“เป็นยังไงบ้าง คุณยังไหวอยู่รึเปล่า” เสียงทุ้มนุ่มทอดถามอย่างห่วงใย
นิลอรเงยหน้าขึ้นมาเมื่อบ้วนปากจนเสร็จเรียบร้อย ที่แท้คนที่ลูบหลังให้คือชาร์ลส์หรอกหรือ
“หวะ...ไหว...ไหวสิ ฉันแค่นอนน้อยน่ะ” บอกพลางส่งขวดน้ำคืนให้ครูสาวที่ยืนถือตะกร้าสองใบอยู่ เดาว่าคงจะเป็นสัมภาระของพวกเด็กๆ
“ไปนั่งตรงนั้นเถอะค่ะ” อรุณฉัตรแนะ ชาร์ลส์ช่วยประคองเจ้าหล่อนไปนั่ง ดูสีหน้าภรรยาเจ้านายไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ขอบใจทั้งสองคนมากนะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว แต่ไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้เด็กๆ อดเที่ยว” คุณแม่ลูกสองบอกแล้วเอามือปิดปากเพราะรู้สึกพะอืดพะอม อรุณฉัตรรีบหาอะไรในตะกร้าที่พอจะช่วยเจ้าหล่อนได้ พอเจอก็รีบเอามาส่งให้นายสาว
“มะขามคลุกบ๊วยค่ะ เอลลี่หอบมาจากเมืองไทยเลยนะคะ”
นิลอรยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนจะรับมะขามคลุกบ๊วยที่รสชาติเปรี้ยวๆ หวานๆ มารับประทานแก้อาการที่เป็น
ชาร์ลส์ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าสตรีทั้งสอ
