มังกรท่องเวลา

ปลุกชีพดาวมรณะ

ภายในที่ทั้งคู่ถูกหินผลักเข้ามา ล้วนมีแต่ความมืดมิด ราวถูกดึงดูดเข้าสู่ห้วงรัตติกาลอันไร้ขอบเขต

“ ชู่ ว ว ว …ห้ามส่งเสียงเชียว ! ”….เด็กสาวกล่าวเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูมัน

" ไม่ให้ส่งเสียงแล้วเจ้าส่งเสียงทำไม ? " หลิวหงเหินถามยียวนทั้งที่ยังรั้งร่างนางไว้แนบอก

" เจ้าสมควรเป็นคนโฉดอันดับหนึ่งโดยแท้ ขนาดส่งเสียงห้ามเจ้ายังต่อปากต่คำอีก ! "

เสียงนางเง้างอนน่าเอ็นดูยิ่ง จนหลิวหงเหินอยากต่อปากต่อคำกับนางอีกสักหลายประโยค ทว่ามันกลับต้องเงียบงันไว้ เพราะมีเสียง กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก...คล้ายโลหะกระทบอยู่ในความมืด

ผสานเข้ากับเสียงระเบิดตูม ตาม ที่อยู่หลังผนังหิน หลิวหงเหินจึงเข้าใจได้ไม่ยากว่า เทพอสรพิษกำลังส่งพลังปราณทำลายล้างประตูหินที่ขวางทางเข้าอยู่

" เป็นผู้ใดลุกล้ำเข้าพื้นที่ข้า ไม่คิดมีชีวิตสืบต่อแล้วหรือไร ? " มีเสียงแหบพร่าก้องกระจายในความมืด สะกดให้หลิวหงเหินตื่นตระหนกเหลือกตามองหา

แต่เด็กสาวที่ข้างกายส่งเสียงปรามดัง ชูว ว ว มันจึงเงียบนิ่ง แล้วอิงผนังผ่อนลมหายใจแผ่วเบา

" นั้นเจ้าหรือ'เฝิงหวง' เป็นเจ้าใช่หรือไม่ ? " เสียงในความมืดกระจัดกระจายรอบทิศทาง บ่งบอกว่าผู้กล่าวคำมีกำลังภายในลึกล้ำนัก

เสียดายที่เสียงตอบรับกลับเป็นแรงกระเพื่อมสั่นบนผนังหิน ซ้ำร้ายยังมีหินก้อนใหญ่ระเบิดกระเด็นออกมาเป็นโพรง ทำให้แสงสว่างสาดส่องสู่ภายใน จึงพอมองเห็นความเป็นไปภายในขึ้นมารำไร.....

ที่ติดกับผนังหินทางขวามือ มีรูปเงาคล้ายมนุษย์ร่างกายทรุดโทรม เรือนผมมันยางรุงรังลงปรกหน้าอก หนวดเครายาวเฟื้อยมาถึงหน้าท้อง ซ้ำร้ายที่เอวมันยังมีโซ่เส้นใหญ่ร้อยรัดรอบตัว แล้วลากสายยืดยาวไปติดกับผนังหินอันแข็งกระด้าง

" เป็นเดรัจฉานตนใดกล้ามารังแกเฝิงหวงของข้า " เสียงมันตวาดก้องไปพร้อมกับประตูหินพลันระเบิดพังทลาย เศษซากหินกระเด็นกระดอนเกลื่อนกลาดไป...

โดยมีเทพอสรพิษยืนตัวสั่นเทาอยู่หน้าช่องทาง ซึ่งมีแสงสว่างฉายวาบอาบไล้ร่างเข้ามา

หลิวหงเหินมองมันด้วยความแปลกประหลาดตานัก เพราะดูร่างกายมันเจริญวัยกลายเป็นคนอายุสามสิบกว่า ที่มีหน้าตายับย่นผิดจากเดิมไป

" เป็นเจ้าเองรึ !...ตัวเดรัจฉานบัดซบ !" ชายพิการตวาดไปพร้อมกับท่อนเหล็กในมือมันที่ชี้ตรงเข้าใส่เทพอสรพิษ

ทันทีนั้นที่ปลายไม้เท้าเหล็กได้เกิดกระแสลมปราณ พุ่งทะลวงเป็นสายพลังไร้รูปฝ่าอากาศเข้ากรีดเฉือนผนังหินเป็นทางยาว

เช่นเดียวกับเทพอสรพิษที่ตอบโต้กลับด้วยพลังพิษพิสุทธิ ที่ปล่อยออกจากสองดัชนี พร้อมเพรียงกับมันพลิ้วกายหลบเลี่ยงเข้าสู่ภายใน

พลังดัชนีของมันถูกสลายไปด้วยไม้เท้าอีกข้าง ก่อนชายผู้ถูกล่ามโซ่จะกระโจนขึ้นยืน โดยใช้สองไม้เท้าต่างขาอันห้อยลากพื้น

ที่แท้มันเป็นชายพิการทุพลภาพ ซ้ำดวงตาทั้งสองข้างมันยังบอดสนิท ดูไปน่าอเนจอนาถคลับคล้ายปีศาจร้ายมากกว่าเป็นผู้เป็นคน

" ที่เจ้าใช่ออกเป็นดัชนีพิษพิสุธิ์ หรือเจ้าเป็นศิษย์ปีศาจอสรพิษตนนั้น ! " มันกู่ร้องด้วยเสียงแหบพร่า โดยสองแขนมันยังถ่ายเถลมปราณไม่หยุดยั้ง

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ...บังอาจเรียกผู้อื่นเป็นปีศาจ ช่างไม่ดูสารรูปตัวเองเลย ! "

โดยไม่ทันที่มันจะสิ้นคำกล่าวกร้าว สองไม้เท้าพลันสะบัดกวัดแกว่งฝ่าอากาศ เกิดเป็นกระแสพลัง7-8ระลอก กระหน่ำเข้าหาเทพอสรพิษอย่างดุดัน

เทพอสรพืษขยับหลบเลี่ยง พร้อมใช้สองดัชนีคลี่คล้ายพลัง ก่อนมันจะพลิ้วตัวโผผินลงไปยืนอยู่หน้าช่องทางที่เพิ่งพังทลายไป

" ที่แท้เจ้าคือเทพกระบี่มรณะ ' ซ้งเซียง ' ปรมาจารย์ผู้สร้างเพลง 'กระบี่พรากนภา 'อันลือเลื่อง... คืดไม่ถึงจะมีสภาพไม่เหมือนคนไม่เหมือนผีเช่นนี้ "

คำพูดมันทำเอาชายพิการตัวสั่นเทา ปากได้แต่บนพึมพำว่า " เทพกระบี่มรณะ เทพกระบี่มรณะ...." คลับคล้ายหลงลืมตนไปเนินนานแล้ว

ไม่ว่าผู้ใดย่อมไม่เชื่อสายตาเป็นแน่ ว่าชายพิการผู้อยู่เบื้องหน้าจะเป็นปรมาจารย์เพลงกระบี่แห่งยุค...

...... หลิวหงเหินมองดูมันโดยมีคำถามมากล้นเกลื่อนกลาดหัว

แต่แล้วมันต้องหยุดจ้องมองกระทันหัน เมื่อเด็กสาวเอื้อมมือมาสัมผัสแขนมัน พร้อมพูดแผ่วเบาที่ข้างหู

" ได้โอกาสหลบหนีแล้ว !"...

นางกล่าวรวบรัดพลางขยับกายนำหน้า ทว่ากลับต้องหยุดชะงัก เมื่อเทพอสรพิษสะบัดดัชนีปล่อยลมปราณเข้าใส่

" พวกเจ้าห้ามไปไหน ! ต้องนำทางข้าไปหาศิษย์ชั่วช้าเสียก่อน ! " มันร้องก้อง ก่อนจะกระโดดเข้าหาคนทั้งคู่

" ผู้ใดก็ห้ามแตะต้องเฝิงหวง ! " ชายพิการร้องปรามไปกับไม้เท้าเหล็กสะบัดปลดปล่อยพลัง

เทพอสรพิษพลิกตัวหลบ พร้อมแใช้พลังวัตรโต้ตอบกลับ

สองพลังปราณกรีดตวัดบาดเฉื่อนกันกลางอากาศ ส่งแรงสะท้านกร้าวไปทั่วห้อง

" ผูใดเป็นเฝิงหวงของเจ้ากัน นางเป็นเพียงเด็กสาวแรกรุ่นเท่านั้น "...เทพอสรพิษร้องบอก ทั้งที่ยังร่ายไหวกระบวนท่า ปลดปล่อยพลังปราณไม่หยุดยั่ง

" เจ้าอย่าได้คิดหลอกลวงผู้คน กลิ่นนางหอมฟุ้งกระจายเช่นนี้ จะไม่ใช้เฝิงหวงได้อย่างไร ? "

ชายพิการตวาดตอบ โดยใช้ไม้เท้าข้างเดียวกวัดแกว่งปล่อยพลังปราณ ไม้เท้าอีกข้างยันพื้นต่างขาพาตัวโยกไหวไปมา

" เจ้ากลับกลายเป็นปีศาจโง่งมไปแล้วรึ ซ้งเซียง " เสียงมันลอยวนอยู่เบื้องบน ตามร่างกายที่ลอยตัววิ่งไต่ผนังหินไปไม่หยุด พร้อมกับส่งพลังปราณโจมตีตรงมายังชายพิการ อย่างไม่ปราณีปราศัย

" ผืดท่าแล้ว !...เทพกระบี่มรณะเสียเปรียบอยู่มืใช่น้อย มันอยู่แต่กับที่อย่างนั้น ไม่อาจต้านรับพลังโจมตีจากเบื้องบนได้นานนัก " หลิวหงเหินร้องโพรงหลังชมดูเพียงครู่

" เสียเปรียบอีกไม่นานหรอก เจ้าคนโฉด ! "

เด็กสาวกล่าวด้วยรอยยิ้มซุกซน ก่อนล่วงมือเข้าไปในสายรัดเอว หยิบเอากุญแจเหล็กสีดำมะเมื่อมออกมา แล้วนางจึงปล่อยกุญแจพุ่งไปในอากาศ พร้อมทั้งกวัดแกว่งขลุ่ยถ่ายทอดลมปราณม้วนหมุนให้กุญแจหยุดนิ่ง จากนั้นจึงบังคับให้มันพุ่งตรงไปยังแม่กุญแจที่คล้องโซ่ อันรอยรัดร่างชายพิการอยู่

นางเพียงควงขลุ่ยวูบเดียว กุญแจพลันไขปลดคลายล๊อก จนโซ่ตรวนหลุดออกกระแทกพื้นดัง โค๊ง เคร๊ง โค๊ง เคร๊ง....

เสียงโซ่ตรวนผสานไปกับเสียงหัวเราะกึกก้องของชายพิการ

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า...เฝิงหวงเจ้าปลดปล่อยข้าพเจ้าแล้ว เจ้าอภัยให้ข้าแล้ว ! ".. มันกู่ร้องสะท้านสะเทือนไปทั่วโถงหิน พร้อมทั้งโผผินร่างท่องทะยานขึ้นเบื้องบน

มันใช่ไม้เท้าเหล็กต่างเท้าแตะผ่านผนังหินส่งแรง ให้ร่างท่องพลิ้วไปราวสายลมโชย ... พร้อมเพรียงกับสะบัดร่ายรำไม้เท้าคู่ เป็นยอดวิชาพรากนถาอันสลับซับซ้อน ร้อยวนรังษีกระบี่หลายสิบสายดั่งห่วงคมไร้สภาพ แผ่ขยายเป็นวงรอบทิศทาง...

หลิวหงเหินชมมองจนเคลิบเคลิ้มละลานตา แก่นแท้แห่งเพลงกระบี่พรากนภาอัศจรรย์พันลึกถึงเพียงนี้....แม้แต่จูเง็กจือที่ใช้กระบี่ออกได้หมดจรด ยังเทียบไม่ได้กับปรมาจารย์ผู้คิดค้นวิชา

ถึงกระนั้น ในใต้หล้าหาได้มียอดวิชาใดไร้คู่เปรียบ

พลังพิษพิสุทธิ์ที่เทพอสรพิษใช้ออก สามารถต้านรับรังษีกระบี่ได้ทุกกระบวนท่า ซ้ำยังถ่ายเทลมปราณบังคับเศษหินข้างตัวเข้าใส่ชายพิการอีกแรง

ทั้งคู่สัปยุทธกันกลางอากาศ เคลื่อนที่ราวสองวิหคโผผินบินร่อนร่าง ส่งกระพือแรงลมมหาศาล จนฝุ่นผงตลบอบอวลไปทั้งโถงหิน...

โดยไม่มีใครคิดฝัน พลันปรากฏเงาร่างทะมึนพวยพุ่งมาจากช่องประตู ดิ่งตรงเข้าที่ด้านหลังเทพอสรพิษอย่างดุดัน

พลันนั้นไม้เท้าหัวมรกตวาววับตรงเข้ากระแทกแผ่นหลังมันเต็มแรง จนร่างเทพอสรพิษล่วงลงจากกลางอากาศ ตกกระทบพื้นหินดังสนั่น

เทพอสรพิษเกลือกกลิ้งไปกับพื้น รู้สึกถึงพลังอึดอัดแผ่กระจายไปทั่วร่าง จนมันสำรักเลือดออกมาอึกใหญ่ สายตาเดือดดาลจับจ้องมองผู้ทำร้ายมันไม่วางตา

" เป็นเจ้าเอง !...เจ้าศิษย์ชั่ว !..." มันกู่ร้องคับแค้น ขณะยันตัวขึ้นยืน...

ผู้มาคือเซียนโอสถ ที่กำลังล่อนร่างลงไปหยัดยืน ในมือมีไม้เท้าหัวมรกต อันเปล่งประกายเรืองรองอาบไล้ใบหน้ามัน ราวภูตผีจากนรกภูมิ

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า...ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ใช้มั้ยท่านอาจารย์ ? "...มันหัวร่อชั่วร้าย พลางหรี่ตามองอาจารย์ตนด้วยความชิงชัง

พร้อมกับที่ชายพิการล่อนร่างลงมาใช่ไม้เท้าเหล็กค้ำยืนเคึยงข้างเซียนโอสถ

" เจ้า !....ใช่เซียนโอสถหรือไม่ ? "...ชายพิการถามแหบแห้ง โดยมันทำจมูกฟุตฟิต คล้ายพยายามสูดดมกลิ่น

" เป็นข้าพเจ้าเอง ท่านซ้งเซียง " มันตอบคำเยียบเย็น ทั้งที่ยังจับจ้องมองอาจารย์ตาไม่กระพริบ โดยมือยังควงไม้เท้าหัวมรกต คิดกระหน่ำจู่โจมตามต่อ

" เดรัจฉานตนนี้ คิดทำร้ายเฝิงหวงรึ ? "...ชายพิการถามดุดัน พลางเอียงคอเงี่ยหูฟัง

" ถูกต้องแล้ว !....ท่านมาร่วมมือกับข้าพเจ้ากำจัดมันเถิด ! "...เซียนโอสถกล่าวเหี้ยมเกรียม พร้อมๆกับพวยพุ่งลมปราณผ่านไม้เท้า จนมรกตบนยอดไม้สว่างเจิดจ้า

ไล่เลี่ยกับชายพิการขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน รู้สึกโกรธแค้นชายที่ไม่เคยพบหน้าขึ้นมาทันใด

" เจ้าศิษย์ชั่วช้า คิดใช้พวกมากกลุ้มรุมข้าอย่างนั้นรึ ! "...

" จะกำจัดมารร้าย ใยต้องใช้วิธีขาวสะอาดด้วยเล่า !"...ไม่ทันสิ้นวาจา ไม้เท้าหัวมรกตพลันเปิดกระบวนท่าจู่โจม

ผสานกับสองไม้เท้าเหล็กของชายพิการ ที่พวยพุ่งพลังวัตรติดตามเป็นสาย ก่อกำเนิดเป็นสามพลังแกร่งกล้าอันเหี้ยมอำหิต มุ่งหมายทำลายชีวิตผู้คนโดยไร้การรอมชอม

ทว่าเทพอสรพิษพลันสะบัดดัชนีตีโต้ไปด้วยความฉับไว แต่อาการปั่นป่วนภายในทำให้มันได้แต่เบี่ยงเบนพลังและล่าถอย เคลื่อนคล้อยหลบเลี่ยงไปรอบๆ

...ถึงเวลานี้หลิวหงเหินกระจ่างชัดแล้ว ว่ามันถูกเซียนโอสถหลอกใช้เป็นเครื่องมือ ให้ชักพาเทพอสรพิษมาถึงจุดอับจนเพียงนี้....

' ใช้วิธีชั่วร้ายกำจัดมาร นับเป็นวิญญูชนอันใดได้ ?....หรือที่พวกมันกระทำเป็นการสร้างมารร้ายให้เพิ่มขึ้นกันแน่ ?....'

หลิวหงเหินเริ่มสับสนกับธาตุแท้คน แต่แล้วมันจำต้องสลัดทิ้งความคับข้องใจไป เมื่อเด็กสาวข้างกายเสถลาร่างเข้าผิงผนัง

" รีบพาข้าไปหามารดาเถิด ข้ารู้สึกไม่ดีงามเลย ! ".. นางกล่าวด้วยสีหน้าซีดเซียว อุ้งมือบนไหล่ชายหนุ่มเย็นเฉียบ

" ต้องไปทางใดถึงจะพบมารดาเจ้าได้เล่า ? "...มันกล่าวรนรานขณะช่วยพยุงเด็กสาวไม่ให้ล้มพับ

" ตบที่แผ่นหินกลมๆทางนู้นสามครั้ง "...นางชี้ตรงไปที่ผนังหินด้านตรงข้ามกับที่ซึ่งเคยพันธนาการชายพิการ

ทันทีนั้น หลิวหงเหินพลันประคองร่างนางเผ่นโผน หลบเลี่ยงกระแสปราณอันบาดเฉื่อนเกลื่อนอากาศ ขยับซ้าย ป่ายขวา ทอดท่าร่างไปจนถึงหน้าแผ่นหินกลมทื่นางบอก

พอมันตบแผ่นหินกลมนั้นเต็มแรงสามครา พื้นที่ทั้งคู่ยืนหยัดพลันเลื่อนเปิดเกิดเป็นช่องกว้าง ทำให้ทั้งคู่วูบตกไปทันทีทันใด...

ร่างกายทั้งสองล่วงดิ่งกลางอากาศเพียงอึดใจ ก็พลันตกกระทบเข้ากับธารน้ำฉ่ำแฉะ อันไหลระลอกเป็นสายไปตามทางแคบ พลักส่งให้ทั้งคู่ไถลไปตามกระแสน้ำโดยไม่ต้องเปลื่องเรี่ยวแรง...

โว้ ว ว ว ว ! ......

เด็กสาวตะโกนร้องสุดสุขสันต์ คล้ายหลงลืมอาการเจ็บป่วยไปสิ้น นางกู่ร้องเริงร่าจนหลิวหงเหินอดยิ้มตามไปไม่ได้

...กระทั่งทั้งคู่ล่วงหลุดออกจากทางน้ำไหล โผล่ออกพ้นช่องโพรง แล้วทิ้งตัวลงไปยังหนองน้ำเล็กๆเต็มแรง

โ ค ร ม ม ม ม....

เสียงกระแทกน้ำดังสนั่น เลื่อนลั่นมาพร้อมเสียงเด็กสาวที่ยังสดใสอยู่ในสายน้ำ

" โห้ !...สนุกมั้ยเจ้าคนโฉด ? "...นางกล่าวร่าเริ่งทั้งที่ใบหน้ายังซีดเซียวนัก

หลิวหงเหินได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบรับ พลางยันตัวขึ้นยืนเหนือหนองน้ำ เพื่อสังเกตุรอบข้างว่าตกมาที่ใดกันแน่...

ด้วยแสงที่ส่งสว่างไสวจากโพรงหินเบื้องบน เผยให้เห็นท้องฟ้าและหมู่เมฆไกลตา ....ดูเหมือนช่องโพรงนั้นจะเป็นทางออกสู่ภายนอกได้ ภายในนี้คงเป็นโถงถ้ำหินในภูเขาแน่ๆ

ดูเหมือนเด็กสาวจะชำนาญหนทางยิ่ง นางกระโจนขึ้นจากหนองน้ำอย่างง่ายดาย แล้วเร่งเดินตรงไปยังโพรงถ้ำอีกด้าน ที่ดูเหมือนจะถูกสร้างเป็นห้องหับส่วนตัว โดยมีไข่มุกร้อยเรียงกันเป็นม่านบังตาวาววับ

" ซียี้...เจ้าซุกซนอันใดอีกแล้ว ? "...เกิดเสียงเยียบเย็นลอยลอดออกจากม่านไข่มุก ทำให้เด็กสาวพลันยิ้มสดใสยิ่งกว่าเก่า

แต่แทนที่นางจะกล่าวทักทายมารดา กลับยกขลุ่ยขึ้นเป่า ส่งทำนองอ้อยอิ่งอยู่กลางแสงสว่างที่สาดส่อง ดูคล้ายนางไม้น้อยเริงเล่นกับแสงอาทิตย์ก็ไม่ปาน

พอหลิวหงเหินคิดจะก้าวติดตามไป พลันเกิดเสียงพิณสดใสลอยรอดมา เป็นเสียงอันไพเราะเสียจนหลิวหงเหินไม่ทันระวัง ว่าภายในเสียงจะแฝงพลังปราณอันแกร่งกล้าพวยพุ่งเข้ามากระแทกร่างมัน ให้ร่างระหงปลิวกระเด็นตกน้ำไปอีกครา

ตู ม ม ม ....

" เจ้าคนโฉด !.. ห้ามเข้ามาใกล้กว่านี้ ให้แช่อยู่ในน้ำไปอีดชั่วยามเถิด "....เสียงจากหลังม่านตวาดก้อง มากับลมปราณเปี่ยมล้น จนผิวน้ำสั่นเป็นละลอก

แทนที่เด็กสาวจะกล่าวแก้ตัวแทนมัน แต่นางกลับหัวเราะฮิ ฮิ ฮะ ฮะ มือควงขลุ่ยเล่นไปมาขณะกล่าวเสียงสดใส คล้ายไม่รู้ทุกข์รู้ร้อนสิ่งใด

" คนโฉดชุดครามเจ้าแช่น้ำตามมารดาข้าพเจ้าบอกเถิด รับรองว่าไม่เจ็บปวดกว่าพิษในกายเจ้าหรอก "....

นางแย้มยิ้มพริ้มพราย พร้อมทั้งก้าวเดินอารมณ์ดีเข้าสู่ม่านไข่มุกด้านใน.....