ครึ่งชั่วโมงได้แล้วนับจากแยกกับนายธันวาในลานจอดรถ ภรรยาสาวที่นอนซมพิษไข้ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น หล่อนซมไข้จนอ่อนเพลีย ปรอทวัดไข้พุ่งสูงปรี๊ดจนอาตวงส่ายหน้าดุว่าทำไมไม่พามาให้เร็วกว่านี้ ตนุภัทรอ้ำอึ้ง ไม่กล้าพูดอะไรก็ตามที่จะย้อนกลับมาเข้าตัว
“เมียตุลย์นอนขี้เซาจังเลยนะคะ ป่านนี้แล้วไม่ยอมตื่น ไม่รู้จักเกรงใจ คิดว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองหรือไง”
“เงียบเถอะน่า” ตนุภัทรปลดแขน แต่อีกคนคอยเกาะกอดไม่ยอมปล่อย หล่อนบังเอิญพบเขาจึงตามติดเป็นเงา
“ไม่เอา ไม่เงียบ พินต้าอยากคุยกับตุลย์ พินต้าคิดถึงตุลย์ อย่าทำหน้าบึ้งนักสิ เมื่อคืนเรายังจูบกันดีๆ อยู่เลย ตอนนี้ทำเป็นลืม”
“คันปากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงเที่ยวโพนทะนาว่าเราเป็นอะไรกัน ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าคุณกับผม แต่งงานมีครอบครัวแล้วทั้งคู่ ทำตัวไม่มีค่า ไม่มีราคาจนฝ่ายชายไม่ต้องเสียอะไรก็ได้มาง่ายๆ”
“อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะค่ะ พินต้าไม่โกรธ พินต้าทอดสะ
