EP 7/1 รักสาม (สี่) เส้า
1038 Words
บทที่ 7
รักสาม (สี่) เส้า
“เธอกลัวฉันเหรอ?” เขาถามอย่างนึกสนุก ขณะที่อรุณฉัตรต้องคลำทางเพื่อไปยังห้องครัว เธอเริ่มเกลียดต้นไม้พวกนี้ที่แผ่กิ่งก้านลงมาบดบังแสงจันทร์ เริ่มเคืองเจ้าของบ้านด้วยที่ไม่ยอมติดไฟในสวนอันรกครึ้มนี่
“ก็เปล่านี่ ว้าย!”
อรุณฉัตรสะดุดเท้าตัวเองและล้มลงจนเกือบเอาใบหน้าจูบผืนดิน หากแต่พ่อเทพบุตรสุดสวาทก็เข้าช่วยเหลือได้ทันท่วงที
“เธอไม่ได้เอาตามาหรือไงนะ”
เขาประชดอย่างเคืองๆ สองแขนรัดร่างสาวสวยแน่นหนึบ ถ้าเจ้าหล่อนล้มลงไปคงได้เจ็บเนื้อเจ็บตัว บางทีจมูกโด่งรั้นอาจจะได้ศัลยกรรมปั้นดั้งใหม่
“เอามา! แต่มันมองไม่เห็นนี่ แล้วคุณ? คุณจะกอดฉันอีกนานไหม!”
อรุณฉัตรอยากแทรกแผ่นดินหนีบรรยากาศอันโรแมนติกนี่เหลือเกิน ทำไมสวรรค์ต้องบันดาลให้เขาและเธอมีช่วงเวลาแบบนี้ด้วยนะ ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเธอต้องพยายามหักห้ามใจแค่ไหน เมื่อกี้นี้ในห้องนอนของเขาเธอก็แทบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว
“ก็...ความจริงกอดเธอก็อุ่นดี” เขาตอบเรียบๆ ใบหน้าใต้แสงสลัวไร้ซึ่งรอยยิ้ม แม้ว่าคำพูดนั้นจะเป็นไปในเชิงหยอกล้อก็ตาม
“จะบ้าเหรอ คุณจะมากอดฉันทำไม ปล่อยนะ! ไม่งั้นฉันร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย” ครูสาวขู่ฟ่อ หัวใจเต้นตึกตักแข่งกับเสียงคลื่นกระทบฝั่ง
“ก็เอาสิ จะได้บอกพวกเขาว่าเมื่อกี้ตอนอยู่ในห้องนอน ฉันทำมากกว่านี้ เธอยังไม่ร้องให้ใครช่วย ฉันเลยนึกเอาเองว่าเธอคงไม่ว่าที่ฉันกอด”
“คุณชาร์ลส์!” อรุณฉัตรสุดจะทน เขาช่างหน้าด้านหน้าทนและไม่มีความเป็นสภาพบุรุษเลยสักกระผีก โอ...สวรรค์ที่เคารพ รีบเอาคืนมาเลยนะ พ่อเทพบุตรสุดหล่อของเธอที่เคยเจอที่เมืองไทยนั่นน่ะ เธอจะเอาคนนั้นไม่ใช่อีตาชีกอคนนี้!
“อะไร?” เขาถามเสียงกระซิบขณะเลื่อนฝ่ามือไปตามส่วนโค้งเว้าผ่านชุดนอนที่ถูกซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมอีกที แต่เนื้อผ้าก็ไม่ได้หนาเกินไปจนความร้อนจากฝ่ามือเขาจะซึมแทรกเข้าไปให้เจ้าของร่างรู้สึกไม่ได้ เสียงหายใจติดขัดจึงเริ่มมีมาให้ชาร์ลส์ได้ยิน เขาโน้มใบหน้าลงไป ปลดปล่อยลมหายใจระรานอารมณ์รัญจวนของหญิงสาว หล่อนไม่มีวันชนะคนมากเล่ห์อย่างเขาหรอก
“คุณ...ปล่อยฉันเถอะนะ ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้เลย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า มันจะไม่ดี...นะ...โอ...ชาร์ลส์...” อรุณฉัตรแย้มริมฝีปากเพียงเล็กน้อย แต่ชาร์ลส์ก็สามารถแทรกลิ้นสากร้อนชื้นเข้ามาดูดดึงลิ้นอ่อนนุ่มได้อย่างถนัดถนี่ เธอรู้ซึ้งแล้วว่าไม่สามารถต้านทานความต้องการของร่างกายได้เลย หากถูกปลุกเร้าด้วยเสน่ห์อันเจ้าเล่ห์ร้ายกาจของชาร์ลส์
“เปิดปากอีกนิดคนดี...ได้โปรด...” ชาร์ลส์วอนขอเสียงแหบพร่าจนอรุณฉัตรขนลุกเกรียวทั่วร่าง เธอตั้งสติอีกครั้งและไม่ยอมเปิดปากตามที่เขาบอก ทั้งทุบถองหน้าอกแกร่งกำยำด้วยกำปั้นน้อยๆ
ปึก! ปึก! ปึก!
ชาร์ลส์รวบมือบางของเจ้าหล่อนเอาไว้ ก่อนที่เขาจะสิ้นใจตาย ไม่ใช่เพราะถูกหล่อนทุบจนตายแต่เพราะไม่ได้จูบหล่อนให้หนำใจต่างหาก ความหวานยังติดที่ปลายลิ้นไม่สร่างซา ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะมีรสจูบที่หวานเหลือเกิน หวาน...ยิ่งกว่าสตรีที่เขามีใจให้เสียให้อีก
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ชาร์ลส์ก็ได้สติ เขาผลักร่างหล่อนออก และถามในสิ่งที่ควรจะรู้เสียที
“เธอชื่ออะไรคนสวย เข้าไปทำอะไรในห้องของฉัน แล้ว...เรื่องอะไรที่เธอต้องไปยืนดมเสื้อของฉันอย่างนั้น ถ้าฉันไม่เห็นเธอกำลังดมเสื้อนั่น ฉันคงไม่กล้าปล้ำจูบเธอ”
ชายหนุ่มต้องการคำอธิบายในเรื่องนี้ และหญิงสาวก็ตอบออกไปอย่างไว เขาจะได้เลิกเข้าใจผิดเสียที
“ฉันชื่ออรุณฉัตร เอ่อ...เรียกว่าเอลลี่ก็ได้ ฉันเป็นครูพี่เลี้ยงให้กับลูกๆ ของคุณแองจี้ ส่วนเรื่องที่ฉันเข้าไปในห้องคุณ ฉันบอกไปแล้วนะว่าแค่ไปเรียกคุณมากินมื้อค่ำเท่านั้นเอง” อรุณฉัตรอธิบาย เงยหน้าขึ้นสบดวงตาอันเซ็กซี่ ที่เปล่งประกายในแสงสลัวของทางเดินที่ปกคลุมด้วยกิ่งก้านของต้นไม้ใบหนา
“เธอ...ไม่ใช่ผู้หญิง...แบบนั้น?” เขาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจขณะที่อรุณฉัตรพยักหน้าเร็วๆ แทนคำตอบ เขารู้สึกดีอย่างประหลาดที่เจ้าหล่อนไม่ได้เป็นผู้หญิงที่เจ้านายที่รัก มักจะส่งมาเป็นของขวัญให้เขาในโอกาสพิเศษต่างๆ อย่างที่เป็นมา และด้วยหน้าที่ที่หล่อนต้องทำให้บ้านหลังนี้ ก็ทำให้เขาต้องเอ่ยบางอย่างออกไป
“ฉันขอโทษเธอด้วยเอลลี่ ฉันเข้าใจเธอผิดไป แต่ว่า...เธอก็ยังไม่ได้ให้คำตอบฉันนะ เรื่องเสื้อสูทของฉันน่ะ”
ชาร์ลส์ยิ้มกริ่ม ขณะเบียดร่างเดินผ่านอรุณฉัตรเพื่อตรงไปยังห้องครัว หัวใจแกร่งข้างในกำลังสั่นไหวแปลกๆ ราวกับเด็กน้อยที่ได้พบเจอของเล่นถูกใจ และเขาก็มั่นใจว่าไม่มีทางทิ้งขว้างของเล่นชิ้นนี้อย่างแน่นอน
อรุณฉัตรถอนหายใจอย่างปลงๆ ทำไมสิ่งที่เธอวาดฝันไว้ถึงได้ห่างไกลความเป็นจริงขนาดนี้ แล้วต่อไปเธอจะมองหน้าพ่อเทพบุตรสุดที่รักได้อย่างไร ในเมื่อเขาเห็นเธอยืนดมเสื้อเขาอย่างกับคนโรคจิต น่าขายหน้าจริงๆ อรุณฉัตรเอ๋ย
หญิงสาวรีบตามชายหนุ่มเข้าไปในครัวทางประตูหลังบ้าน ป้ามาเรียกำลังจัดโต๊ะอาหารให้อย่างขะมักเขม้นเมื่อเธอไปถึง น่าเสียดายที่มื้อนี้ไม่มีข้าวสวย แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะเธอเองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะรับประทานอะไรๆ แล้ว แม้ว่าท้องมันจะครวญครางก็ตาม
- Writer
