“ไอ้เพลิง!”
“อ้าว” มือใหญ่ที่กำลังจะไขกุญแจห้องนอนชะงักกึกเมื่อเสียงของเพื่อนรักดังขึ้นที่ใต้ถุน พร้อมกันนั้นเสียงตึงตังตามขั้นบันไดก็ดังขึ้น
“กะ กูอยู่นี่ เพื่อนรัก” คนที่วิ่งมาขวางหน้าห้องตัวเองเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ สองแขนแกร่งกางออกราวกับบอกว่าห้ามเพลิงเข้าห้องนี้ “มึงมาหากูเหรอ” ปืนถามต่อด้วยรอยยิ้มกว้างทั้งที่ยังหอบอยู่ ท่าทางของปืนทำให้เพลิงแปลกใจกว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้นี้อีก
“มึงเพิ่งมาเหรอ เมื่อกี้กูได้ยินเสียงเหมือนของหล่นในห้อง” เพลิงเหน็บมีดไว้กับผ้าขาวม้าข้างเอวตามเดิมก่อนจะถอยห่างจากบานประตู ดวงตาสีถ่านเพ่งมองเพื่อนรักเมื่อได้กลิ่นบางอย่างจาง ๆ โชยออกมา มันเป็นกลิ่นเดียวกับบางอย่างในห้องนี้ แต่ก็เบาบางเต็มที หากไม่ใช่คนมีอาคมแก่กล้าคงยากจะสังเกต คล้ายกับว่ากลิ่นนั้นถูกกลบเอาไว้
“เสียงแมวน่ะมึง เมื่อวานกูเก็บลูกแมวมา วันนี้ว่าจะเอาไปให้หลวงพ่อเลี้ยง” เจ้าของห้องบ
