ตราบาปนางบำเรอ

EP 5/5 โปรดอย่าทำร้ายใจ

“มามี้! เจคจาเอาคูเอลี่ คูเอลี่น่าล้าก เจคจาแต่งงานกะคูเอลี่!”

เจ้าเจคจอมแสบประกาศเสียงดังฟังชัด สองแขนกอดขาครูเอลลี่ ว่าที่เจ้าสาวในอนาคตของตน

สองสามีภรรยามองมาที่ลูกน้อยเป็นตาเดียว เจ้าเจคตัวแสบบอกว่าจะแต่งงานกับครูพี่เลี้ยงที่ชื่อเอลลี่อย่างนั้นหรือ

“เชื้อพ่อมันแรงจริงๆ” นิลอรค่อนขอดสามี

“ฉันเปล่านะแองจี้ ฉันอยู่ของฉันดีๆ เจ้าเจคมันแก่แดดของมันเอง จริงไหมเจสซี่ลูกรัก” หนุ่มใหญ่ถามลูกสาวที่อุ้มอยู่ แม่หนูเจสสิก้าก็พยักหน้าหงึกๆ เหมือนจะเห็นด้วย แต่กลับตอบว่า

“มามี้ถูกค่า เจสซี่อยู่ข้างมามี้ดีกว่า เวลามามี้โกดมามี้ชนะทุกที”

ครูสาวอมยิ้มให้กับคำตอบของแม่หนูน้อย ครอบครัวนี้น่ารักดี เธอชักจะชอบและอยากทำงานที่นี่จริงๆ ตอนนี้สองขาเธอถูกแขนปลาหมึกของคุณหนูเจคจอมแก่แดดกอดไว้แน่นหนึบ แกะออกไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องเลยตามเลย ยอมยืนนิ่งๆ ให้เจ้าหนูกอดรัดได้ตามใจ อย่างน้อยๆ ก็มีคนหนึ่งละที่อยากให้เธออยู่

นิลอรยิ้มถูกใจที่บุตรสาวเข้าข้าง รีบอ้าแขนรอรับร่างหนักของบุตรสาวอย่างไม่มีเกี่ยงงอน แม้ว่าจะต้องแบกรับน้ำหนักของแม่หนูน้อยที่ไม่ค่อยจะน้อยก็ตาม

คุณแม่ยังสาวจะกลับเข้าห้องเมื่อไม่มีธุระใดให้จัดการต่อ แต่ว่าเสียงของเจ้าเจคตัวแสบนี่สิ มันเหลือเกินจริงๆ

“มามี้!”

“อะไรลูก เจคจะเอาอะไร มามี้เพิ่งมาเหนื่อยๆ มามี้จะไปนอนพักสักหน่อย” นิลอรให้เหตุผลพลางนึกหมั่นไส้เจ้าตัวแสบ ที่ไม่ยอมปล่อยมือจากท่อนขาขาวๆ ของพี่เลี้ยงคนสวยเสียที

“ก็..อ่า...เรื่อง เรื่องครูเอลลี่ไงจ๊ะที่รัก” สามีวัยเลยหนุ่มอ้อมแอ้มบอกอย่างเกรงๆ พ่อลูกชายตัวดีก็พยักหน้าขึงขังช่วยอีกแรง

“จะทำก็ทำ งานส่วนใหญ่ก็คงได้ดูแลเจ้าเจคนั่นแหละ รายนั้นเริ่มซนแล้ว ส่วนเรื่องจะให้เรียนอะไรนั้น ถ้าไม่หนักหนาเกินไปก็ตามใจ อ้อ...สามีฉันน่ะ แก่แล้วก็จริงแต่หื่นนะจะบอกให้ ถ้าเขาทำมิดีมิร้ายกับเธอ เธอต้องบอกฉันทันที รู้หรือเปล่า” นายหญิงกำชับหน้าตาจริงจัง

อรุณฉัตรเหล่ตามองบุรุษร่างสูงหนาที่ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วยิ้มให้เชาอย่างเกรงอกเกรงใจ ความจริงคุณโจนาธานที่เธอเคยเห็นในจอโทรทัศน์ ก็ไม่ได้แก่สักเท่าไหร่หรอก ออกจะดูภูมิฐานอย่างผู้ใหญ่ใจดีที่น่าคบ ดูไปดูมาก็หล่อเหลาราวกับดาราฮอลลีวูดที่ชื่อ...

“เอลลี่!”

“คะ? คุณแองจี้มีอะไรคะ” อรุณฉัตรอยากจะร้องไห้ เสียงคุณนายแองจี้แทบจะเฉือนแก้วหูเธอออกมาเป็นริ้วๆ น่ากลัวที่สุด ฮือออ...เอลลี่จะอยู่รอดถึงวันพรุ่งนี้ไหม

“ฉันให้เธอมาดูลูกๆ ไม่ได้ให้เธอมาดูสามีฉัน! เอาเจ้าเจคตัวแสบไปอาบน้ำเลย! อ้อ...แล้วห้องเธออยู่ตรงไหน คงไม่ได้อยู่ตรงข้ามนี้หรอกนะ”

โจนาธานรีบยกมือห้ามอารมณ์ของแม่เสือ ก่อนที่ภรรยาที่รักจะเล่นงานคุณครูเอลลี่จนเจ้าหล่อนเผ่นกลับบ้าน

“เอาละๆ แองจี้ฉันขอเถอะ อย่าเพิ่งโมโหอะไรเลย ครูเอลลี่พักอยู่ห้องข้างๆ ห้องเด็กๆ จ้า สบายใจได้ เอาเป็นว่าตอนนี้เรารีบแยกย้ายไปพักผ่อนดีกว่า ฉันนั่งเครื่องมาเป็นชั่วโมงๆ เมื่อยไปหมดแล้ว”

โจนาธานร้องขอ พลางขยิบตาให้ครูเอลลี่รีบพาพ่อลูกชายไปอาบน้ำ ส่วนตัวเขาก็รีบปิดประตูห้องเพื่อเคลียร์กับภรรยาคนสวย ดูท่าว่าอาการหึงจะคุกคามแม่คุณเข้าให้แล้ว หึๆๆ เขาอยากตะโกนดังๆ ว่า ดีใจโว้ย!!!

ปัง!

เสียงบานประตูที่ปิดไล่หลังมาทำให้อรุณฉัตรรับรู้ว่าบัดนี้เจ้าบ้านทั้งสองคงกำลังเคลียร์กันอยู่ เฮ้อ! เกิดมาเป็นคนสวยนี่มันลำบากจริงๆ จะตั้งใจทำงานทำการก็มีอุปสรรคเสียได้ แต่ไม่หรอกน่า เธอจะไม่ย่อท้อ เธอจะต้องทำให้คุณลุงที่รักมองเห็นถึงความมุ่งมั่นให้ได้ สู้ๆ ยัยเอลลี่

“คูเอลี่ค้าบ!”

เจ้าเจคน้อยชูแขนสองข้างให้ครูเอลลี่อุ้ม ก่อนจะซบใบหน้าเข้ากับซอกคอขาวๆ ของเจ้าหล่อน แอบสูดกลิ่นคุณครูพี่เลี้ยงเข้าไปจนฉ่ำปอด

‘ครูเอลลี่กลิ่นห๊อมหอม ถูกใจเจค เจคชอบ!’

ขณะที่เจ้าเจคตัวแสบกำลังสูดกลิ่นหอมของครูพี่เลี้ยง อรุณฉัตรก็กำลังส่ายหน้ากับความเจ้าเล่ห์ของพ่อหนู

“เจคครับ” ครูสาวเรียกพ่อหนู

“ค้าบคูเอลี่”

หนูน้อยขานรับแต่ไม่ยอมผละจากซอกคอหอมๆ อรุณฉัตรได้แต่กลอกตาขึ้นฟ้า ถ้าโตกว่านี้สักหน่อยจะจับตีก้นเสียให้เข็ด เด็กอะไรเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ แถมยังเจ้าชู้ตั้งแต่เด็กอย่างนี้ เหลือเกินจริงๆ

“เราไปอาบน้ำแล้วไปหาของว่างกินกันก่อนดีกว่าเนาะ”

อรุณฉัตรชวนพลางอุ้มพ่อหนูเดินลงบันไดทางปีกขวาเพื่อจะได้ไปขึ้นบันไดทางปีกซ้ายของบ้าน ซึ่งอยู่อีกฝั่ง ห้องของเธอและห้องของเด็กๆ จัดอยู่ทางโซนนั้น แบ่งฟากจากส่วนของเจ้าบ้านทั้งสองอย่างชัดเจน ดูเหมือนว่าพวกเขาพยายามจะหัดให้สองแฝดโตเป็นผู้ใหญ่ จึงได้จัดห้องนอนไว้ไกลกันเช่นนี้

หญิงสาวเดินลงมาจนผ่านห้องรับแขก ก็ต้องแอบถอนหายใจกับน้ำหนักของพ่อหนูน้อย คอยดูนะ อีกสามวันเท่านั้น เธอจะทำให้เจ้าเจคเดินด้วยสองขาของตัวเองจนไม่ยอมให้ใครอุ้มอีกเลย คอยดู!

พ่อเทพบุตรของเอลลี่อยู่ไหนนะ เอลลี่อยากได้กำลังใจ...

อรุณฉัตรนึกขบขันความคิดของตัวเอง ที่เผลอไปคิดถึงใครบางคนที่เธอฝากรอยไอศกรีมไว้บนเสื้อสูทของเขา ไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อเทพบุตรสุดหล่อแสนดีจะคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่า เธอคิดถึงเขาจังเลย...

พี่เลี้ยงสาวพาบุตรชายไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วพาหลับเอาแรงหลังจากที่นั่งเครื่องมาตั้งแต่เช้า ส่วนคนที่เป็นบิดากลับมิได้พักผ่อนกายาอย่างที่ใจคิด นั่นเพราะว่า กว่าคุณภรรยาแสนดีจะกล่อมเจ้าหญิงเจสซี่ให้อาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับไปสมทบกับฝาแฝดผู้พี่ที่ห้องได้ ก็กินเวลาเกือบชั่วโมง แต่ในที่สุด ตอนนี้เขาก็ได้อยู่ใกล้ชิดกับภรรยาแบบส่วนตัวอีกครั้ง

“แองจี้...งอนหรือที่รัก”

นิลอรเบะปากส่งให้แทนคำตอบ ต่อด้วยสายตาคมค้อนตามไปวงเบ้อเริ่ม สามีวัยเลยหนุ่มของเธอช่างทำเสียงออดอ้อนน่าหมั่นไส้เสียจริง

“ไม่ได้งอน แค่หมั่นไส้” ตอบตามความจริง ตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะไม่ปิดบังสามีอีก ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กหรือใหญ่แค่ไหนก็ตาม เพราะบทเรียนอันมีค่าสอนเธอจนหลาบจำ

“หมั่นไส้เรื่องอะไรจ๊ะยาหยี” โจนาธานหน้าม่อย เขาไปทำให้แองจี้คนสวยหมั่นไส้ตรงไหนกันละนี่ สองแขนแกร่งรีบโอบรัดร่างแม่แองจี้น้อยด้วยความรวดเร็ว ประหนึ่งว่าการกระทำเช่นนั้นจะช่วยบรรเทาอาการหมั่นไส้ให้ลดลงได้

“หมั่นไส้เรื่องพี่เลี้ยงเด็กไฮโซ” นิลอรประชด แค่พี่เลี้ยงเด็กจะจ้างมาทำไมให้วุ่นวาย หรือถ้าเขาอยากจะจ้างก็แค่สาวใช้ธรรมดาๆ สักคนก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องจ้างครูเอลลี่อะไรนั่นเลย อีกไม่กี่เดือนเด็กๆ ก็ต้องเข้าโรงเรียนที่นี่ แล้วครูเอลี่จะทำหน้าที่อะไรล่ะ

“โธ่แองจี้ เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองกำลังหึงจนพาลไปทั่ว”

สามีที่อาวุโสกว่าเริ่มชี้แจง แต่มีหรือภรรยาสาวจะยอมรับ

“ใคร? ใครหึงคุณมิทราบ!” สวนขึ้นทันควันด้วยความรวดเร็ว พวงแก้มสีน้ำผึ้งถูกสีชาดพาดผ่านประดุจสาวรุ่นแรกรักหัดเคอะเขิน

“ก็เธอไง” โจนาธานตอบทันควัน ก่อนจะฉวยโอกาสตอนที่ภรรยามัวแต่เขิน หอมแก้มนุ่มไปสองทีติดๆ

ฟอด! ฟอด!

“ว้าย! ตาบ้ามาหอมทำไมฮะ คนกำลังงอนนะ!”

หนุ่มใหญ่ยิ้มพร่างพรายเมื่อภรรยาหน้าแดงก่ำ เขาช้อนร่างหล่อนตรงไปที่เตียงทันที

“ฉันดีใจจังเลยแองจี้”

โจนาธานกระซิบเสียงพร่าขณะวางภรรยาลงบนเตียง เขานอนทับหล่อนอยู่เช่นนั้นโดยที่ผู้เป็นภรรยามิได้อนาทรร้อนใจต่อน้ำหนักตัวของสามี ตอนนี้นิลอรรับรู้เพียงว่าเรือนกายหนาหนักของเขา กำบังปลุกเร้าอารมณ์รัญจวนในกายให้ตื่นเพริด

“ดีใจเรื่องอะไรคะ” ถามกลับขณะแกะกระดุมเสื้อของสามี ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากตอบแต่อยากช่วยแกะกระดุมมากกว่า

“เรื่องที่เธอหึงฉันไงที่รัก” ว่าแล้วก็ก้มลงจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มของภรรยาครั้งแล้วครั้งเล่าจนเจ้าตัวหายใจแทบไม่ทัน

นิลอรพลิกร่างมาก่ายเกยบนตัวสามีเพื่อจะได้จัดการกระดุมเสื้อที่เหลืออยู่