แอบรัก

Chapter 2

เช้าวันต่อมา...... 

ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากที่นอนตอนเจ็ดโมงเช้า ฉันต้องทำงานไม่ได้เป็นเจ้าคนนายคนเหมือนเพื่อนฉันที่นอนอยู่ข้างๆเนี้ย ฉันหยิบผ้าเช็ดตัวเดินไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินออกไปทำเมนูตอนเช้า กินเหล้ามาแบบนั้นหมอนี่มันชอบกินข้าวต้มกุ้งร้อนๆ น้ำซุปเยอะๆ ฉันก็จัดการเปิดตู้เย็นในตู้ฉันมีเนื้อสัตว์หลักๆก็กุ้งกับปลาที่หมอนั้นชอบทาน ดูเอาเถอะว่ามันมาสิงอยู่ห้องฉันบ่อยขนาดไหนถึงขั้นมีของทุกอย่างครบในห้องนอนฉันอ่ะ 

"พะแพงงงงงงงงงง"

เสียงดังมาจากห้องนอนของฉันก็คงเป็นไอ้แบล็คลิสต์แหละที่ตื่นแล้วไม่เจอฉัน ฉันไม่สนใจต้มข้าวต้มต่อไปจนมันเปิดประตูออกมามองหน้าฉันอย่างงอนๆ

"เรียกทำไมไม่ตอบ"

"...................."

"ถามก็ตอบสิพะแพง"

ฉันมองหน้ามันแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

"แบล็คลิสต์ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ยไม่ใช่ทาส อย่ามาข่มขู่ฉัน อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน"

ฉันพูดออกไปน้ำเสียงค่อนข้างจะโมโห เขาได้ยินดังนั้นก็เหมือนจะสงบลงแล้วเดินมาอ้อนฉันทันที

"โอ๋ๆๆ แบล็คขอโทษค้าบบบบ แล้วทำอะไรอ่ะข้าวต้มกุ้งของโปรดเค้าป่ะ"

เขาเอาคางมาเกยไว้บนไหล่ฉันก่อนจะโน่มหน้าลงมามองตรงหม้อแล้วยิ้มออกมา

"น่ากินนนนน ไปอาบน้ำแปรงฟังก่อนเดี๋ยวออกมากิน"

เขายิ้มทะเล้นก่อนจะวิ่งจู๊ดเข้าห้องนอนไป ดูเอาสิเมื่อคืนพร่ำเพ้อว่าอกหักถูกทิ้งอยู่หยกๆ ตอนนี้อารมณ์ดีสุดๆ ฉันถึงบอกไงว่ามันตอแหล มันหาเรื่องมากวนฉันมันไม่อยากให้ฉันอยู่อย่างสงบไง!!!

ตู๊ดดดดดดดดดดด

เสียงโทรศัพท์ของแบล็คลิสต์ที่เขาหยิบติดมาด้วยดังขึ้นสงสัยตอนเดินมาหาฉันเขาจะวางไว้ตรงนั้น ฉันเช็ดมือแล้วเดินไปดูว่าใครโทรมา แม่เขาหนิสงสัยลูกไม่กลับบ้านคงจะเป็นห่วง

"สวัสดีค่ะคุณแม่"

(บะ... หือออ หนูพะแพงเหรอลูก)

"ค่ะคุณแม่แบล็คกำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ เมื่อคืนเมาแล้วมาป่วนหนูตอนตีหนึ่ง"

(ฮ่าๆๆ ให้ตายสิเดือดร้อนหนูอีกแล้วมีปัญหาอะไรก็นึกถึงหนูคนแรกตลอดเลย แม่ว่านะหนูกับตาแบล็คคงจะหนีกันไม่พ้นหรอก แต่งงานกันให้จบๆดีมั้ยเนี่ย)

คุณแม่พูดออกมาแล้วหัวเราะขำๆ คุณแม่ของเขาเคยบอกว่าคงได้ฉันเนี้ยแหละเป็นลูกสะใภ้ เพราะไอ้แบล็คลิสต์มันตัวติดฉันตลอดเวลา ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจการมีแฟนของมันเพราะมีก็เหมือนไม่มีอ่ะ สุดท้ายก็อยู่กับฉัน งงป่ะ

"ตีกันตายพอดีค่ะคุณแม่ อย่าเลย"

(แม่ว่าหนูสองคนลองเปิดใจให้กันดูมั้ย แม่เป็นห่วงหนูนะพะแพง ตาแบล็คลิสต์มันไปค้างกับหนูบ่อยมาก ไปไหนก็เอาหนูไปด้วย ตั้งแต่เกิดมาผู้หญิงที่มันพามาทานข้าวที่บ้าน หรือไปเที่ยวกันในครอบครัวมันก็พาหนูมาแค่คนเดียว ที่บอกมีแฟนๆๆเป็นสิบยี่สิบคนแม่ยังไม่เคยเห็นสักคน แม่กลัวหนูเสียหายคนอื่นจะมองหนูไม่ดีนะลูก"

ฉันเงียบไปไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไง ฉันถึงบอกมันไงว่าอย่ามาหาฉันบ่อยๆ ถ้ามันมีแฟน แฟนมันก็คงจะรู้สึกไม่ดีที่เขาเอาแต่ตัวติดฉัน

"ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วงหนู เดี๋ยววันนี้หนูจะพาแบล็คลิสต์ไปส่งที่ออฟฟิตนะคะ"

(จ้าลูกพามาส่งทีมีประชุมตอนบ่ายๆ แม่รักหนูเหมือนลูกนะพะแพงถ้าตาแบล็คลิสต์ทำเกินขอบเขตของความเป็นเพื่อนกับหนูมากเกินไปจนหนูอึดอัด บอกแม่นะลูก)

"ค่ะคุณแม่ ขอบคุณที่เป็นห่วงหนูนะคะ"

(จ้าลูกแม่วางก่อนนะ )

"ค่ะ"

ฉันกดวางแล้วเดินไปต้มข้าวต้มต่อ ยืนคิดอะไรเพลินๆ เปิดใจให้กันอย่างนั้นเหรอ คนเราเป็นเพื่อนกันมาตลอดหลายปีสนิทกันจนเกินจะมาดูใจคบหากันแล้ว ถามว่าฉันรู้สึกยังไงเวลาที่อยู่กับเขา ฉันก็มีความสุขดีนะ เขาทำให้ฉันมีความสุขในการใช้ชีวิตที่มีเขาอยู่รอบๆ แต่การที่เขาบอกฉันว่ากำลังคุยคนนั้นคนนี้มันทำให้ฉันรู้สึก .. อยากอยู่ห่างจากเขาเพื่อรักษาความรู้สึกตัวเอง ..

'นี่ฉันชอบมันรึเปล่า ไม่มั่งฉันอาจจะแค่รำคาญมันก็ได้ก็เลยไม่อยากใกล้ แค่นั้นเอง'

"พะแพงงงงงง หิวววววว"

เสียงแบล็คลิสต์ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ ฉันหยิบชามใส่ข้าวต้มให้เขาแล้วเดินเอาไปให้เขาที่โต๊ะ

"ชุดสูทสีน้ำเงินฉันอยู่ไหนอ่ะหาไม่เจอ"

"เดี๋ยวไปหยิบมาให้"

เขานั่งทานข้าวต้มต่อส่วนฉันก็เดินไปหยิบชุดสูทของเขาที่ทิ้งไว้เมื่อสองวันก่อน ฉันส่งซักให้มันเรียบร้อยเสื้อผ้าของมันอยู่ที่ห้องฉันโคตรเยอะบอกให้เอากลับไปก็ไม่เอาบอกไว้นี่แหละ เออดีเนาะผัวเมียกันก็ไม่ใช่

"อ่ะ กินเสร็จรีบไปทำงาน มีประชุมตอนบ่ายใช่มั้ย"

"อื้ม รู้ได้ไงอ่ะ"

เขาหรี่ตามองฉันอย่างสงสัย ฉันนั่งลงตรงข้ามมันก่อนจะกอดอกมองหน้ามัน

"แม่นายโทรศัพท์มาหาเมื่อกี้ หัดโทรไปบอกแม่บ้างท่านจะได้ไม่เป็นห่วง เป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องมากนะนายอ่ะ"

ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนัก เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าทานต่อ

"แม่รู้อยู่แล้วน่าฉันไปไม่กี่ที่หรอก ไม่นอนบ้านก็ห้องแกอ่ะ"

"เหอะ"