด้วย ดีนะที่ไม่ถึงจุดไคล์แม็ก ไม่งั้นคงได้ตกใจตายกันบ้างล่ะ คอปเตอร์หยิบมือฉันออกมาได้ในที่สุด เขาชูหน้าจอมือถือให้ฉันดูคนโทรเข้า
ยัยแพน!
นี่แหละตัวช่วยของฉัน T^T
“ระ…รับ แฟน…ฉัน”
“แฟน??”
ฉันพยักหน้าแทนการพูด ให้ยัยแพนเป็นคนมาทำแผลให้ซะก็สิ้นเรื่อง แล้วก็หลอกว่ายัยนั่นเป็นแฟนของฉัน เท่านี้ความก็ไม่แตกแล้ว!
“ให้..มา…ที่…บ้าน ทะ…ทำแผล…ฉัน”
“ฟาคงจะบอกว่าให้บอกแฟนของมันว่าให้มาเจอที่บ้านมันเพื่อให้ทำแผลให้น่ะครับ”
โอ้…ขอบใจมากไซไฟที่เข้าใจความต้องการของฉัน คอปเตอร์กดรับโทรศัพท์แล้วทำตามที่ไซไฟบอก ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆที่สามารถแก้ไขวิกฤตครั้งนี้ได้ด้วยดี
วันที่แสนทรมานของฉัน…จบลงแล้ว
คอยดูนะพี่ฟา ถ้าฉันหาตัวคนร้ายได้และพี่ฟื้นขึ้นเมื่อไหร่…
ฉันจะเอาคืนให้สาสมกับที่ฉันได้รับมาเลย!!!
- Writer
